Długość skuteczna anteny

Długość skuteczna anteny, wysokość skuteczna anteny – stosunek siły elektromotorycznej wzbudzonej w antenie liniowej do natężenia pola elektrycznego w miejscu odbioru.

Długość skuteczną (w metrach) wyznacza się ze wzoru:

$l_{sk}={\frac {V}{E}},$

gdzie:

$V$ – siła elektromotoryczna wzbudzona w antenie [V],

$E$ – natężenie pola [V/m].

Długość (wysokość) skuteczna anteny jest wielkością umowną i nie ma w ogólnym przypadku bezpośredniego związku z długością (wysokością) fizyczną anteny.

W praktyce długość ta zależy od skutecznego zysku anteny i jej rezystancji wejściowej $(R_{w}){:}$

$l_{sk}={\frac {\lambda }{\pi }}{\sqrt {G{\frac {R_{w}}{R_{d}}}}},$

gdzie:

$G$ – zysk anteny w danym kierunku przy uwzględnieniu wpływu otoczenia,

$\lambda$ – długość fali [m],

$R_{d}$ – rezystancja wejściowa dipola półfalowego, równa 73,1 Ω.

Dla dipola półfalowego przy $G$ = 1 (0 dB) powyższy wzór upraszcza się do $l_{sk}={\frac {\lambda }{\pi }}.$
Przy tym samym natężeniu pola elektrycznego napięcie indukowane na zaciskach dipola półfalowego w zakresie fal ultrakrótkich będzie więc mniejsze niż dla dipola pracującego w zakresie fal krótkich. Powoduje to konieczność stosowania anten o większym zysku energetycznym dla anten pracujących na wyższych częstotliwościach.

W przypadku anteny ferrytowej długość skuteczną można obliczyć ze wzoru:

$l_{sk}={\frac {2\pi NA\mu _{w}}{\lambda }},$

gdzie:

$N$ – liczba zwojów cewki,

$A$ – powierzchnia przekroju cewki [m²],

$\mu _{w}$ – zastępcza przenikalność magnetyczna rdzenia ferrytowego,

$\lambda$ – długość fali [m].

Zobacz też

• powierzchnia skuteczna anteny

Bibliografia

• Zdzisław Bieńkowski, Edmund Lipiński, Amatorskie anteny KF i UKF, Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa 1978.
• J. Szóstka: Fale i anteny, Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa 2001.