Ciężki saksoński koń gorącokrwisty

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ciężki saksoński koń gorącokrwisty
Ilustracja
Inne nazwy

koń oldenburski dawnego typu[1]

Typ

koń gorącokrwisty

Ważne regiony hodowli

Saksonia[1], Turyngia[1], Polska (Śląsk)[1]

Wymiary
Wysokość w kłębie

162-168[1] cm

Wzorce rasy
Equus ferus caballus

Ciężki saksoński koń gorącokrwisty (również koń oldenburski dawnego typu) – rasa gorącokrwistego konia używana jako koń do powożenia i rekreacji[1]. Współcześnie konie tej rasy występują tylko w niewielkich stadach i stanowią wartościową rezerwę genetyczną[1].

Pokrój[edytuj | edytuj kod]

Koń tej rasy ma wyrazistą głowę o profilu garbonosym. Jest ona osadzona na mocnej szyi. Łopatki koni są lekko strome[1]. Kłąb jest niewyraźny i przechodzi w niedługi grzbiet[1]. Zad jest prosty, krótki i szeroki z ogonem wysoko umieszczonym[1]. Nogi są krótkie i bardzo mocne, z dobrymi kopytami bez szczotek pęcinowych i silnymi stawami[1]. Imponująca jest wysoka akcja kończyn. Doskonale sprawdzają się w zaprzęgu[1].

Koń ma wyłącznie ciemne umaszczenie, a odmian jest niewiele. Włosy koni tej rasy są bujne. Zarówno na ogonie, jak i grzywy[1].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Konie rasy ciężkiego saksońskiego konia gorącokrwistego wyhodowano w Oldenburgii oraz we Wschodniej Fryzji[1]. Gdy przestawiono hodowlę na nowoczesne konie sportowe (koń oldenburski) dawny typ stracił na znaczeniu. Ostatni ogier został wycofany z hodowli w 1971 roku[1].

Hodowla ciężkiego saksońskiego konia gorącokrwistego zachowała się jedynie w Turyngii i Saksonii[1], jednak po 1955 roku i te hodowle znacznie zmalały[1]. Konie tej rasy zachowano w stadninie w Moritzburgu jako ogiery zaprzęgowe[1], a po roku 1977 zaczęto odtwarzanie rasy[1]. Od roku 1990 prowadzona jest systematyczna hodowla[1].

Hodowle[edytuj | edytuj kod]

Ciężki saksoński koń gorącokrwisty hodowany jest w krajowej stadninie w Moritzburgu(inne języki)[1] w Turyngii, w Saksonii, oraz w Polsce na Śląsku: w Strzegomiu i Strzelcach Opolskich[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v Haller 2001 ↓, s. 101.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]