Cécile McLorin Salvant

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Cécile McLorin Salvant
Ilustracja
Podczas Festiwalu w Rudolstadt w 2019
Data i miejsce urodzenia

28 sierpnia 1989
Miami, Floryda, USA

Gatunki

jazz, muzyka kreatywna

Wydawnictwo

Mack Avenue Records, Nonesuch Records

Strona internetowa

Cécile McLorin Salvant (ur. 28 sierpnia 1989)[1] – amerykańska wokalistka i kompozytorka jazzowa[2][3]. Komponuje muzykę i teksty, które śpiewa w swoim ojczystym języku, po francusku, a także po hiszpańsku. Jest także artystką wizualną – tworzy wielkoformatowe obrazy na tekstyliach, ręczne animacje, rysuje i maluje na papierze, projektuje okładki płyt[1][4].

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Cécile Sophie McLorin Salvant urodziła się w Miami na Florydzie. Jej ojciec, Haitańczyk, jest lekarzem, a matka, Francuzka, jest założycielką i dyrektorką francuskiej szkoły w Miami[1]. Naukę gry na fortepianie klasycznym rozpoczęła w wieku pięciu lat, a w wieku ośmiu lat zaczęła śpiewać w Miami Choral Society. Następnie zainteresowała się śpiewem klasycznym i rozpoczęła prywatną naukę. W 2015 roku powiedziała: „Miałam szczęście dorastać w domu, w którym słuchaliśmy wszelkiego rodzaju muzyki. Słuchaliśmy muzyki haitańskiej, hip-hopu, soulu, klasycznego jazzu, muzyki gospel i kubańskiej, żeby wymienić tylko kilka. Kiedy masz do tego dostęp jako dziecko, to po prostu otwiera twój świat”[5].

W 2007 roku zamieszkała we Francji, aby studiować prawo i nauki polityczne na uniwersytecie w Grenoble oraz śpiew klasyczny i barokowy w Konserwatorium Dariusa Milhauda w Aix-en-Provence. Zaczęła szlifować jazz u wykładowcy jazzu Jean Francois Bonnela, z którym nagrała w Paryżu pierwsza płytę Cécile & Jean-François Bonnel Paris Quintet (2010).

Rozwój kariery muzycznej[edytuj | edytuj kod]

Wkrótce potem, w wieku 21 lat, w Stanach Zjednoczonych, wygrała prestiżowy, wokalny konkurs jazzowy Thelonious Monk International Jazz Competition. Nagrodą był kontrakt płytowy z wytwórnią Mack Avenue Records, z którą wydała kolejne dwa albumy. Krytyk The New York Times Ben Ratliff napisał w 2012: „Przed trio prowadzonym przez pianistę Aarona Diehla śpiewa wyraźnie, w pełnym zakresie swych możliwości, od wyraźnego dołu do pełnych i wyraźnych wysokich tonów, używanych oszczędnie [...] Jej głos przepełnia każdą piosenkę, zmieniając ostrożnie tonacje, rozciągając słowa, ale nie skatując; jej twarz wyraża treść, przedstawiając smutek lub spokój, jak aktor w niemym filmie”[6].

Jej główną inspiracją jest Sarah Vaughan, przywołując wspomnienia z dzieciństwa, kiedy wielokrotnie słuchała jej piosenek. Równie silnie inspirują ją Billie Holiday, Bessie Smith i Betty Carter. Swoje brzmienie określa jako jazz, blues, z elementami folku i teatru muzycznego.

Studiowała kompozycję i teorię muzyki w The New School w Greenwich Village[7]. Sukcesywnie występuje w klubach i na festiwalach jazzowych w tym Ronnie Scott's, Newport Jazz Festival, Kennedy Center, Monterey Jazz Festival i Village Vanguard[1][8][9][10]. W Polsce po raz pierwszy pojawiła się na Festiwalu Jazz Jantar w 2015[11].

W 2013 wydała swój drugi album WomanChild, który był nominowany do nagrody Grammy 2014 w kategorii Najlepszy Jazzowy Album Wokalny (Best Vocal Jazz Album). Piosenki na WomanChild to kompozycje autorskie, jak również utwory pochodzące z XIX wieku poddane współczesnej aranżacji. Kryterium wyboru stanowiły jej osobiste doświadczenia życiowe.

We wrześniu 2015 Salvant wydała swój drugi album z Mack Avenue Records, zatytułowany For One to Love. Wiodącym tematem jest siła i niezależność kobiet. Album zawiera pięć autorskich utworów oraz standardy jazzowe . W 2016 roku album zdobył nagrodę Grammy w kategorii Najlepszy Jazzowy Album Wokalny. Dwa lata później jej trzeci album z Mack Avenue, Dreams and Daggers, zdobył nagrodę Grammy w tej samej kategorii[12].

Koncertowała z big-bendem Jazz at Lincoln Center Orchestra, którego dyrektor muzyczny Wynton Marsalis powiedział: „Raz na pokolenie lub dwa dostajesz takiego piosenkarza”[1].

W 2018 wychodzi jej czwarty, ostatni album wydany w Mack Avenue Records zatytułowany The Window, na którym śpiewa przy akompaniamencie Sulivana Fortnera na fortepianie. W śmiałym, różnorodnym repertuarze wykonuje, poza klasyczną wokalistyką, utwory w stylu francuskiego kabaretu i amerykańskiego musicalu, standardy popowe oraz przejmujące pieśni bluesowe i soulowe[13].

Dwa kolejne albumy wydane w Nonesuch Records to Ghost Song (2022, dystrybucja Warner Bros.) i Mélusine (2023). Ghost Song zaskakuje stylistyczną różnorodnością, mnogością konwencji i technik wokalnych[14]. W Mélusine przywołuje popularną w Europie ludową legendę o Meluzynie. Album zawiera głównie piosenki śpiewane po francusku, ale również po oksytańsku, angielsku oraz w kreolskim haitańskim[15][16].

Nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

  • Thelonious Monk International Jazz Competition (2010)
  • Jazzowy Album Roku DownBeat, WomanChild (2014)
  • Najlepszy Jazzowy Album Wokalny, nominacja do nagrody Grammy, WomanChild (2014)[12]
  • Najlepszy Album Wokalny, ankieta NPR Music Jazz Critics 2014, WomanChild ,
  • Wokalistka Roku 2015, Jazz Journalist Association,
  • Najlepszy Album Wokalny, ankieta NPR Music Jazz Critics 2015, For One to Love
  • Najlepszy Jazzowy Album Wokalny, nagroda Grammy 2016, For One to Love[12]
  • Nagroda Paula Acketa 2016
  • Najlepszy Jazzowy Album Wokalny, nagroda Grammy 2018, Dreams and Daggers[12]
  • Jazzowy Album Roku, DownBeat, Dreams and Daggers (2018)
  • Najlepszy Jazzowy Album Wokalny, nagroda Grammy 2019, The Window[12]
  • Laureatka Nagrody MacArthurów (Macarthur Genius Grant Winner)(2020)[17]
  • Najlepszy Jazzowy Album Wokalny, nominacja do nagrody Grammy, Ghost Song (2023)[12]

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

Jako główna artystka

  • Cécile & the Jean-François Bonnel Paris Quintet (2010)
  • Woman Child (2013)
  • For One To Love (2015)
  • Dreams and Daggers (2017)
  • The Window (2018)
  • Ghost Song (2022)
  • Mélusine (2023)

Współpraca

  • Jacky Terrasson, „ Je te veux ” i „ Oh My Love ” na płycie Gouache (2012)
  • It's Christmas on Mack Avenue (2014)
  • Federico Britos Presents Hot Club of the Americas (2015)
  • Jazz at Lincoln Center Orchestra, Big Band Holidays (2015)
  • Fred Nardin, Jon Boutellier, Watt's (2016)
  • Artemis

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e Condé Nast, Cécile McLorin Salvant’s Timeless Jazz [online], The New Yorker, 15 maja 2017 [dostęp 2023-04-29] (ang.).
  2. ↑ Jazz Singer Cécile McLorin Salvant Doesn't Want To Sound 'Clean And Pretty'. NPR.org, 2015-11-04. [dostęp 2023-04-16]. (ang.).
  3. ↑ Kevin Whitehead: Cécile McLorin Salvant: Making Old Songs New Again. NPR.org, 2013-06-18. [dostęp 2023-04-16].
  4. ↑ Picture Room [online], pictureroom.shop [dostęp 2023-04-30] (ang.).
  5. ↑ Latheleene Ademola Brown: Singer Cecile McLorin Salvant Talks New Album, and Her Personal Journey to Jazz. Essence.com, 2015-10-15. [dostęp 2023-04-16].
  6. ↑ Ben Ratliff, A Young Vocalist Tweaks Expectations, „The New York Times”, 2 listopada 2012, ISSN 0362-4331 [dostęp 2023-04-29] (ang.).
  7. ↑ Chinen, Kaplan, Fred "Cécile McLorin Salvant’s Timeless Jazz", The New Yorker, May 15, 2017.
  8. ↑ Nate Chinen, Cécile McLorin Salvant, With Refined Power, Performs at the Jazz Standard, „The New York Times”, 19 sierpnia 2015, ISSN 0362-4331 [dostęp 2023-04-29] (ang.).
  9. ↑ Chinen, Nate, "Cécile McLorin Salvant, With Refined Power, Performs at the Jazz Standard", The New York Times, August 19, 2015.
  10. ↑ Cécile McLorin Salvant [online], www.macfound.org [dostęp 2023-04-29] (ang.).
  11. ↑ Łukasz Komła, 22. Festiwal Jazz Jantar: 25 października - 20 listopada 2019 [online], Nowamuzyka.pl, 15 października 2019 [dostęp 2023-04-29] (pol.).
  12. ↑ a b c d e f Cécile McLorin Salvan: Grammy Awards & Nominations. Grammy.com. [dostęp 2023-04-22].
  13. ↑ Condé Nast, Cécile McLorin Salvant: The Window [online], Pitchfork [dostęp 2023-04-27] (ang.).
  14. ↑ Ghost Song | Jazz Forum [online], jazzforum.com.pl [dostęp 2023-04-23].
  15. ↑ Singer/Composer Cécile McLorin Salvant’s New Album, ‘Mélusine, Due March 24 on Nonesuch Records. nonesuch.com. [dostęp 2023-04-29].
  16. ↑ CECILE MCLORIN SALVANT [online], CECILE MCLORIN SALVANT [dostęp 2023-04-29] (ang.).
  17. ↑ Julia Jacobs, MacArthur ‘Genius’ Grant Winners for 2020: The Full List, „The New York Times”, 6 października 2020, ISSN 0362-4331 [dostęp 2023-04-29] (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Cécile_McLorin_Salvant&oldid=72380138”