18 Dywizja Grenadierów Pancernych

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
18 Dywizja Grenadierów Pancernych
18. Panzergrenadier Division
ilustracja
Historia
Państwo

 III Rzesza

Sformowanie

1943

Rozformowanie

1945

Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

wojska lądowe

Rodzaj wojsk

piechota zmechanizowana

Skład

patrz tekst

18 Dywizja Grenadierów Pancernych (niem. 18. Panzergrenadier Division) – niemiecka dywizja grenadierów pancernych z okresu II wojny światowej, walczyła głównie przeciw Armii Czerwonej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Dywizja powstała 23 czerwca 1943 r. z 18 Dywizji Piechoty Zmotoryzowanej, którą wzmocniono 118. batalionem pancernym. Jesienią dywizja walczyła w ramach Grupy Armii Środek pod Smoleńskiem i nad Dnieprem. Została rozbita w lipcu 1944 r. w kotle pod Bobrujskiem i jej niedobitki przeniesiono na Śląsk.

Dywizję częściowo odbudowano w listopadzie i grudniu 1944 r. dołączając do niej 103. i 105. Brygady Pancerne. Walczyła później w Prusach Wschodnich i po morskiej ewakuacji pod Berlinem, gdzie przyłączono do niej resztki Dywizji Pancernej Holstein. Została zniszczona w czasie walk przeciw Armii Czerwonej o wzgórza Seelow.

Dowódcy dywizji[edytuj | edytuj kod]

  • gen. por. Karl Zutawern (od 5 października 1943)
  • gen. por. Kurt Jahn (od 14 kwietnia 1944)
  • gen. por. Karl Zutawern (od 24 maja 1944 do 6 lipca 1944, gdy popełnił samobójstwo)
  • gen. mjr Hans Bölsen (od 10 września 1944)
  • gen. mjr Erwin Rauch (od 1 stycznia 1945)

Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]

Skład w 1943 roku:

  • 118 batalion pancerny
  • 30 pułk grenadierów pancernych
  • 51 pułk grenadierów pancernych
  • 18 zmotoryzowany pułk artylerii
  • 118 pancerny batalion rozpoznawczy
  • 118 zmotoryzowany batalion inżynieryjny
  • 118 zmotoryzowany batalion łączności
  • 118 batalion niszczycieli czołgów
  • 18 dywizyjne oddziały zaopatrzeniowe

Skład w kwietniu 1945[1]:

  • 30 pułk grenadierów pancernych
  • 51 pułk grenadierów pancernych
  • 118 pułk pancerny
  • 18 pułk pancerny

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Baxter 2009 ↓, s. 184.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]