Gwałt (prawo polskie)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Gwałt – w prawie polskim oznacza zakazaną przez prawo przemoc fizyczną. Gwałtem określa się również przemoc na tle seksualnym polegającą na doprowadzeniu innej osoby do obcowania płciowego bez jej zgody, która w polskim prawie jest określana zgwałceniem.

Gwałt w języku prawniczym[edytuj | edytuj kod]

W języku prawniczym gwałtem określa się nie każdą przemoc, lecz tylko taką o dużym natężeniu.

Gwałt w języku prawnym[edytuj | edytuj kod]

W języku prawnym, na gruncie nieobowiązującego już Kodeksu karnego z 1969 r., użycie gwałtu stanowiło znamię przestępstw rozbójniczych. Obecnie pojęcie gwałtu występuje w prawie wykroczeń jako reminiscencja dawnej terminologii prawa karnego, a także – co stanowi wyjątek na gruncie prawa karnego – w art. 166 k.k. z 1997 roku (przestępstwo piractwa).

W orzecznictwie Sądu Najwyższego istniały rozbieżności w kwestii wykładni pojęcia gwałtu na osobie. Wyrażany był pogląd, że gwałt na osobie oznacza szczególnie groźną postać przemocy wobec osoby, charakteryzującą się użyciem siły fizycznej o natężeniu stwarzającym niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia ofiary[1]. O zakwalifikowaniu zachowania sprawcy jako gwałtu na osobie, rozstrzygają takie okoliczności jak sposób i forma przemocy, liczba uderzeń i ich siła, miejsce zadania uderzenia i ważkość tego miejsca dla zdrowia człowieka, gdyż to przede wszystkim siła fizyczna użyta przez sprawcę, wobec jej natężenia, decyduje o stworzeniu niebezpieczeństwa dla życia lub zdrowia człowieka. Istotne są również wiek i uwarunkowania fizyczne pokrzywdzonego oraz doznany uszczerbek na zdrowiu. Narażenie na niebezpieczeństwo co najmniej zdrowia pokrzywdzonego, wskutek użycia gwałtu na osobie, nie musi łączyć się z doznaniem uszczerbku na zdrowiu[2]. W innych z kolei wypowiedziach Sąd Najwyższy utożsamiał pojęcie gwałtu na osobie ze zwrotem przemoc wobec osoby. To stanowisko zostało ostatecznie uznane za trafne[3].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Uchwała SN z 21 marca 2007 r., I KZP 39/06. [dostęp 2012-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (11 stycznia 2012)].
  2. Postanowienie SN z 7 stycznia 2008 r., II KK 252/07, OSNKW 2008/4/25
  3. Uchwała składu 7 sędziów SN z 30 czerwca 2008 r., I KZP 10/08