Józef Petrykiewicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Petrykiewicz
Data urodzenia

1898

Data śmierci

1990

Narodowość

polska

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Brązowy Krzyż Zasługi

Józef Adam Petrykiewicz (ur. 1898, zm. 1990) – polski żołnierz, działacz społeczny i samorządowy w II Rzeczypospolitej oraz emigracyjny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w 1898[1]. Był synem Kaspera i Rozalii[1]. Miał czterech braci: Zygmunt (walczył w obronie Lwowie w 1918, zm. w 1933 po operacji, pochowany na Cmentarzu Obrońców Lwowa[2]), Romana (uczestnik obrony Lwowa z 1918, zm. 17 stycznia 1986 w Warszawie w wieku 85 lat[2]), Tadeusza (obrońca Lwowa z 1918, zm. 12 grudnia 1985 w Bytomiu w wieku 82 lat[2]), Antoniego (1905-1919, poległy w walkach o Lwów, najmłodszy w historii kawaler Orderu Virtuti Militari[2][3][4]).

Kształcił się w C. K. V Gimnazjum we Lwowie, w którym w 1913 ukończył II klasę[5], a później do 13 maja 1914 był uczniem III klasy[6]. Po wybuchu I wojny światowej jako uczeń wstąpił do Legionów Polskich i służył w 4 pułku piechoty w składzie III Brygady[1][2]. W listopadzie 1918 brał udział w obronie Lwowa w ramach wojny polsko-ukraińskiej, został ranny 9 listopada walcząc pod komendą dowódcy prawego pododcinka sektora Bema ppor. Franciszka Jarzębińskiego[7].

W okresie II Rzeczypospolitej był działaczem społecznym i samorządowym we Lwowie[3][4]. Był wieloletnim radnym Rady Miasta Lwowa: w wyborach samorządowych 1934 wybrany z listy nr 1[8], w wyborach samorządowych 1939 wybrany z listy Listy Chrześcijańsko-Narodowej[3][9][10].

Po wybuchu II wojny światowej 1939 uczestniczył w obronie Lwowa[11]. Później walczył jako żołnierz broni pancernej[12]. Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii[3]. Został naturalizowany w Wielkiej Brytanii 20 października 1961[13]. Był współzałożycielem Koła Lwowian, wiceprezesem zarządu tegoż[3][14]. W latach 70. przeniósł się do Stanów Zjednoczonych[3][4]. Prowadził tam aktywną działalność niepodległościową[4]. Był m.in. inicjatorem wznowienia obchodów uchwalenia Konstytucji 3 maja, które odbyły się w 1979 w Rochester[4], gdzie rok później zorganizował obchody 40 rocznicy zbrodni katyńskiej[11]. Pod koniec lat 80. ponownie przebywał w Anglii[15]. Zmarł w 1990[12].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Żołnierze Niepodległości. Józef Petrykiewicz. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-05-06].
  2. ↑ a b c d e f g h i Dodatkowe wiadomości dla zarządu Koła Lwowian. „Biuletyn”. Nr 52, s. 63, styczeń 1987. Koło Lwowian w Londynie. 
  3. ↑ a b c d e f Najmłodszy obrońca Lwowa z listopada 1918 r.. „Biuletyn”. Nr 33, s. 12, grudzień 1977. Koło Lwowian w Londynie. 
  4. ↑ a b c d e f O Lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. Działalność J. Petrykiewicza w USA. „Biuletyn”. Nr 37, s. 39, grudzień 1979. Koło Lwowian w Londynie. 
  5. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. V Gimnazyum we Lwowie za rok szkolny 1913. Lwów: 1913, s. 96.
  6. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. V Gimnazyum we Lwowie za rok szkolny 1914. Lwów: 1914, s. 73.
  7. ↑ Franciszek Jarzębiński: Prawy pododcinek sektora Bema w obronie Lwowa 3–22 listopada 1918 r.. W: Obrona Lwowa. 1–22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918-1920. Relacje uczestników. Jarosław Waniorek (red.). Warszawa: 1993, s. 183. ISBN 83-85218-56-4.
  8. ↑ Oficjalne wyniki wyborów do Rady Miejskiej we Lwowie. „Gazeta Lwowska”. Nr 130, s. 3, 31 maja 1934. 
  9. ↑ Wyniki wyborów lwowskich. „Lwowskie Wiadomości Katolickie”. Nr 22, s. 13, 22 maja 1939. 
  10. ↑ Wykaz mandatów w wyborach do Rady miejskiej we Lwowie. „Gazeta Lwowska”. Nr 123, s. 2, 3 czerwca 1939. 
  11. ↑ a b O Lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. Obchód ku czci ofiar Katynia w Rochester (USA). „Biuletyn”. Nr 38, s. 24, czerwiec 1980. Koło Lwowian w Londynie. 
  12. ↑ a b c Dot. Józefa Petrykiewicza. „Przegląd Kawalerii i Broni Pancernej”. Nr 137-141, s. 310, 1991. 
  13. ↑ Naturalisation. „The London Gazette”. Nr 42543, s. 9223, 19 grudnia 1961. 
  14. ↑ Listy czytelników. „Biuletyn”. Nr 52, s. 62, styczeń 1987. Koło Lwowian w Londynie. 
  15. ↑ a b Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 5, s. 56, 18 grudnia 1988. 
  16. ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276.
  17. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 7, s. 32, 31 grudnia 1979. 
  18. ↑ Komunikat o nadaniu Krzyża Zasługi. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 5, s. 32, 31 grudnia 1973. 
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Józef_Petrykiewicz&oldid=71791000”