Ihor Smeszko

Ihor Smeszko

Data i miejsce urodzenia	17 sierpnia 1955 Chrystyniwka
Szef Służby Bezpieczeństwa Ukrainy
Okres	od września 2003 do lutego 2005
Poprzednik	Wołodymyr Radczenko
Następca	Ołeksandr Turczynow

Ihor Petrowycz Smeszko, ukr. Ігор Петрович Смешко (ur. 17 sierpnia 1955 w Chrystyniwce) – ukraiński polityk, wojskowy, funkcjonariusz służb specjalnych i wykładowca, generał pułkownik, w latach 2003–2005 szef Służby Bezpieczeństwa Ukrainy, kandydat w wyborach prezydenckich w 2019.

Życiorys

Absolwent wyższej szkoły wojskowej KWZRIU im. Siergieja M. Kirowa w Kijowie (1977). Doktoryzował się w 1991 w jednej z akademii wojskowych. Ukończył też m.in. prawo na Kijowskim Uniwersytecie Narodowym im. Tarasa Szewczenki (2002). Od ukończenia szkoły wojskowej służył w wojskach obrony przeciwlotniczej ZSRR. Zajął się też później działalnością dydaktyczną. Doszedł do stopnia generała pułkownika. W 1992 został sekretarzem wykonawczym rady ekspertów przy ministrze obrony Ukrainy. W latach 1992–1995 pracował jako attaché wojskowy w Stanach Zjednoczonych. Później do 1998 przewodniczył komisji wywiadu przy prezydencie Łeonidzie Kuczmie. Od 1997 do 2000 kierował główną dyrekcją wywiadu w ministerstwie obrony (GUR MOU). Potem do 2002 był attaché wojskowym w ambasadzie w Szwajcarii, reprezentując resort również przy organizacjach międzynarodowych w Genewie. W latach 2002–2003 był przewodniczącym jednej z komisji przy prezydencie Ukrainy. W 2002 został także zastępcą sekretarza, a w 2003 pierwszym zastępcą sekretarza Rady Bezpieczeństwa Narodowego i Obrony Ukrainy.

Od września 2003 do lutego 2005 stał na czele Służby Bezpieczeństwa Ukrainy. Kierował tą służbą w trakcie wyborów prezydenckich w 2004 i pomarańczowej rewolucji. W 2004 brał udział w obiedzie, po którym miał zachorować kandydat opozycji Wiktor Juszczenko, co łączono z próbą jego otrucia. Ihor Smeszko konsekwentnie zaprzeczał, by SBU brała udział w próbie wyeliminowania kandydata. Sam zaczął być kojarzony jako zwolennik pomarańczowej rewolucji, która przyczyniła się do wygranej Wiktora Juszczenki. W szczególności miał zapobiec użyciu wojska przeciwko protestującym zwolennikom opozycji.

Wkrótce zwolniono go ze stanowiska szefa SBU. W 2006 został prezesem centrum analitycznego. W 2009 stanął na czele ugrupowania Siła i Honor. W latach 2014–2019 współpracował z prezydentem Petrem Poroszenką, będąc jego doradcą i krótko szefem komisji wywiadu przy głowie państwa. W 2019 był kandydatem w wyborach prezydenckich, w pierwszej turze głosowania otrzymał 6,04% głosów (6. miejsce).