Gaomin si
32°19′38″N 119°24′45″E/32,327350 119,412606 Jeden z budynków klasztoru | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Rodzaj klasztoru | |
| Właściciel | |
| Prowincja | |
| Typ zakonu |
męski |
| Materiał budowlany |
drewno, cegła, kamień |
Położenie na mapie Chin  | |
| 32°19′38″N 119°24′45″E/32,327350 119,412606
| |
Gaomin si (chiń. 高旻寺; pinyin: Gāomínsì) – chiński klasztor buddyjski związany z tradycją chan w dzielnicy Hanjiang miasta Yangzhou w prowincji Jiangsu.
Historia klasztoru[edytuj | edytuj kod]
Klasztor został wybudowany w odległości 7 km na południe od śródmieścia Yangzhou, na zachodnim brzegu Starego Kanału (fragment Wielkiego Kanału), na południe od jego skrzyżowania z Kanałem Yizheng-Yangzhou. Gaomin powstał w czasie panowania dynastii Sui (581-618).
Apogeum jego rozwoju, to okres dynastii Qing, w czasie której był dwukrotnie odnawiany i powiększany.
W 1651 r. wybudowano pagodę Tianzhong wraz ze świątynią tuż obok. Cesarz Kangxi (pan. 1661-1722) podczas jednego z pobytów w klasztorze nadał mu nazwę Gaomin. W 1703 r. wybudowano w zachodniej części klasztoru Tawanxinggong (chiń. 塔湾行宫, Pałac Wieży w Zatoce). Pałac ten zajmował dużo większą powierzchnię niż sam klasztor (5/4 całej powierzchni klasztornej). Od świątyni oddzielony był wysokimi murami. W XVII w. Gaomin, Jinshan, Geyuan w Chengdu i Baoguang w Xindu uważane były na największe klasztory chan.
W erze kangxi (康熙, 1661-1722) w klasztorze było pięć budynków dla oddawania czci Buddzie i pawilonów (chiń. 碑御亭, beiyuting) zarówno po lewej jak i prawej stronie. Poza nimi znajdował się także budynek Złotego Buddy, a za nim stała pagoda Zhongtian. Wszystkie one zostały zniszczone w okresie er daoguang (1820-1850) i xianfeng (1850-1861). W czasie następnych dwu er tongzhi (1861-1875) i guangxu (1875-1908) budynki odbudowano oraz postawiono dwukondygnacyjny budynek Yushu[1]
W dużych klasztorach publicznych w Jiangsi (takich jak Gaomin) długoterminowa władza należała do mnichów, których nazwiska znalazły się na zwojach Dharmy[2].
Ponieważ Gaomin należał do wielkich ośrodków medytacyjnych, "tygodnie medytacyjne" należały do bardzo popularnych i powodowały, że do klasztoru przybywało wielu mnichów[3]. Reguły w pawilonie medytacyjnym były surowe. Dla wielu ludzi z zewnątrz najbardziej surowe były nie długie okresy medytacyjne, ale prawie całkowite odosobnienie. Nawet jeśli z jakichś powodów mnich został zwolniony z medytacji, to nie mógł opuścić terenu klasztoru. Rezydenci mogli opuścić teren klasztoru tylko raz w roku - w dniu nowego roku. Odpowiednio ubrani wychodzili prawą stroną bramy, a powracali - lewą. Prywatne wycieczki były całkowicie zabronione. Kodeks reguł klasztoru przewidywał kary (włącznie z wyrzuceniem) dla wszystkich, nawet dla wędrownych mnichów, którzy dla własnych prywatnych celów udali się do Sancha he lun, na most na Jangcy, aby dokonać zakupów i podziwiać piękne widoki[4]. Regulamin w budynku medytacji stał się tak surowy, że praktyka medytacji stała się mechaniczna i zbyt męcząca. Zdarzały się wypadki popadnięcia w obłęd, a również i wypadki śmierci. Było to niezgodne z duchem chanu i jego pierwotnymi ideami[5]. Kodeks reguł klasztoru Gaomin stał się doskonałym przykładem feudalnego myślenia i zmonopolizowania władzy przez opatów[6].
W 1885 r. do klasztoru przybył Xuyun, który po wpadnięciu do rzeki był śmiertelnie chory. Z trudnością siadał do medytacji i osiągnął oświecenie[7].
Gaomin był prawdopodobnie jednym klasztorem, który całkowicie odrzucił wszelkie praktyki związane ze Szkołą Czystej Krainy[8].
Opat klasztoru Laiguo przeprowadził wielką rekonstrukcję klasztoru. Zrekonstruowano pagody, budynki, pawilony oraz Yanshou Tang. Po 1949 r. Gaomin był w rękach buddystów. W czasie "rewolucji kulturalnej" klasztor był okupowany przez czerwonogwardzistów. Pozostawili po sobie całkowicie zdemolowane budynki i klasztor był blisko całkowitego upadku.
Po Trzecim Plenum Komitetu Centralnego KPCh w lipcu 1977 r. wprowadzono wolność religijną. W 1983 r. klasztor Gaomin został zaliczony do najważniejszych świątyń Chin i ponownie przekazany w buddyjskie ręce. W ciągu ostatnich lat klasztor odbudowuje i odnawia budynki. Dzięki finansowej pomocy z Hongkongu wybudowano nowe budynki medytacji, które otworzono w czasie ceremonii w 1989 r.
Adres klasztoru[edytuj | edytuj kod]
Gaomin si, Hanjiang District, Yangzhou 225128, China
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ 释来果禅师与高旻寺, 三楚佛教网, 2007 [zarchiwizowane z adresu 2012-04-26] (chiń.).
- ↑ Holmes Welch. The Practice of Chinese Buddhism 1900-1950. Str. 35
- ↑ Holmes Welch. The Practice of Chinese Buddhism 1900-1950. Str. 77
- ↑ Holmes Welch. The Practice of Chinese Buddhism 1900-1950. Str. 80
- ↑ Holmes Welch. The Buddhist Revival in China. Str. 117
- ↑ Holmes Welch. The Buddhist Revival in China. Str. 218
- ↑ Holmes Welch. The Practice of Chinese Buddhism 1900-1950. Str. 82
- ↑ Holmes Welch. The Practice of Chinese Buddhism 1900-1950. Str. 474
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Holmes Welch. The Practice of Chinese Buddhism 1900-1950. Harvard University Press. Cambridge. 1967. Str. 568.
- Holmes Welch. The Buddhist Revival in China. Harvard University Press. Cambridge. 1968. Str. 385.