Język smerki
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
150 | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6a żywy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | kxq | ||
| IETF | kxq | ||
| Glottolog | smar1235 | ||
| Ethnologue | kxq | ||
| BPS | 0987 2 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język smerki[1] (smärki, smerky)[2], także: smarki kanum[3], kanum[1] – język papuaski używany w prowincji Papua w Indonezji (dystrykt Sota, kabupaten Merauke)[3]. Posługuje się nim 150 osób[1].
Jego użytkownicy zamieszkują wsie Rawu Biru, Tomer, Tomerau i Yakiw[1].
M.J. Carroll (2016) opisuje smerki jako kontinuum dialektalne (z dialektami smerki właściwym, tamer i barkari). Wszystkie te języki (bądź dialekty) są lokalnie określane jako „smerki”[2]. Dialekt tamer bywa rozpatrywany jako odrębny język[1][4].
Nazwa „kanum” określa szereg języków regionu, o słabym poziomie wzajemnej zrozumiałości[5]. Niegdyś sugerowano związek między językami kanum a językami pama-nyungańskimi[6][7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Evans i in. 2018 ↓, s. 682.
- ↑ a b Matthew Jay Carroll: The Ngkolmpu Language with special reference to distributed exponence. Australian National University, 2016, s. 6. DOI: 10.25911/5D74E0CFD5B85. [dostęp 2023-05-09]. (ang.).
- ↑ a b Bahasa Smarki Kanum. [w:] Peta Bahasa [on-line]. Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa, Kementerian Pendidikan dan Kebudayaan. [dostęp 2023-05-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-05-08)]. (indonez.).
- ↑ Profil tentang Kamus Tamer. [w:] Kamus Bahasa Tamer [on-line]. Balai Bahasa Provinsi Papua, Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa, Kementerian Pendidikan dan Kebudayaan. [dostęp 2023-05-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-05-08)]. (indonez.).
- ↑ David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Kanum, Smärky, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Blench 1999 ↓, s. 69.
- ↑ Evans i in. 2018 ↓, s. 680.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Roger Blench. Language phyla of the Indo-Pacific region: recent research and classification. „Bulletin of the Indo-Pacific Prehistory Association”. 18, s. 59–76, 1999. DOI: 10.7152/bippa.v18i0.11699. ISSN 1835-1794. OCLC 5576005711. (ang.).
- Nicholas Evans, Wayan Arka, Matthew Carroll, Yun Jung Choi, Christian Döhler: The languages of Southern New Guinea. W: Bill Palmer (red.): The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide. Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018, s. 641–774, seria: The World of Linguistics 4. DOI: 10.1515/9783110295252-006. ISBN 978-3-11-029525-2. OCLC 1041880153. (ang.).