Historia literatury polskiej (podręcznik)
 |
Ten artykuł od 2010-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
| Autor | |
|---|---|
| Tematyka |
podręcznik do historii literatury polskiej dla cudzoziemców |
| Typ utworu |
synteza historyczno-literacka |
| Wydanie oryginalne | |
| Miejsce wydania | |
| Język | |
| Data wydania |
1969 |
| Wydawca |
Macmillan |
| Pierwsze wydanie polskie | |
| Data wydania polskiego |
1993 - wersja skrócona, 2010 - wersja pełna |
| Wydawca | |
| Przekład | |
Historia literatury polskiej – synteza historyczno-literacka Czesława Miłosza, podręcznik do historii literatury polskiej napisany z myślą o cudzoziemcach, wydany na emigracji w Stanach Zjednoczonych w 1969 w wydawnictwie Macmillan[1], próba opisania historii literatury polskiej od jej początków do roku 1966 (pierwsze wydanie polskie w Wydawnictwie Znak obejmowało okres zakończony w 1939, a pełna wersja została wydana w 2010).
Geneza[edytuj | edytuj kod]
Przyczyna powstania syntezy historyczno-literackiej Miłosza jest ściśle powiązana z jego biografią. W latach 60. XX wieku poeta wykładał literaturę słowiańską na amerykańskich uniwersytetach. Prowadził wówczas między innymi wykłady z „Przeglądu literatury polskiej”. Notatki z tych zajęć podyktował swojej studentce, Catherine S. Leach, która następnie je opracowała i w ten sposób powstała książka.
Treść[edytuj | edytuj kod]
Sam Miłosz przyznawał: ,,Wystarczy zastanowić się chwilę, żeby dojść do wniosku, że napisanie literatury polskiej dla cudzoziemców jest przedsięwzięciem niemożliwym”. Pisał swój podręcznik z perspektywy emigranta, z dystansem do polskich spraw. W swojej książce nie ukrywa własnych niechęci i upodobań. Przyjął własne kryteria oceny utworów, przez co dokonał przewartościowania niektórych epok, prądów literackich oraz oceny twórczości samych autorów. W barwny sposób przemierzył kilka wieków polskiej literatury, co sprawiło, że „Historia literatury polskiej” nie przypomina bezosobowych podręczników i czyta się ją dobrze.
Emigracja polska sprzeciwiała się sposobowi patrzenia Miłosza na polską literaturę. W odpowiedzi na ich zarzuty poeta napisał esej „O historii polskiej literatury, wolnomyślicielach i masonach”, w którym bronił swoich poglądów.
Struktura utworu[1]:
Rozdział I. ŚREDNIOWIECZE
Rozdział II. WIEK PIĘTNASTY – PÓŹNE ŚREDNIOWIECZE
Rozdział III. HUMANIZM I REFORMACJA – WIEK SZESNASTY I POCZĄTEK WIEKU SIEDEMNASTEGO
Rozdział IV. WIEK SIEDEMNASTY – KONTRREFORMACJA I BAROK
Rozdział V. PIERWSZA POŁOWA OSIEMNASTEGO WIEKU – NOC SASKA
Rozdział VI. DRUGA POŁOWA OSIEMNASTEGO WIEKU – OŚWIECENIE
Rozdział VII. ROMANTYZM
Rozdział VIII. POZYTYWIZM
Rozdział XI. MŁODA POLSKA
Rozdział X. POLSKA NIEPODLEGŁA – 1918–1939
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Czesław Miłosz, Historia literatury polskiej do roku 1939, Wyd. 2, Kraków: Wydawnictwo Znak, 1995, ISBN 83-7006-409-4 [dostęp 2023-01-30].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Teresa Walas, Czesław Miłosz jako historyk literatury polskiej, „Dekada Literacka”, 11 (94), 1994.