75 mm działo bezodrzutowe M20
 Działo bezodrzutowe M20 w użyciu podczas wojny koreańskiej | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Produkcja seryjna |
1945 – ? |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Kaliber |
75 mm |
| Długość lufy |
2080 mm |
| Donośność |
6400 m |
| Prędkość pocz. pocisku |
300 m/s |
| Długość |
2080 mm |
| Masa |
52 kg |
| Obsługa |
2–3 |
M20 – amerykańskie działo bezodrzutowe kalibru 75 mm, wykorzystywane w końcowej fazie II wojny światowej, podczas wojny koreańskiej, a na niewielką skalę także podczas wojny wietnamskiej[1][2].
Działo przystosowane jest do strzelania pociskami burzącymi (HE), kumulacyjnymi (HEAT) i dymnymi. Długość broni wynosi 2,08 m, a masa 52 kg (masa pocisku, w zależności od typu, od 9,3 do 10,3 kg). Donośność działa wynosi 6,4 km, a przebijalność pancerza do 100 mm. Broń mocowana była na trójnogu (tym samym, którego wykorzystywano do mocowania karabinu maszynowego M1917A1), była też montowana na pojazdach[1][2].
Pierwsze egzemplarze broni trafiły do oddziałów frontowych w marcu 1945 roku. Z użycia M20 wycofane zostało na przełomie lat 60. i 70., wraz z pojawieniem się wyrzutni przeciwpancernych pocisków kierowanych[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c M20 75 mm Recoilless Rifle. Military Factory. [dostęp 2017-10-29]. (ang.).
- ↑ a b Recoiless Rifles. Olive-Drab. [dostęp 2017-10-29]. (ang.).