Heksafluoroosmian fluoroksenonu

Heksafluoroosmian fluoroksenonu
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
addyt.	heksafluorydoosmian(1−) fluorydoksenonu(1+)
	Inne nazwy i oznaczenia
półsyst.	heksafluoroosmian fluoroksenonu
Stocka	heksafluoroosmian(V) fluoroksenonu(II)
inne	daw. sześciofluoroosmian fluoroksenonu
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	XeOsF7
Inne wzory	[XeF]+; [OsF; 6]−;
Masa molowa	454,48 g/mol
Wygląd	brązowe ciało stałe
Właściwości
Temperatura rozkładu	20 °C
Niebezpieczeństwa
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji; według kryteriów GHS są niedostępne.
	Podobne związki
Podobne związki	XePtF; 6, XeRhF; 6, [XeF]+; [RuF; 6]−; , [XeF]+; [IrF; 6]−;
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Heksafluoroosmian fluoroksenonu, [XeF]+
[OsF
6]−
– nieorganiczny związek chemiczny ksenonu, osmu i fluoru.

Otrzymywanie[edytuj | edytuj kod]

Po przeprowadzeniu kilku udanych syntez odpowiednich heksafluorków z ksenonem i otrzymaniu XePtF
6^[2], XeRhF
6^[3] i XeRuF
6^[4] okazało się, że tą metodą można otrzymać pochodne tego typu tylko z nielicznymi metalami – pozostałe albo nie tworzą heksafluorków, albo ich potencjał utleniający jest zbyt niski^[5]. W wyniku reakcji fluorku osmu(V) z difluorkiem ksenonu udało się otrzymać omawiany związek:

XeF
2 + OsF
5 → XeF+
OsF−
6

Próba bezpośredniej syntezy, w reakcji skondensowanego w kwarcowej rurze ksenonu ze skondensowanym OsF
6 nie zakończyła się sukcesem:

Xe + 2OsF
6 → XeF+
OsF−
6 + OsF
5

Wprawdzie uzyskano niebieskoczarny roztwór świadczący o powstaniu jakiegoś kompleksu, jednak po podniesieniu temperatury, całość uległa odparowaniu^[5].

Właściwości[edytuj | edytuj kod]

Heksafluoroosmian fluoroksenonu ma postać brązowego ciała stałego i rozkłada się w temperaturze 20 °C^[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Hans-Georg Horn, Hiltrud Hein, Karl-Christian Buschbeck, Walter Lippert, Adolf Slawisch: Gmelins Handbuch der anorganischen Chemie.. T. 1: Edelgasverbindungen. Berlin, Heidelberg: Springer-Verlag, 1970, s. 79. DOI: 10.1007/978-3-662-11600-5. ISBN 978-3-662-11601-2. LCCN Agr 25-1383. [dostęp 2015-08-06].
↑ N. Bartlett. Xenon hexafluoroplatinate(V) Xe+
[PtF
6]−
. „Proceedings of the Chemical Society”. 6, s. 218, 1962. Chemical Society, Londyn. DOI: 10.1039/PS9620000197.
↑ C.L.C.L. Chernick C.L.C.L. i inni, Fluorine Compounds of Xenon and Radon, „Science”, 3537, 138, 1962, s. 136–138, DOI: 10.1126/science.138.3537.136 .
↑ Bartlett N., Jha N.K.: H.H. Hyman: Noble Gas Compounds. Chicago: Chicago University Press, 1963, s. 23–30.
↑ ^a ^b Farhad Tamadon, Stefan Seidel, Konrad Seppelt. Reactions of Xenon with Iridiumand Osmiumhexafluoride. „Acta Chimica Slovenica”. 60, s. 491–494, 2013. ISSN 1318-0207. OCLC 52113051.

[Gmelins-1] Hans-Georg Horn, Hiltrud Hein, Karl-Christian Buschbeck, Walter Lippert, Adolf Slawisch: Gmelins Handbuch der anorganischen Chemie.. T. 1: Edelgasverbindungen. Berlin, Heidelberg: Springer-Verlag, 1970, s. 79. DOI: 10.1007/978-3-662-11600-5. ISBN 978-3-662-11601-2. LCCN Agr 25-1383. [dostęp 2015-08-06].

[Bartlett_1962-2] N. Bartlett. Xenon hexafluoroplatinate(V) Xe+
[PtF
6]−
. „Proceedings of the Chemical Society”. 6, s. 218, 1962. Chemical Society, Londyn. DOI: 10.1039/PS9620000197.

[Chernick_1962-3] C.L.C.L. Chernick C.L.C.L. i inni, Fluorine Compounds of Xenon and Radon, „Science”, 3537, 138, 1962, s. 136–138, DOI: 10.1126/science.138.3537.136 .

[Bartlett_1963-4] Bartlett N., Jha N.K.: H.H. Hyman: Noble Gas Compounds. Chicago: Chicago University Press, 1963, s. 23–30.

[Tamadon-5] Farhad Tamadon, Stefan Seidel, Konrad Seppelt. Reactions of Xenon with Iridiumand Osmiumhexafluoride. „Acta Chimica Slovenica”. 60, s. 491–494, 2013. ISSN 1318-0207. OCLC 52113051.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]