DJ-Kicks: Erlend Øye
| Wykonawca remix albumu | ||||
| Erlend Øye | ||||
| Wydany |
19 kwietnia 2004 | |||
|---|---|---|---|---|
| Gatunek | ||||
| Długość |
51:56 | |||
| Wydawnictwo | ||||
| Oceny | ||||
|
| ||||
| Album po albumie | ||||
| ||||
DJ-Kicks: Erlend Øye – remix album zawierający didżejski mix norweskiego muzyka Erlenda Øye, wydany 19 kwietnia 2004 roku[1] w Niemczech nakładem wytwórni !K7 Records jako CD[2]. Wydana również wersja winylowa (2LP)[3].
Album[edytuj | edytuj kod]
Historia i muzyka[edytuj | edytuj kod]
Wytwórnia !K7 Records zapoczątkowała w 1995 roku serię DJ-Kicks, na którą złożyły się didżejskie miksy reprezentujące różne style i gatunki, realizowane we współpracy z takimi artystami jak: Carl Craig, Kruder & Dorfmeister, Nightmares on Wax czy Stereo MC's. Wśród nich znalazł się norweski śpiewający DJ, Erlend Øye. Przy realizacji swojego miksu wykorzystał on covery klasycznych przebojów, takich jak „Venus” (zespołu Bananarama) i „Always on My Mind” (w wersji duetu Pet Shop Boys) nakładając swój śpiewa [[a cappella] na instrumentalne wersje tych utworów. Wykorzystał też własne utwory: „Intergalactic Autobahn”, „The Black Keys Work” i „A Place In My Heart”, instrumentalny miks „Silicone Soul” przeboju Röyksopp – „Poor Leno”, a także utwory innych artystów, takich jak The Rapture czy Cornelius[4]. Oddzielną grupę remiksów stanowią utwory artystów niemieckich (Øye nagrywając swój album mieszkał w Berlinie, a nie w rodzinnej Norwegii): „So Weit Wie Noch Nie” Jürgena Paape, „2 After 909” Justusa Köhncke, "Airraid” Jackmate, „Dexter” Ricarda Villalobosa czy „Lullaby” Morgana Geista[5].
Lista utworów[edytuj | edytuj kod]
CD[edytuj | edytuj kod]
Lista i informacje według Discogs[2]:
| Nr | Tytuł utworu | Oryginalny wykonawca | Długość | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1. | „So Weit Wie Noch Nie” | Jürgen Paape | 3:44 | |||||
| 2. | „Sheltered Life/ Fine Day (A Cappella) – Erlend Øye” | Erlend Øye | 2:04 | |||||
| 3. | „Drop (Kings Of Convenience Rmx)” | Cornelius | 3:30 | |||||
| 4. | „If I Ever Feel Better” | Phoenix | 3:10 | |||||
| 5. | „Radio Jolly/ Prego Amore (A Cappella) – Erlend Øye” | Jolly Music | 2:05 | |||||
| 6. | „Rubicon” | Alan Braxe & Fred Falke | 3:58 | |||||
| 7. | „2D2F” | Avenue D | 2:51 | |||||
| 8. | „I Need Your Love” | The Rapture | 1:55 | |||||
| 9. | „Lattialla Taas/ Venus (A Cappella) – Erlend Øye” | Uusi Fantasia | 1:03 | |||||
| 10. | „2 After 909/ Intergalactic Autobahn (A Cappella) – Erlend Øye” | Justus Köhncke | 2:29 | |||||
| 11. | „The Black Keys Work (DJ-Kicks)” | Erlend Øye | 3:35 | |||||
| 12. | „Airraid” | Jackmate | 3:19 | |||||
| 13. | „Poor Leno (Silicone Soul's Hypno House Dub)/ There Is A Light That Never Goes Out (A Cappella) – Erlend Øye” | Röyksopp | 4:54 | |||||
| 14. | „Metal Chix/ Always On My Mind (A Cappella) – Erlend Øye” | Skatebård | 3:10 | |||||
| 15. | „Dexter” | Villalobos | 2:59 | |||||
| 16. | „Winning A Battle, Losing The War” | Minizza | 3:47 | |||||
| 17. | „Lullaby/ A Place In My Heart – Erlend Øye” | Morgan Geist | 3:23 | |||||
| 51:56 | ||||||||
LP[edytuj | edytuj kod]
Lista i informacje według Discogs[3]:
A1. Minizza: Winning A Battle, Losing The War
autorzy: Eirik Glambek Bøe, Erlend Øye, wykonanie i produkcja: Minizza (Franck Marguin, Geoffroy Montel)A2. Erlend Øye: Sheltered Life
kompozycja: Erlend Øye, Keith RuggieroA3. Röyksopp: Poor Leno (Silicone Soul's Hypno House Dub)
autorzy: Sven Berge/ Torbjørn Brundtland, remix i dodatkowa produkcja: Graeme Reedle & Craig Morrison for Silicone Soul ProductionsB1. Alan Braxe & Fred Falke: Rubicon
autorzy i produkcja: Fred Falke, Alain QuemeB2. Uusi Fantasia: Lattialla Taas
autorzy i produkcja: Street Kobra/Kroko RocB3. Avenue D: 2D2F
autorzy: Debbie Attias, Daphne Gomez-Mena, Mikey Pedraza, produkcja: Roger GreenawaltC1. Phoenix: If I Ever Feel Better
teksty i muzyka: Phoenix, produkcja: Phoenix/Alf/AlexC2. Erlend Øye: Fine Day (A Cappella)
autor: Edward Barton, produkcja: Erlend Øye, inżynier: Davide BertoliniC3. Erlend Øye: There Is A Light That Never Goes Out (A Cappella)
autorzy: Marr/ Morrissey, produkcja: Erlend Øye, inżynier: Davide BertoliniC4. Erlend Øye: A Place In My Heart (A Cappella)
autor: Erlend Øye, produkcja: T. Metsätähti, inżynier: Davide BertoliniD1. Ada: Luckycharm
autorka i producentka: Michaela DippelD2. Jackmate: Airraid
autor i producent: Michel BaumannD3. Erlend Øye: Intergalactic Autobahn (A Cappella)
autor i producent: Erlend Øye, inżynier: Davide Bertolini
Informacje[edytuj | edytuj kod]
- Erlend Øye – kierownictwo artystyczne, DJ Mix, śpiew (a cappella), notki na okładce
- Klaus Dahmen – design
- Phonique – konsultacja muzyczna, DJ Mix (konsultacja techniczna i mikserska)
- Ali Kepenek – zdjęcie
Odbiór[edytuj | edytuj kod]
Opinie krytyków[edytuj | edytuj kod]
| Oceny łączne | |
|---|---|
| Publikacja | Ocena |
| Album of the Year | 78/100[1] |
| Recenzje | |
| Publikacja | Ocena |
| AllMusic |  [5]
|
| The Guardian |  [6]
|
| laut.de |  [7]
|
| Pitchfork | 8.2/10[8] |
| Porcys | 6.5/10[9] |
| Stylus Magazine | B-[10] |
Album otrzymał średnią ocenę 78 na 100 na podstawie 4 recenzji krytycznych w zestawieniu Album of the Year[1].
Tak! To Erlend Øye, śpiewający DJ, który przyniósł dziś dla was specjalne nagrania, ponieważ wie, że jesteście wyjątkowymi ludźmi.
Dorian Linskey z dziennika The Guardian jest przekonany ze DJ-Kicks Erlenda Øye jest „najbardziej niezwykłym wydawnictwem DJ-Kicks w dziewięcioletniej historii tej serii”. Jako przykład dal przeboje „Venus” i „Always on My Mind”, których interpretacje w wykonaniu Øye nazwał „nawiedzonymi parkietowymi mantrami”. Te utwory oraz remiksy Royksopp, Rapture i Phoenix powinny – zdaniem recenzenta – sprawić, że „otrzymamy idealny mix album dla ludzi, którzy nie kupują mix albumów”[6].
Zdaniem Jasona Birchmeiera z AllMusic album Øye to „jedna z ciekawszych pozycji w serii DJ-Kicks, przepełniona gustownymi wyborami i naładowaną barwnym śpiewem” artysty. Recenzent dostrzega wprawdzie pewne niedoskonałości, jak „irytujące przejścia” pomiędzy utworami, ale można je łatwo zignorować „w świetle wszystkiego innego wspaniałego tutaj”[5].
Według Martiny Schmid z laut.de album Erlenda Øye to „przyjemna kompilacja z wysmakowanym doborem utworów i oryginalnymi pomysłami, która jednak tylko miejscami potrafi wyrwać z pewnego letargu i posłać w krótkotrwałe burze entuzjazmu”[7].
„Dzięki DJ Kicks, impreza Øye jest prawdziwie demokratyczna” – ocenia Nick Sylvester z magazynu Pitchfork dodając: „płyta jest równie ciepła i przyjazna zarówno dla nowicjuszy, jak i długoletnich uzależnionych od tech-house’u”. Cytuje przy tym samego artystę, którego „w równym stopniu interesuje wybór utworów, jak i upewnienie się, że jego słuchacze dobrze się bawią”[8].
W ocenie redakcji Resident Advisor płyta Øye jest „zasługującą na uwagę częścią potężnej serii DJ-Kicks”[4].
Sięgnięcie po DJ Kicks Øye poleca Jędrzej Michalak z magazynu Porcys, „zwłaszcza w jednej z tych chwil, gdy nastrój wymaga sprecyzowania przez jakiś czynnik zewnętrzny. Krążek ów nie tylko wprowadzi cię w groove, ale również rozśmieszy”. Autor zwraca też uwagę na „zabawny poradnik w książeczce” dołączonej do płyty, a także na teksty niektórych utworów[9].
Michael Paoletta z magazynu Billboard ocenia, iż Øye „stworzył kolorowy pejzaż dźwiękowy, który czerpie z house'u, techno, disco-punku i electro. W centrum znajduje się jego kojący głos, który zdobi połowę z 18 utworów”[11].
Listy tygodniowe[edytuj | edytuj kod]
| Kraj | Lista | Pozycja |
|---|---|---|
| Norwegia | VG-lista | 23[12] |
Certyfikaty i sprzedaż[edytuj | edytuj kod]
Album otrzymał certyfikat srebrnej płyty od Independent Music Companies Association za sprzedaż co najmniej 30 tysięcy egzemplarzy w całej Europie[13]
Wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
Album znalazł się na 148. miejscu listy 200 czołowych albumów I dekady XXI wieku (The Top 200 Albums of the 2000s) magazynu Pitchfork[14].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Album of the Year: Erlend Øye – DJ Kicks. Album of the Year. [dostęp 2024-03-09]. (ang.).
- ↑ a b Erlend Øye – DJ-Kicks. Discogs. [dostęp 2024-03-09]. (ang.).
- ↑ a b Erlend Øye – DJ-Kicks. Discogs. [dostęp 2024-03-09]. (ang.).
- ↑ a b Resident Advisor: DJ Kicks – Erlend Oye. Resident Advisor. [dostęp 2024-03-09]. (ang.).
- ↑ a b c Jason Birchmeier: DJ-Kicks – Erlend Øye. AllMusic. [dostęp 2024-03-09]. (ang.).
- ↑ a b Dorian Lynskey: Erlend Oye, DJ-Kicks. The Guardian. [dostęp 2024-03-09]. (ang.).
- ↑ a b Martina Schmid: Erlend Oye – DJ Kicks. laut.de. [dostęp 2024-03-09]. (niem.).
- ↑ a b Nick Sylvester: DJ-Kicks: Erlend Øye. Pitchfork. [dostęp 2024-03-09]. (ang.).
- ↑ a b Jędrzej Michalak: Erlend Øye – DJ Kicks. Porcys. [dostęp 2024-03-09].
- ↑ a b Andrew Unterberger: Erlend Øye – DJ Kicks. Stylus Magazine. [dostęp 2024-03-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-03)]. (ang.).
- ↑ Michael Paoletta. Øye Gives DJ-Mix Series A Flavor Kick. „Billboard”. Nr 20. 116, s. 30, May 2004. New York: Nielsen Business Media, Inc.. ISSN 0006-2510. [dostęp 2024-03-10]. (ang.).
- ↑ Norwegiancharts.com: ERLEND ØYE - DJ KICKS (ALBUM). norwegiancharts.com. [dostęp 2024-03-09]. (ang.).
- ↑ IMPALA: IMPALA Press Release, Popkomm, Berlin, 9th October 2008. impalamusic.org. [dostęp 2024-03-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-27)]. (ang.).
- ↑ Pitchfork Staff: The Top 200 Albums of the 2000s: 150-101. Pitchfork. [dostęp 2024-03-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ang.).