Aleksander Grabara
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| profesor nadzwyczajny | |
| Specjalność: inżynier | |
| Alma Mater |
Wyższa Szkoła Ekonomiczna w Łodzi |
| Doktorat |
1970 r. |
| Habilitacja |
1977 r. |
| Odznaczenia | |
   
| |
Aleksander Szymon Grabara ps. Lew (ur. 18 lipca 1922 r. w Kawodrzy Górnej, zm. 20 lutego 1999 r.) – polski inżynier, działacz społeczny i pracownik naukowy związany z Częstochową.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Aleksander Grabara urodził się 18 lipca 1922 roku w Kawodrzy Górnej[1], która była wówczas samodzielną miejscowością[2], i tam uczęszczał do szkoły, ale dzięki dobrym wynikom został przeniesiony do szkoły w Częstochowie[3]. W czasie okupacji niemieckiej uczył się na tajnych kompletach i pracował fizycznie[2], a także wstąpił do Armii Krajowej (ps. Lew)[3].
Po wojnie w 1945 roku wstąpił do szkoły oficerskiej broni pancernej w Modlinie i spędził tam jeden rok. W 1946 roku podjął pracę jako inspektor pracy w Częstochowie i rozpoczął studia w Wyższej Szkole Administracyjno-Handlowej, które ukończył w 1952 r. w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Łodzi. Po studiach pracował w hutnictwie i został inspektorem pracy w Centralnym Zarządzie Hutnictwa. Pod koniec okresu stalinizmu szykanowany za przynależność do Armii Krajowej, stracił pracę i miał problem ze znalezieniem nowego zatrudnienia. Ostatecznie otrzymał pracę w szkole średniej technicznej[3].
W 1970 roku obronił doktorat w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Krakowie i otrzymał propozycję pracy na Politechnice Częstochowskiej, gdzie pracował jako adiunkt, a od 1974 r. jako docent i zastępca dyrektora Międzyuczelnianego Instytutu Nauk Społecznych i Ekonomicznych. Habilitował się w 1977 r. na Akademii Ekonomicznej w Katowicach, a w 1982 r. został dyrektorem Instytutu Inżynierii Lądowej, po czym w 1984 r. przeszedł na stanowisko kierownika Katedry Ekonomiki i Organizacji Budownictwa. W 1983 r. został profesorem nadzwyczajnym[3].
Po przejściu na emeryturę w 1992 roku był profesorem w prywatnej Wyższej Szkole Języków Obcych i Ekonomii w Częstochowie[3]. Był także pierwszym przewodniczącym Towarzystwa Przyjaciół Częstochowy i współtwórcą Almanachu Częstochowy[2].
Autor ok. 200 publikacji, w tym 7 książek i 6 skryptów[1].
Zmarł 20 lutego 1999 roku[1].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Odznaka Grunwaldzka[3]
- Krzyż Partyzancki[3]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[3]
- Medal Komisji Edukacji Narodowej[3]
- Medal „Zasłużonemu dla nauk organizacji i zarządzania im. K. Adamieckiego"[3]