Alicja w Krainie Czarów (film 1915)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Alicja w Krainie Czarów
Alice in Wonderland
Ilustracja
Gatunek

fantasy
krótkometrażowy

Rok produkcji

1915

Data premiery

19 stycznia 1915

Kraj produkcji

Stany Zjednoczone

Język

angielski

Czas trwania

52 minuty

Reżyseria

W. W. Young

Scenariusz

W. W. Young
Martin J. Faust

Główne role

Viola Savoy

Scenografia

Charles R. Macauley

Kostiumy

Charles R. Macauley

Produkcja

Charles R. Macauley

Wytwórnia

Nonpareil Feature Film Corp.

Dystrybucja

American Film Manufacturing Company

Alicja w krainie czarów

Alicja w krainie czarów (ang. Alice in Wonderland) – amerykański niemy film fantasy z 1915 roku w reżyserii W. W. Younga na podst. powieści Lewisa Carrolla pod tym samym tytułem[1].

Fabuła[edytuj | edytuj kod]

Plansza tytułowa

By nie przeszkadzać matce w kuchni, młodociana Alicja udaje się ze swoją starszą siostrą na piknik. Alicja zasypia, gdy jej siostra czyta książkę i zaczyna śnić, jak widzi przed sobą antropomorficznego Białego Królika zachęcającego, by udała się za nim. Biały Królik prowadzi dziewczynkę do Krainy Czarów, gdzie porzuca ją w norze, tłumacząc się że spieszy. Nora jest wielkim pomieszczeniem wychodzącym na piękny ogród, ale drzwi są zbyt małe. Alicja z tego wybucha płaczem, a jej łzy wypełniają pokój. Tworzy się z nich rzeka, której prąd znosi Alicję i jedną mysz na brzeg, gdzie odbywa się zlot mówiących zwierząt. Na polecenie dodo Alicja i pozostałe zwierzęta osuszają się w Wyścigu Kumotrów, który każdy wygrywa. Zwierzęta uciekają jednak w popłochu, gdy Alicja mówi o swej kotce.

Biały Królik znów się spotyka z Alicją i każe jej przynieść jego wachlarz i rękawiczki z jego domu. Tam Alicja wachlując się wachlarzem robi się tak wielka, że wypełnia sobą cały dom. Biały Królik wrzuca do środka kamyki, które zamieniają się w ciastka i po ich zjedzeniu Alicja wraca do dawnego rozmiaru. Królika nie ma, gdyż wcześniej spieszył do niejakiej Księżnej. Alicja szukając go trafia na gąsienicę, która uczestniczyła w Wyścigu Kumotrów. Żali się jej, że zmieniła się tyle razy, że nie wie kim jest. Gąsienica każe jej wyrecytować wiersz o ojcu Williamie, ale stwierdza że dziewczynka pomyliła się we wszystkim. Na odchodne mówi, że zjedzenia kawałków z jej grzyba odpowiadają za wzrost.

Alicja wchodzi do domu, którym spotyka Księżną, wiecznie uśmiechniętego kota z Cheshire i kucharkę rzucającej talerzami i nadużywającej pieprzu. Rozzłoszczona Księżna zajmuje niemowlęciem, które wręcza Alicji, a sama idzie na partyjkę krokieta z Królową Kier. Ku zdumieniu Alicji, niemowlę zamienia się w prosiaka. Wtem pojawia się kot z Cheshire i mówi Alicji, że kierunek jej wędrówki prowadzi do Szalonego Kapelusznika i Marcowego Zająca. Alicja zastaje ich na obłąkanej herbatce z udziałem Susła. Alicję przerasta szaleństwo uczestników herbatki i odchodzi. Trafia na sosnę, której pień otwiera przed nią piękny ogród, który widziała za drzwiami nory. Alicja widzi ożywione karty do gry malujące na czerwono białe róże zasadzone omyłkowo w miejsce czerwonych.

Wkracza procesja karcianych królów i królowych. Jedna z nich, Królowa Kier wiecznie skazuje kogoś na dekapitację. Rozpoczyna się gra w krokieta, na której zjawia się kot z Chesire jedynie w formie głowy, przez co nie może zostać ścięty. Królowa Kier prowadzi Alicję nad morze, gdzie każe Gryfowi zapoznać ją z Nibyżółwem. Lamentujący Nibyżółw wspomina swoje szkolne lata, gdy był prawdziwym żółwiem. Wkrótce on, Gryf i morsy tańczą kadryla z homarami, ale Biały Królik będący heroldem Króla Kier każe wszystkim udać się do sądu w sprawie skradzionych ciastek przez Waleta Kier. Alicja będąca jednym ze świadkiem widzi absurdalność procesu i zostaje zaatakowana przez karty. Alicję ze snu budzi jej siostra i obie wracają do domu.

Obsada[edytuj | edytuj kod]

Prezentacja[edytuj | edytuj kod]

W Polsce film był prezentowany m.in. na Festiwalu Filmu Niemego[3]. Film był także wyświetlany w warszawskim kinie Praha z muzyką i dubbingiem na żywo[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]