Francuska interwencja w Meksyku

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Francuska interwencja w Meksyku
Ilustracja
Bitwa pod Pueblą
Czas

8 grudnia 1861–21 czerwca 1867

Miejsce

Meksyk

Wynik

zwycięstwo republikanów,
koniec Cesarstwa Meksyku

Strony konfliktu
Cesarstwo Meksyku
II Cesarstwo Francuskie
Meksyk
Stany Zjednoczone
Dowódcy
Charles de Lorencez
François Achille Bazaine
Elie Frédéric Forey
Miguel Miramón
Tomás Mejía
Benito Juárez
Ignacio Zaragoza
Porfirio Díaz
Mariano Escobedo
Jesús González Ortega
brak współrzędnych

Francuska interwencja w Meksyku[1][2][3] – interwencja zbrojna Cesarstwa Francuskiego na terenie Meksyku w latach 1861–1867.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W latach 1857–1861 w Meksyku trwała wojna o reformę pomiędzy siłami konserwatywnymi i liberalnymi. Popierany przez Amerykanów przywódca liberałów Benito Juárez przejął w końcu inicjatywę w walce i od 1860 roku kontrolował obszar całego państwa. W wyniku wojny Meksyk nie był w stanie uregulować zaciągniętych w Europie kredytów i popadł w poważne długi. W celu ochrony własnych interesów w tym kraju, państwa europejskie zdecydowały się na interwencję zbrojną.

W latach 1861–1865 Stany Zjednoczone były pogrążone w wojnie domowej (wojna secesyjna) i nie mogły poświęcić odpowiedniej uwagi sprawie Meksyku, zgodnie z doktryną Monroego. 17 grudnia 1861 roku Hiszpanie, Francuzi i Brytyjczycy zajęli meksykański port Veracruz. Jednak w kwietniu następnego roku rozbieżności pomiędzy sprzymierzonymi doprowadziły do wycofania się z Meksyku wojsk Hiszpanii oraz Wielkiej Brytanii. Napoleon III zmuszony został do wzmocnienia swoich sił zbrojnych. Jego celem było obalenie rządu Juáreza i obsadzenie go rządem marionetkowym. Po roku ciężkich walk Francuzi zajęli 7 czerwca 1863 roku stolicę Meksyku, miasto Meksyk. Tam jako cesarza Meksyku ustanowili arcyksięcia Maksymiliana I z rodu Habsburgów, brata cesarza Franciszka Józefa I. Wojna przeciwko nowym rządom trwała jednak dalej. Juárez w dalszym ciągu popierany przez Amerykanów stawiał Francuzom gwałtowny opór. Amerykanie zagrozili nawet interwencją zbrojną skierowaną przeciwko Francuzom i rozlokowali swoje wojska wzdłuż meksykańskiej granicy.

W roku 1867 cesarz Napoleon III uznał w końcu, że jego akcja w Meksyku zakończyła się niepowodzeniem i nakazał swoim wojskom odwrót z tego kraju. Maksymilian nie chciał jednak zrzec się korony cesarskiej i pozostał w Meksyku. Bez wsparcia francuskiego nie miał jednak żadnych szans na utrzymanie władzy. Aresztowany w Querétaro, 19 czerwca 1867 roku został stracony. Prezydentem Meksyku aż do śmierci w roku 1872 został Benito Juárez. Wojna pochłonęła 20 000 ofiar: 8000 po stronie francuskiej i 12 000 Meksykanów.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Jerzy W. Borejsza, Emigracja polska po powstaniu styczniowym, s. 305.
  2. Jan Zygmunt Jakubowski, Przegląd humanistyczny, t. 26, s. 90.
  3. Tadeusz Łepkowski, Dzieje Ameryki Łacińskiej: od schyłku epoki kolonialnej do czasów współczesnych, t. 1, s. 303.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jerzy W. Borejsza: Emigracja polska po powstaniu styczniowym. Państwowe Wydawn. Naukowe, 1966, s. 487.
  • Tadeusz Łepkowski: Dzieje Ameryki Łacińskiej: od schyłku epoki kolonialnej do czasów współczesnych. T. 1. Książka i Wiedza, 1977.
  • Jan Zygmunt Jakubowski: Przegląd humanistyczny. T. 26. Państwowe Wydawn. Naukowe, 1982.
  • Jarosław Wojtczak: Wojna Meksykańska 1861-1867. Bellona, 2009, s. 352. ISBN 978-83-11-11520-0.