Hermann Baranowski

Hermann Baranowski (ur. 11 czerwca 1884 w Schwerinie, zm. 5 lutego 1940 w Aue / Saksonia) – SS-Standartenführer i komendant obozu koncentracyjnego Sachsenhausen koło Oranienburga.

Życiorys

Jego ojciec pracował w browarze. Po ośmiu latach szkoły ludowej i średniej Baranowski zgłosił się w 1900 roku do Cesarskiej Marynarki Wojennej. Początkowo jako chłopiec okrętowy, w 1912 roku jako Deckoffizier (stopień pośredni między podoficerem i oficerem), a od 1916 jako Oberdeckoffizier. Podczas pierwszej wojny światowej Baranowski był w sztabie I dywizjonu. Został odznaczony Krzyżem Żelaznym obu klas. Po zakończeniu wojny służył w IX eskadrze poszukiwaczy min. 30 września 1920 roku opuścił armię w stopniu porucznika marynarki wojennej. Powodem była redukcja armii na skutek traktatu wersalskiego.

Jako cywil czuł się źle. W latach 1920–1923 pracował jako urzędnik w biurze kilońskiej filii zakładów metalurgicznych w Bergedorf (od 1938 roku wcielony do Hamburga), a od 1923 do 1933 roku jako przedstawiciel zakładów spożywczych w Hamburgu. W 1930 roku Baranowski widział Hitlera na wystąpieniu w Hamburgu i 1 października 1930 roku wstąpił do NSDAP (nr legitymacji partyjnej 345 321) i SS (nr identyfikacyjny 24 009), wyróżniony pierścieniem SS i szpadą SS.

W SS był wielokrotnie awansowany, jego ocena z 12 sierpnia 1933 roku potwierdzała „... nieco uparty, ale bezwarunkowo oddany i wierny. Ojciec swego Sturmbannes-batalionu SS, nadaje się do awansu”. W końcu został dowódcą 4. SS-Standarte (pułku SS) w Altonie. Z funkcji tej został zwolniony 1 marca 1936 roku z powodu osobistego zatargu.

Baranowski został przydzielony do SS-Totenkopfverbände i w kwietniu 1936 roku został komendantem obozu koncentracyjnego Lichtenburg. Dochodziło tu widocznie do wymiany zdań między Baranowskim i członkami służby wartowniczej. Theodor Eicke, inspektor obozów koncentracyjnych, wyraził się o Baranowskim: „Jego wygórowana ambicja jest powodem tarć i wymiany zdań z oddziałem SS. […] Pouczenia okazały się bezcelowe, ponieważ postępowanie SS-Standartenführera Baranowskiego wskazuje na jego chorą ambicję. Jego dobra wola jest niezaprzeczalna, jednak nie posiada on koniecznego wyczucia […]”.

1 listopada 1936 został przeniesiony jako kierownik obozu do Dachau. Na tym stanowisku nie było już żadnych punktów stycznych z wartownikami. W kompetencjach Baranowskiego był obóz jako „zakład" z jego wewnętrznym porządkiem, rozkładem dnia, apelami i warunkami życia aresztowanych.

1 marca 1938 roku Baranowski został Schutzhaftlagerführerem w Sachsenhausen, a 1 maja 1938 roku został komendantem obozu. 15 września 1939 roku za zgodą Heinricha Himmlera zarządził egzekucję Augusta Dickmanna, pierwszego więźnia rozstrzelanego za odmowę pełnienia służby wojskowej. Wrótce zapadł na śmiertelną chorobę. We wrześniu 1939 roku został zastąpiony przez Waltera Eisfelda, którego następnie 1 kwietnia 1940 zastąpił Hans Loritz. Baranowski zmarł w lutym 1940 po długiej chorobie. Jego adiutant w Sachsenhausen, późniejszy komendant KZ Auschwitz-Birkenau Rudolf Höss, wyraził się po wojnie o Baranowskim: „Jako stary przywódca SS i narodowy socjalista był dla mnie wzorem. […] także on miał momenty, w których był dobroduszny, i miał łagodne serce, a przecież był twardy i bezlitosny, ścisły we wszystkich sprawach służbowych. Pozostał na stałe przed oczami taki, jak twardo wymagano w SS: „Zmuś wszystkie łagodne odruchy do milczenia””.