Farallon de Pajaros

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Farallon de Pajaros
Ilustracja
Państwo

 Stany Zjednoczone

Terytorium nieinkorporowane

 Mariany Północne

Położenie

Northern Islands

Wysokość

360 m n.p.m.

Dane wulkanu
Typ wulkanu

stratowulkan

Położenie na mapie Marianów Północnych
Mapa konturowa Marianów Północnych, blisko górnej krawiędzi znajduje się czarny trójkącik z opisem „Farallon de Pajaros”
Ziemia20°32′42″N 144°53′37″E/20,545000 144,893611

Farallon de Pajaros – najbardziej wysunięta na północ wyspa wulkaniczna należąca do archipelagu Marianów Północnych. Znajduje się 45 km na północny zachód od Maug Islands i 591 km na północ od Saipan.

Geografia[edytuj | edytuj kod]

Wyspa jest niemal okrągła o długości 1,8 km i szerokości 1,6 km. Zajmuje 2,3 km²[1]. Wyspa jest czynnym stratowulkanem o wysokości 360 metrów n.p.m. Podstawa wulkanu znajduje się około 2000 m p.p.m. i ma średnicę od 15 do 20 km.

W rejonie Farallon de Pajaros znajdują się dwa podmorskie wulkany: Seamount Makhahnas położony około 10 km na południowy zachód, którego wysokość to 640 m p.p.m. oraz Seamount Ahyi położony około 18 km na południowy wschód, którego wysokość to 137 m p.p.m.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Przypuszczalnie Farallon de Pajaros nigdy nie była na stałe zamieszkana.

Od 1899 wyspa była kontrolowana przez Cesarstwo Niemieckie i stanowiła część Nowej Gwinei Niemieckiej. W roku 1903 wyspa została wynajęta przez japońską firmę polującą na ptaki, których pióra były eksportowane do Japonii, a następnie do Paryża[2].

Po I wojnie światowej wyspa została przekazana przez Ligę Narodów Cesarstwu Japonii, jako część Mandatu Południowego Pacyfiku. Po II wojnie światowej wyspa została przekazana Stanom Zjednoczonym, jako część Powierniczego Terytorium Wysp Pacyfiku. Obecne jest częścią terytorium stowarzyszonego z USA i stanowi część Wspólnoty Marianów Północnych[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Brainard, Coral reef ecosystem monitoring report, S. 1.
  2. Gerd Hardach: König Kopra. Die Marianen unter deutscher Herrschaft 1899–1914. Steiner, Stuttgart 1990, ISBN 3-515-05762-5, S. 133f.
  3. Brainard, Coral reef ecosystem monitoring report, S. 4.

Literatura[edytuj | edytuj kod]

  • Horst Lehne and Christoph Gäbler: Über die Marianen. Lehne-Verlag, Wohldorf in Germany 1972
  • Russell E. Brainard et al.: Coral reef ecosystem monitoring report of the Mariana Archipelago: 2003–2007