Czechosłowacki koń zimnokrwisty

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Czechosłowacki koń zimnokrwisty
Typ

koń zimnokrwisty[1]

Pochodzenie

Czechy (Morawy) i Słowacja[1]

Ważne regiony hodowli

Czechy (Morawy)[1]

Wymiary
Wysokość w kłębie

150 - 158[1] cm

Masa

600 - 800[1] kg

Umaszczenie

kasztanowata, gniada, dereszowata[1]

Wzorce rasy
Equus ferus caballus

Czechosłowacki koń zimnokrwisty – rasa masywnego konia zimnokrwistego pochodząca z Czech (Morawy) i Słowacji. Konie tej rasy używane są do prac leśnych, turystycznie i jako zwierzęta rzeźne[1].

Opis[edytuj | edytuj kod]

Czechosłowacki koń zimnokrwisty jest koniem wytrwałym, pracowitym z energetycznymi chodami.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W połowie XIX wieku na teren północnej i środkowej części Czech sprowadzano konie belgijskie oraz ardeńskie i krzyżowano je z końmi roboczymi będącymi na miejscu[1]. Z kolei na teren górzystych Czech południowych, na część Słowacji i Moraw sprowadzano konie nordyckie[1]. Na początku XX wieku hodowla była na wysokim poziomie i śmiało mogła konkurować z hodowlami koni gorącokrwistych[1]. Po roku 1960 hodowla podupadła, ale po roku 1975 nastąpiła stabilizacja[1].

Pokrój[edytuj | edytuj kod]

Czechosłowacki koń zimnokrwisty jest typem masywnego konia roboczego[1]. Jego głowa o prostym profilu osadzona jest na szyi średniej długości[1]. Łopatki konia są długie i szerokie. Kłąb jest słabo zaznaczony[1]. Grzbiet u tych koni jest niedługi i nieco łęgowaty[1]. Zad jest nieznacznie ścięty, dobrze umięśniony i często rozłupany[1]. Kłoda w kształcie beczki[1].

Kończyny[edytuj | edytuj kod]

Nogi u tych koni są raczej suche z mocnymi stawami[1]. Na nogach nieduże szczotki pęcinowe[1]. Okazjonalnie występują zaburzenia w postawie kończyn. Kopyta są zbudowane z twardego rogu[1].

Maści[edytuj | edytuj kod]

Konie mają zazwyczaj sierść w barwie kasztanowatej, gniadej lub dereszowatej[1].

Hodowle[edytuj | edytuj kod]

Hodowle koni znajdują się w stadninach w Netolicach i Vítkovie[1]. Hoduje się głównie konie zimnokrwiste w typie norikera[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w Haller 2001 ↓, s. 147.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]