Język duriankari
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| UNESCO | 5 krytycznie zagrożony↗ | ||
| Ethnologue | 8a umierający↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | dbn | ||
| IETF | dbn | ||
| Glottolog | duri1243 | ||
| Ethnologue | dbn | ||
| BPS | 0927 3 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język duriankari[1], także duriankere[2] – język papuaski z prowincji Papua Zachodnia w Indonezji, blisko spokrewniony z językiem inanwatan (suabo)[1][3]. Był używany w miejscowości Duriankari na południowym skrawku wyspy Salawati[4].
Jego status lingwistyczny nie został rozstrzygnięty. Brak dostatecznych materiałów uniemożliwia jego dokładną klasyfikację (być może chodziło o dialekt języka inanwatan)[4]. Zebrano podstawowe dane leksykalne[5]. Już w 1957 roku miał być wypierany przez język moi[6]. Pod koniec lat 80. XX wieku miał nie więcej niż 100 użytkowników (według doniesień informatorów z Sorong)[4]. W 1994 roku, gdy lingwista Lourens de Vries odwiedził miejscowość Seget, miejscowa ludność (z grupy etnicznej Inanwatan) twierdziła, że duriankari nie jest już używany[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c de Vries 2002 ↓, s. 88.
- ↑ M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Duriankere, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 18, Dallas: SIL International, 2015 [dostęp 2015-09-25] [zarchiwizowane z adresu 2015-09-25] (ang.).
- ↑ M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Suabo, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 18, Dallas: SIL International, 2015 [dostęp 2020-05-16] [zarchiwizowane z adresu 2015-09-25] (ang.).
- ↑ a b c Berry i Berry 1987 ↓, s. 92.
- ↑ Clemens L. Voorhoeve: Languages of Irian Jaya checklist: preliminary classification, language maps, wordlists. Canberra: Department of Linguistics, School of Pacific Studies, Australian National University, 1975, reprint 1980, s. 104, seria: Pacific Linguistics B-31. DOI: 10.15144/PL-B31. ISBN 0-85883-128-7. OCLC 634295014. [dostęp 2022-10-02]. (ang.).
- ↑ Albert Clementina Ludovicus Remijsen: Word-prosodic Systems of Raja Ampat Languages. Utrecht, Netherlands: LOT, 2001, s. 30, seria: LOT Dissertation Series 49. ISBN 978-90-76864-09-9. OCLC 55067520. [dostęp 2022-08-09]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Keith Berry, Christine Berry: A Survey of the South Bird’s Head Stock. W: Peter J. Silzer, Joyce K. Sterner (red.): Workpapers in Indonesian Languages and Cultures. T. 4. Summer Institute of Linguistics, 1987, s. 81–117. [dostęp 2022-08-09]. (ang.).
- Lourens de Vries: An introduction to the Inanwatan language of Irian Jaya. W: K. Alexander Adelaar, Robert Blust (red.): Between worlds: linguistic papers in memory of David John Prentice. Canberra: Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, Australian National University, 2002, s. 77–93, seria: Pacific Linguistics 529. DOI: 10.15144/PL-529.77. ISBN 0-85883-478-2. OCLC 896427271. [dostęp 2022-08-09]. (ang.).