Jaskinia Poszukiwaczy Skarbów
49°14′12″N 19°51′56″E/49,236728 19,865578| Plan jaskini | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Właściciel | |
| Długość |
484 m |
| Głębokość |
16,25 m |
| Deniwelacja |
30,7 |
| Wysokość otworów |
1211 m n.p.m. |
| Wysokość otworów nad dnem doliny |
130 m |
| Ekspozycja otworów |
ku NNE, ku górze |
| Data odkrycia |
znana od dawna |
| Kod |
(nr inwentarzowy PIG) T.E-08.18 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°14′12″N 19°51′56″E/49,236728 19,865578
| |
Jaskinia Poszukiwaczy Skarbów – jaskinia w polskich Tatrach Zachodnich, położona w Zbójnickiej Turni w zachodnich stokach Gubalca w Dolinie Kościeliskiej[1]. Główne wejście do niej znajduje się w orograficznie lewym zboczu wąwozu Kraków na wysokości 1211 m[1], naprzeciw Smoczej Jamy, poniżej Jaskini w Zbójnickiej Turni, w pobliżu jaskini Groby[2]. Jest ono położone w dolnej części skalnego muru opadającego ze Zbójnickiej Turni, nad 8-metrową ścianką, kilkadziesiąt metrów poniżej Niżniego Zbójnickiego Przechodu[3].
Długość jaskini wynosi 484 metry, deniwelacja 30,7 metrów[4][5].
Opis jaskini[edytuj | edytuj kod]
Centralną częścią jaskini jest obszerna Sala Główna (15 m długości, około 4 m szerokości i około 5 m wysokości), z której odchodzi skomplikowany system korytarzyków.
Zaraz za dużym otworem jaskini (4 m szerokości i 6 m wysokości) znajduje przedsionek jaskini – sala zwana Balkonem. Z niej korytarzyk prowadzi do Sali Głównej. Stąd :
- W lewej części zaczyna się Błotny Korytarz zakończony ślepą studzienką.
- Z południowej części sali odchodzi Korytarz Główny. Prowadzi on do dwóch prawie równoległych studni. Zjeżdżając obszerniejszą z nich, dociera się do Dolnej Komory. Stąd idzie korytarz prowadzący nad studzienkę, która opada do Ślepej Komory.
- Na przedłużeniu Sali Głównej biegnie Korytarz Środkowy. Prowadzi on do rozwidlenia. Idąc prawym korytarzem (lewy kończy się ślepo), dochodzi się do niedużej salki, a dalej do kolejnego rozwidlenia i korytarza, w którym znaleziono kości niedźwiedzia jaskiniowego, oraz do korytarza z najwyższym punktem jaskini.
- Z Sali Głównej odchodzą też w dół dwa przejścia do Niżniej Sali. Z sali tej przez przełaz z wodą dochodzi się do Korytarza Stefana, który kończy się studzienką. Na dnie studzienki zaczyna się Korytarz Zachodni prowadzący do Rury, którą idzie się do rozgałęzienia. Na prawo jest Grzybowa Szczelina, w której znajduje się najniższy punkt w jaskini. Na lewo korytarz prowadzi do Sali Złomisk i z powrotem do Korytarza Zachodniego[6].
- z Sali Złomisk przez niewielką studzienkę i przełaz dochodzi się do Partii Poszukiwaczy Przodków. Znajdują się tu ciasne korytarzyki prowadzące do Uroczej Szczeliny i dalej do niewielkiej salki Kill Bill. Stąd można się dostać do częściowo zasypanego drugiego otworu jaskini[5].
Przyroda[edytuj | edytuj kod]
Jaskinia ma bardzo bogatą szatę naciekową o różnych barwach. Można w niej spotkać nacieki grzybkowe, mleko wapienne, polewy, dobrze rozwinięte stalaktyty i stalagmity i nacieki wełniste[4].
We wnętrzu jaskini znajdują się kości dużych zwierząt, znaleziono m.in. szczątki niedźwiedzia jaskiniowego[5].
Historia odkryć[edytuj | edytuj kod]
Jaskinia jest znana od dawna poszukiwaczom skarbów (stąd pochodzi jej nazwa), o czym świadczą napisy pozostawione przez nich na ścianach.
Stefan i Tadeusz Zwolińscy zwiedzili ją w 1921 roku[2].
W 2017 i 2018 roku odkryto i zbadano Partie Poszukiwaczy Przodków[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 99. ISBN 83-909352-2-8.
- ↑ a b Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, s. 964. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Władysław Cywiński: Tom 3. Czerwone Wierchy – część zachodnia. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 1996, s. 15, 78, seria: Tatry. Przewodnik szczegółowy. ISBN 83-7104-013-X.
- ↑ a b Jaskinie Tatrzańskiego Parku Narodowego. Jaskinie Wąwozu Kraków, Grodzicki J. (red.), PTPNoZ, Warszawa
- ↑ a b c d Jaskinie Polski [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2020-12-07].
- ↑ Jaskinie Polski, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2016-03-06].