541 Dywizja Grenadierów (III Rzesza)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
541 Dywizja Grenadierów
541. Grenadierdivision
ilustracja
Historia
Państwo

 III Rzesza

Sformowanie

1944

Rozformowanie

1944

Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

wojska lądowe

Formacja

Wermacht

541 Dywizja Grenadierówniemiecka dywizja z czasów II wojny światowej, sformowana w na poligonie Borne Sulinowo niem. Groß Born na mocy rozkazu z 7 lipca 1944 roku, w 29 fali mobilizacyjnej w II Okręgu Wojskowym. 9 października 1944 r. jednostkę przemianowano na 541 Dywizję Grenadierów Ludowych[1].

Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]

  • Struktura organizacyjna w lipcu 1944 roku:

1073., 1074. i 1075. pułk grenadierów, 1541. pułk artylerii, 1541. batalion pionierów, 541. dywizyjna kompania fizylierów, 1541. oddział przeciwpancerny, 1541. oddział łączności, 1541. polowy batalion zapasowy;

  • Struktura organizacyjna w grudniu 1944 roku:

1073., 1074. i 1075. pułk grenadierów, 1541. pułk artylerii, 1541. batalion pionierów, 541. dywizyjny batalion fizylierów, 1541. oddział przeciwpancerny, 1541. oddział łączności, 1541. polowy batalion zapasowy;

Dowódca dywizji[edytuj | edytuj kod]

  • Generalleutnant Wolf Hagemann VI.1944 – 8.V.1945;

Szlak bojowy i zbrodnie wojenne[edytuj | edytuj kod]

W sierpniu 1944 r. dywizja znalazła się na froncie wschodnim i walczyła w składzie 2 Armii nad Bugiem i Narwią. W następstwie bitwy o Pecynkę jej żołnierze dopuścili się zbrodni wojennej na polskiej ludności cywilnej. W ramach pacyfikacji wsi Lipniak-Majorat we wrześniu 1944 r. żołnierze dywizji rozstrzelali 448 cywilów, w większości kobiety, starców i dzieci (najmłodsze miało niespełna 6 miesięcy). W 1945 r. dywizja została zepchnięta do Prus Wschodnich, gdzie poniosła tak ciężkie straty, że została zredukowana do grupy bojowej. W kwietniu niedobitku zostały ewakuowane do Świnoujścia i włączone do 606 Dywizji do Zadań Specjalnych.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Schramm Percy Ernst, Kriegstagebuch des Oberkommandos der Wehrmacht 8 vol.; Bonn 2003; ISBN 3-8289-0525-0;