Iberis semperflorens
| |||
| Systematyka[1][2] | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Podkrólestwo | |||
| Nadgromada | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Nadklasa | |||
| Klasa | |||
| Nadrząd | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
Iberis semperflorens | ||
| Nazwa systematyczna | |||
| Iberis semperflorens L. Sp. Pl. 648 1753[3] | |||
| Synonimy | |||
| |||
Iberis semperflorens L. – gatunek rośliny z rodziny kapustowatych (Brassicaceae Burnett). Występuje endemicznie we Włoszech[4].
Rozmieszczenie geograficzne[edytuj | edytuj kod]
Rośnie endemicznie na Sycylii oraz południowej części Półwyspu Apenińskiego[5].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
- Pokrój
- Zimozielona bylina krzewiasta[4][6]. Dorastająca do 80 m wysokości[4], chociaż według innych źródeł osiąga 15 cm wysokości i 30–38 cm szerokości[7].
- Liście
- Łyżeczkowate, ciemnozielone[6], o długości 30–70 mm[4].
- Kwiaty
- Zebrane w baldachogronach. Mierzą 3–5 cm średnicy[6]. Mają białą barwę. Wydzielają zapach[5].
- Gatunki podobne
- Roślina jest podobna do ubiorka wiecznie zielonego (Iberis sempervirens L.), ale wyraźnie różni się okresem kwitnienia[6].
Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]
Rośnie na wybrzeżu, na klifach, z zacienionych szczelinach skalnych[4]. Występuje na wysokości do 1500 m n.p.m.[8] Kwitnie od listopada do marca[4], natomiast według innych źródeł od przełomu października i listopada do kwietnia[5]. Preferuje wapienne podłoże[5]. Najlepiej rośnie na glebach od odczynie od lekko kwaśnego do lekko zasadowego (6,1–7,8 pH). Występuje w strefach mrozoodporności od 4a do 8b[7].
Gatunek I. semperflorens został relatywnie niedawno wykorzystany w celach komercyjnych jako kwitnąca roślina doniczkowa. Latem 2013 roku zaobserwowano plamy i pierścienie na liściach niektórych roślin doniczkowych uprawianych w szklarni w mieście Albenga w północno-zachodniej części Włoch. W wyniku przeprowadzonych badań udowodniono, że przyczyną tego jest wirus brązowej plamistości pomidora. To nowe odkrycie sugeruje, że I. semperflorens może być naturalnym gospodarzem tego wirusa i gatunek ten może odgrywać rolę jako rezerwuar wirusa w przyrodzie[9].
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ze względu na liczbę kwiatostanów, długi czas kwitnienia oraz dobrą adaptację do uprawy ma zastosowanie jako doniczkowa roślina ozdobna, szczególnie na rynku włoskim[5]. Brak jest szczegółowych wyników badań dotyczących uprawy tego gatunku. Stwierdzono, że nasiona tej rośliny najlepiej kiełkują w temperaturze 20°C w pełnym nasłonecznieniu[10].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
- ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-06-01] (ang.).
- ↑ a b Iberis semperflorens L.. The Plant List. [dostęp 2015-07-18]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Iberis semperflorens. Plantes & botanique. [dostęp 2015-07-18]. (fr.).
- ↑ a b c d e G. Iapichino, M. Bertolino: Iberis semperflorens L. an attractive italian endemic shrub with high potential as flowering potted plant. ISHS. [dostęp 2015-07-18]. (ang.).
- ↑ a b c d Iberis semperflorens. Alpine Garden Society. [dostęp 2015-07-18]. (ang.).
- ↑ a b Candytuft Iberis semperflorens. Dave's Garden. [dostęp 2015-07-18]. (ang.).
- ↑ Iberis semperflorens L.. [w:] Schede di Botanica [on-line]. Altervista. [dostęp 2015-07-18]. (wł.).
- ↑ G. Parrella, L. Cavicchi, B. Greco, M.G. Bellardi: First report of tomato spotted wilt virus in iberis semperflorens. Journal of Plant Pathology. [dostęp 2015-07-18]. (ang.).
- ↑ G. Iapichino, M. Bertolino: Propagation techniques for Iberis semperflorens L.. ISHS. [dostęp 2015-07-18]. (ang.).