Anna Canalis di Cumiana
| |
| Rodzina |
Canalis |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
23 kwietnia 1680 |
| Data i miejsce śmierci |
13 kwietnia 1769 |
| Ojciec |
Francesco Maurizio Canalis |
| Matka |
Monica Francesca San Martino d'Agliè |
| Mąż |
Ignazio Francesco Novarina |
| Dzieci |
ośmioro dzieci |
Anna Carlotta Teresa Canalis di Cumiana (ur. 23 kwietnia 1680 w Turynie, zm. 13 kwietnia 1769 w Pinerolo) – włoska szlachcianka, morganatyczna małżonka Wiktora Amadeusza II, księcia Sabaudii, króla Sycylii i Sardynii.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Dama dworu[edytuj | edytuj kod]
Anna urodziła się w turyńskim Palazzo Canalis w 1680 jako córka Franceska Maurizia Canalisa, hrabiego Cumiana i jego żony Moniki Franceski San Martino d'Agliè. Wykształcenie odebrała w Konwencie Nawiedzenia w Turynie i w wieku piętnastu lat po raz pierwszy pojawiła się na dworze królewskim. Została mianowana damą dworu matki Wiktora Amadeusza II Joanny Baptisty Sabaudzkiej. W tym okresie nosiła tytuł panny de Cumiana[1].
21 kwietnia 1703 roku wyszła za mąż za Ignazia Franceska Novarina, hrabiego San Sebastiano, któremu urodziła ośmioro dzieci. Małżeństwo to zostało zaaranżowane przez Joannę Batystę Sabaudzką, do której dworu Anna należała i która zauważyła jakie wrażenie wywarła na jej synu niezamężna i piękna Anna[1].
Na turyńskim dworze powszechnie uważano, że pierwsze dziecko hrabiowskiej pary było tak naprawdę nieślubnym potomkiem Wiktora Amadeusza II. Hrabina i król często do siebie pisywali, a wkrótce Anna została przyjaciółką Anny Marii Orleańskiej, która prawdopodobnie nigdy nie dowiedziała się o romansie łączącym przyjaciółkę z jej mężem. Anna opuściła dwór w 1723 roku wraz z mężem, którego kariera zapowiadała się wyjątkowo dobrze; wkrótce potem owdowiała i została wezwana przez Wiktora Amadeusza II na dwór, gdzie została damą do towarzystwa jego synowej Polikseny Hessen-Rotenburg, żony jego syna Karola Emanuela, księcia Piemontu i następcy tronu. Wkrótce później jej pozycja została przemianowana na damę sypialnianą.
Małżeństwo z Wiktorem Amadeuszem II[edytuj | edytuj kod]
W sierpniu 1728 żona Wiktora Amadeusza II królowa Maria Anna Orleańska zmarła po serii ataków serca[2]. Dwa lata później król poślubił Annę w czasie prywatnej ceremonii 12 sierpnia 1730 roku w kaplicy Królewskiej w Turynie dzięki dyspensie papieskiej wydanej przez Klemensa XII. Wiktor Amadeusz II nadał żonie tytuł markizy Spigno, związane z nim dochody i tytuł hrabiowski Świętego Cesarstwa Rzymskiego, chociaż tytuł ten wciąż był w posiadaniu jego nieślubnego brata[3].
Małżeństwo zostało ogłoszone publicznie 3 września 1730 roku w otoczeniu licznie zgromadzonego dworu. W miesiąc później Wiktor Amadeusz II zgłosił chęć abdykacji na rzecz następcy tronu i zrobił to na zamku w Rivoli. Jego syn został królem w jego miejsce jako Karol Emmanuel III.
Przybierając tytuł króla Wiktora Amadeusza wprowadził się wraz ze świeżo poślubioną żoną do château de Chambéry, gdzie para wraz z garstką służby byli odcięci od barwnego i żywego dworu. Pod wpływem żony i przebytego udaru Wiktor Amadeusz postanowił odzyskać tron i poinformował syna o swojej decyzji[4]. Aresztowany przez syna i na jego rozkaz przewieziony do zamku w Moncalieri Wiktor Amadeusz z bólem przyjął wieść, że Annę wysłano do domu dla nawróconych prostytutek znajdującym się na zamku w Cewie. Po kilku miesiącach dołączyła do męża, którego stan był już niezwykle poważny - przebyty udar i niepowodzenie planu odzyskania władzy sprawiły, że stał się wobec niej okrutny i zaczął oskarżać ją o swoją klęskę.[5]
Wiktor Amadeusz na skutek złego stanu zdrowia i powtórnego udaru zmarł we wrześniu 1732 roku, a Anna została uwięziona w Konwencie św. Józefa z Carignano. Po roku przeniesiono ją do Konwentu Nawiedzenia w Pinerolo, gdzie zmarła w wieku 88 lat po ponad trzydziestoletnim przymusowym uwięzieniu[5]. Jej syn odziedziczył po niej markizat Spigno[6]. Została pochowana w Pinerolo w nieoznaczonym grobie.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b >Marchesa Vitelleschi: Sabaudian Romance tom II, str. 499
- ↑ Marchesa Vitelleschi: Sabaudian Romance tom II, str. 495
- ↑ Geoffrey Symcox: Victor Amadeus II., Absolutism in the Savoyard State 1675-1730 str. 229
- ↑ Geoffrey Symcox: Victor Amadeus II., Absolutism in the Savoyard State 1675-1730 str. 231
- ↑ a b Geoffrey Symcox: Victor Amadeus II., Absolutism in the Savoyard State 1675-1730 str. 232
- ↑ J. Exshaw: Dukes and kings of Savoy str. 78
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Juliette Benzoni, W łożnicach królów, Janina Pałęcka (tłum.), Warszawa: ISKRY, 1994, ISBN 83-207-1459-1, OCLC 750691738.
- Geoffrey Symcox: Victor Amadeus II. Absolutism in the Savoyard State 1675-1730 London : Thames & Hudson 1983.