Świątynia Lotosu
28°33′12″N 77°15′31″E/28,553333 77,258611
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Wyznanie | |
| Historia | |
| Data budowy |
1986 |
| Dane świątyni | |
| Architekt | |
Położenie na mapie Delhi  | |
Położenie na mapie Indii  | |
| 28°33′12″N 77°15′31″E/28,553333 77,258611
| |
| Strona internetowa | |
Świątynia Lotosu (ang. Bahá'í House of Worship lub Lotus Temple) – największa świątynia bahaicka znajdująca się w Indiach. Zlokalizowana jest w południowej części śródmieścia Delhi. Obiekt znajduje się na indyjskiej liście informacyjnej światowego dziedzictwa UNESCO[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Świątynia została otwarta w 1986 roku; została zbudowana według projektu zamieszkałego w Kanadzie architekta irańskiego pochodzenia, Fariborza Sahby[2]. Od momentu otwarcia w 1986 roku do 2024 roku została odwiedzona wedle szacunków przez ponad 100 milionów osób[1]; co czyni ją jednym z najczęściej odwiedzanych budynków na świecie (wedle raportu CNN z 2001 roku świątynia była najczęściej odwiedzanym miejscem na świecie)[3][4].
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Uważa się, że architektura świątyni w wielu elementach nawiązuje do Tadź Mahal. Położona w rozległych ogrodach świątynia, której wygląd zainspirowany jest kwiatem lotosu, ma wysokość około 40 metrów. Jej główne filary tworzą dziewięciokąt foremny. Część górna składa się z 27 „płatków”. Głównymi materiałami użytymi w czasie budowy świątyni są: marmur, zbrojony beton oraz szkło[5]. Świątynia może pomieścić dwa i pół tysiąca osób[6]. W jej pobliżu znajduje się ogród ze stawami[7].
Kult[edytuj | edytuj kod]
We wnętrzu świątyni nie ma żadnych symboli religijnych, dlatego często modlą się w niej także osoby niebędące wyznawcami bahaizmu[5][8]. W świątyni mogą być czytane (lub śpiewane) święte pisma wszystkich religii; nie wolno w niej jednak wygłaszać kazań lub zbierać funduszy, w świątyni mogą śpiewać chóry, jednak nie można w niej używać żadnych instrumentów muzycznych (te zasady obowiązują w wielu świątyniach bahaickich)[9].
Wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
Gmach świątyni zdobył wiele nagród; jej architekt został wyróżniony między innymi w 1987 roku przez Institution of Structural Engineers[10] oraz w 2000 roku przez GlobalArt Academy[11].
Wizerunek świątyni znalazł się na znaczku pocztowym z 1991 roku[12].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b UNESCO World Heritage Centre, Bahá'í House of Worship at New Delhi [online], UNESCO World Heritage Centre [dostęp 2023-07-28] (ang.).
- ↑ Ashley Mackin-Solomon, Iranian architect living in La Jolla devoted to creating ‘spiritual space’ [online], La Jolla Light, 23 stycznia 2013 [dostęp 2021-06-01] (ang.).
- ↑ CNN.com – Transcripts [online], transcripts.cnn.com [dostęp 2021-06-01].
- ↑ Lotus Temple, Delhi – District Magistrate South East, India [online] [dostęp 2021-06-23] (ang.).
- ↑ a b Świątynia Lotosu (New Delhi) – dom kultu Bahai o kształcie kwitu lotosu [online], Budowle.pl [dostęp 2021-06-01] (pol.).
- ↑ Świątynia Lotosu [online], Cuda Świata, 15 lipca 2009 [dostęp 2021-06-01] (pol.).
- ↑ Recreating Eden Episodes [online], web.archive.org, 1 marca 2012 [dostęp 2021-06-02] [zarchiwizowane z adresu 2012-03-01].
- ↑ Temple & Community – Bahá’í House of Worship, New Delhi [online] [dostęp 2021-06-01] (ang.).
- ↑ Encyclopaedia Iranica Foundation, Bahaism [online], iranicaonline.org [dostęp 2021-06-01] (ang.).
- ↑ An Architectural Marvel [online], web.archive.org, 28 września 2008 [dostęp 2021-06-02] [zarchiwizowane z adresu 2008-09-28].
- ↑ Baha’i Temple in India continues to receive awards and recognitions – BWNS [online], Bahá’í World News Service, 5 grudnia 2000 [dostęp 2021-06-02] (ang.).
- ↑ Baha’i Philately [online], bahai-library.com [dostęp 2021-06-02].