Electronic Disturbance Theater
Electronic Disturbance Theater (EDT) – grupa artystów performance i „haktywistów” założona w 1997 roku m.in. przez Ricardo Domingueza; dokonała ataku DDoS na strony internetowe Pentagonu i rządu Meksyku w 1998 roku, by zwrócić uwagę na sytuację Indian w meksykańskim stanie Chiapas w kontekście walki Zapatystów; zapoczątkowała elektroniczne nieposłuszeństwo obywatelskie, udostępniając narzędzia informatyczne (FloodNet) dla prowadzenia akcji obywatelskiego nieposłuszeństwa.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Grupa EDT została założona przez amerykańskiego artystę i wykładowcę akademickiego Ricardo Domingueza i trzech jego współpracowników: Bretta Stalbauma (wówczas studenta na San Jose State University), Carmin Karasic (artystkę) i Stefana Wray's (wówczas studenta New York University)[1][2]. Według członków grupy, EDT czerpało inspirację z twórczości Brechta, Boala i Teatro Campesino[2]. Swoją działalność opisywali jako hybrydę Niewidzialnego Teatru Boala i gestów Sytuacjonistów[2]. Na EDT mieli również wpływ Zapatyści[2]. Teatr EDT tworzą INFOakty – teatralne akcje protestacyjne wyrażane poprzez informacje[2].
EDT przeprowadziła jeden z pierwszych ataków „haktywistów” w formie DDoS (ang. Distributed Denial of Service)[3][4][5]. 10 kwietnia 1998 roku zaatakowano strony internetowe i rządu Meksyku w celu zwrócenia uwagi na prawa Indian w meksykańskim stanie Chiapas w kontekście walki Zapatystów[3][4][5][1]. Decyzja o akcji została podjęta po masakrze 45 Indian, w tym dzieci, przez grupy paramilitarne w grudniu 1997 roku[2].
Według Domingueza w akcji wzięło udział 14800 osób[1]. Niektórzy uczestnicy przeszukiwali stronę, wyszukując słowa takie jak „pokój”, „sprawiedliwość” czy „prawa człowieka” a także nazwiska ofiar z Acteal[1]. Rezultatem była informacja „file not found”, przy czym w historii zapisywały się nieskuteczne wyszukiwania jako „prawa człowieka nie znalezione”, „sprawiedliwość nie znaleziona”, „Ana Hernandez nie znaleziona” itd., które ukazywały się nieustannie na stronie przy próbach jej wywołania[2]. Karasic określiła to jako unikatową sztukę konceptualną[1].
Swoją akcją EDT zapoczątkowało elektroniczne nieposłuszeństwo obywatelskie (ang. electronic civil disobedience), tworząc na potrzeby ataku narzędzie FloodNet (stworzony przez Stalbauma[1]) do wirtualnych protestów okupacyjnych (ang. Virtual Sit-In), które blokowało zaatakowaną stronę internetową poprzez automatyczne zmuszanie jej do permanentnego ładowania[6].
Kilka miesięcy później EDT zaatakowało strony Departamentu Obrony Stanów Zjednoczonych, który odpowiedział atakiem zawieszającym komputery uczestników akcji – była to pierwsza akcja obrony na tego typu atak ne terenie USA[1]. O Dominguezie i jego grupie pisał wówczas na pierwszej stronie The New York Times, zwracając uwagę na niejednoznaczny charakter ataku Domingueza[1]. Rzecznik Pentagonu określił akcję Domingueza jako przynajmniej niemoralną[1]. Sam Dominguez jasno odróżniał akcje elektronicznego nieposłuszeństwa obywatelskiego od ataków hakerskich, crackerskich i innych cyberprzestępstw[1]. Członkom grupy udało się uniknąć odpowiedzialności prawnej z uwagi na podkreślany przez nich samych artystyczny charakter akcji[1].
Jednak prawo amerykańskie nie rozróżnia wirtualnych protestów okupacyjnych jako narzędzi elektronicznego nieposłuszeństwa obywatelskiego od DDoSu[1]. Oxblood Ruffin, „minister spraw zagranicznych” grupy hakerskiej The Cult of the Dead Cow, potępił działania EDT[1]. Dominguez bronił działań grupy, argumentując, że ich ataki nie mają na celu zniszczenia stron internetowych czy ich zakłócania a jedynie przeszkadzanie, przy czym cele ataków są ostrzegane[1]. Dla EDT był to rodzaj perfomance'u[1].
W 1999 roku EDT udostępniło narzędzie Disturbance Developer Kit do samodzielnego tworzenia oprogramowania typu FloodNet[1]. Wkrótce brytyjska grupa Electrohippies rozpoczęła okupacje stron Światowej Organizacji Handlu (ang. World Trade Organisation, WTO) podczas konferencji WTO w Seattle, wspomagając protesty odbywające się na ulicach miasta[6][1].
Członkami grupy są: Brett Stalbaum, Amy Sara Carroll, Elle Mehrmand, Micha Cárdenas, i Ricardo Dominguez, którzy nazywają się EDT 2.0[7]. EDT 2.0 udostępniło w 2010 roku narzędzie Transborder Immigrant Tool (TIT), które zainstalowane w telefonie komórkowym Motoroli, dawało nieodpłatny dostęp do GPSu i naprowadzało do schowków z wodą w regionie przy granicy US z Meksykiem, do autostrad i do posterunków policji[7]. TIT znalazło się w galeriach sztuki, m.in. w galerii Galería de la Raza w San Francisco[8] i Museum of Contemporary Art w San Diego[9].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Evan R. Goldstein. Digitally Incorrect Ricardo Dominguez's provocations: art or crimes?. „The Chronicle of Higher Education”, 2010-10-03. (ang.).
- ↑ a b c d e f g Gabriella Giannachi: The Politics of New Media Theatre: Life®TM. Routledge, 2006, s. 17. ISBN 978-1-134-27262-4. [dostęp 2016-08-25].
- ↑ a b Hacktivism. W: Kerric Harvey: Encyclopedia of Social Media and Politics. SAGE Publications, 2013, s. 611. ISBN 978-1-4522-9026-3. [dostęp 2016-08-23].
- ↑ a b P.W. Singer, Allan Friedman: Cybersecurity and Cyberwar: What Everyone Needs to Know?. Oxford University Press, 2013. ISBN 978-0-19-936457-2. [dostęp 2016-08-24].
- ↑ a b Majid Yar: Cybercrime and Society. SAGE, 2013. ISBN 978-1-4462-9220-4. [dostęp 2016-08-23].
- ↑ a b Dorothy Denning. The Rise of Hacktivism. „Georgetown Journal of International Affairs”, 2015-09-08. (ang.).
- ↑ a b Micha Cardenas: Lotte Senza Confini. L’electronic Disturbance Theatre 2.0. 2010. [dostęp 2016-08-26]. (wł.).
- ↑ Galería de la Raza: Digital Mural Project: Electronic Disturbance Theater/b.a.n.g lab Transborder Immigrant Tool. [dostęp 2016-08-26]. (ang.).
- ↑ Museum of Contemporary Art San Diego: Here Not There: San Diego Art Now. [dostęp 2016-08-26]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Stefan Wray: The Electronic Disturbance Theater and Electronic Civil Disobedience. 1998-06-17. [dostęp 2016-08-26]. (ang.).