Ikara
 Pocisk Ikara w Royal Air Force Museum Cosford | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Przeznaczenie | |
| Data konstrukcji |
1960–1963 |
| Operacyjność |
1966–1991 (Royal Australian Navy) |
| Prędkość |
1100 km/h |
| Zasięg |
20 000 m |
| Naprowadzanie |
radiowe |
| Użytkownicy | |
 Royal Australian Navy Royal Navy Royal New Zealand Navy Marinha do Brasil
| |
Ikara – australijski okrętowy system rakietowy przeznaczony do zwalczania okrętów podwodnych (rakietotorpeda) opracowany w latach 60. XX wieku[1].
Nazwa systemu pochodzi od aborygeńskiego słowa oznaczającego kij do rzucania (rodzaj prymitywnej broni)[2].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Pocisk rakietowy Ikara przeznaczony był do odpalania z wyrzutni zamontowanej na pokładzie okrętu nawodnego. Kierunek lotu skrzydlatego pocisku ustalany był komputerowo, na podstawie odczytów pozycji celu (okrętu podwodnego) dokonanych przy pomocy okrętowego sonaru, a w trakcie lotu korygowany drogą radiową[2][3]. Zasięg broni wynosił do 20 km, przy prędkości 1100 km/h i pułapie 300 m[2]. Po dotarciu nad cel z pocisku wypuszczana była na spadochronie torpeda (Mark 44 lub Mark 46), która po wpadnięciu do morza i odczepieniu spadochronu obejmowała kurs na okręt podwodny, wykorzystując naprowadzanie akustyczne[2][3].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Prace nad pociskiem Ikara rozpoczęły się w 1960 roku jako wspólne przedsięwzięcie instytutów badawczych Aeronautical Research Laboratory w Fishermans Bend (Melbourne) i Weapons Research Establishment w Salisbury, australijskiej marynarki wojennej (Royal Australian Navy), państwowej wytwórni lotniczej Government Aircraft Factories oraz licznych podwykonawców. Broń opracowana została w obliczu zapoczątkowanej w latach 50. rozbudowy radzieckiej floty podwodnej[2]. Przy realizacji projektu wykorzystano doświadczenia nabyte podczas prac nad przeciwpancernym pociskiem kierowanym Malkara[1] oraz ówcześnie najnowsze osiągnięcia w technice sonarowej i komputerowej[1][2].
W 1963 roku na poligonie Woomera dokonano pierwszego wystrzelenia pocisku. W tym samym roku odbyły się pierwsze próby operacyjne systemu na pokładzie niszczyciela HMAS „Stuart”. W wersję produkcyjną systemu jako pierwszy wyposażony został okręt HMAS „Derwent” w 1966 roku. Publicznie pocisk odpalony został po raz pierwszy w 1968 roku z pokładu HMAS „Perth”[1].
Poza Australią pociski Ikara znalazły zastosowanie w brytyjskiej Royal Navy (która przy udziale British Aerospace współuczestniczyła w dalszych pracach nad bronią[3]) oraz marynarkach wojennych Nowej Zelandii i Brazylii[1].
Rosnące koszty utrzymania systemu oraz upadek Związku Radzieckiego zadecydowały o wycofaniu go z użycia w Royal Australian Navy w 1991 roku[1][2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Ikara. Department of Defence Science and Technology. [dostęp 2019-01-18]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g Snippets of History – Ikara Trials. Fleet Air Arm Association of Australia. [dostęp 2019-01-18]. (ang.).
- ↑ a b c Ikara anti-submarine missle. Australian National Maritime Museum. [dostęp 2019-01-18]. (ang.).