Jerzy Dygdała

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Dygdała
Data i miejsce urodzenia

24 stycznia 1945
Lwów

profesor nauk historycznych
Specjalność: historia nowożytna
Alma Mater

Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu

Doktorat

1974

Habilitacja

1983

Profesura

1995

Jerzy Dygdała (ur. 24 stycznia 1945 we Lwowie[1]) – polski historyk, profesor nauk humanistycznych.

Specjalizuje się w historii nowożytnej. W 1968 ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, w latach 1968-1980 pracował na macierzystej uczelni, w Instytucie Historii i Archiwistyki, w Zakładzie Historii Powszechnej i Polskiej XVI-XVIII w.[1]. Tam w 1974 obronił pracę doktorską Polityka Torunia wobec władz Rzeczypospolitej w pierwszym okresie panowania Stanisława Augusta 1764-1772 napisaną pod kierunkiem Jerzego Wojtowicza, w 1983 uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy Życie polityczne Prus Królewskich u schyłku ich związku z Rzecząpospolitą w XVIII wieku. Od 1980 r. zatrudniony w Instytucie Historii PAN, gdzie przez wiele lat pełnił funkcję kierownika Pracowni Historii Pomorza i Krajów Bałtyckich. Tytuł naukowy profesora uzyskał w 1995.

Od 1972 r. członek Towarzystwa Naukowego w Toruniu, członek Polskiego Towarzystwa Badań nad Wiekiem Osiemnastym oraz Polskiego Towarzystwa Historycznego.

Jego bratem jest fizyk, Roman Dygdała[1].

Ważniejsze publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Życie polityczne Prus Królewskich u schyłku ich związku z Rzecząpospolitą w XVIII wieku : tendencje unifikacyjne a partykularyzm (1985)
  • Nawra Kruszyńskich i Sczanieckich : studium z dziejów szlachty i ziemiaństwa ziemi chełmińskiej (wraz ze Szczepanem Wierzchosławskim, 1990)
  • Adam Stanisław Grabowski (1698-1766) : biskup, polityk, mecenas (1994)
  • Urzędnicy miejscy Torunia : spisy 1651-1793 (2002)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Pracownicy nauki i dydaktyki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika 1945-1994. Materiały do biografii, wyd. UMK, Toruń 1995, s. 182

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]