Jerzy Mianowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Jerzy Mianowski (ur. 11 sierpnia 1949 w Wągrowcu, zm. 3 kwietnia 2019 tamże) – dziennikarz, działacz społeczny, nauczyciel, fotograf, podróżnik. Uchodził za jednego z najbardziej znanych dziennikarzy w Wielkopolsce[1], założyciel, dziennikarz i redaktor naczelny "Głosu Wągrowieckiego".

Życiorys i praca dziennikarska[edytuj | edytuj kod]

Ukończył Liceum Pedagogiczne w Wągrowcu, później także geografię oraz Podyplomowe Studium Dziennikarstwa na UAM w Poznaniu[2]. W latach 70. pisał na łamach tygodnika ZHP "Motywy". Współpracował między innymi z Gazetą Poznańską i Tygodnikiem Pilskim. Brał udział w seminariach i warsztatach dziennikarskich. Staże odbywał między innymi w Wigan (Anglia), Hobro (Dania), Brukseli i Strasburgu[3]. Przez pewien czas kierował kwartalnikiem "Gazeta Wągrowiecka". Od 1971 r. był członkiem PZPR[4][3]. Akta Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych w Pile wskazują na fakt, iż przynajmniej w 1977 r. był członkiem Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej[5]. Dla jego kariery w PZPR przełomowy okazał się rok stanu wojennego. Najpierw 20.06.1981 r. został członkiem KW PZPR w Pile, natomiast 1.07.1981 r. został sekretarzem w Komitecie Miejskim PZPR w Wągrowcu. W 1983 r. ukończył studia podyplomowe na Wyższej Szkole Nauk Społecznych przy KC PZPR w Warszawie. Do 31.08.1985 r. pełnił funkcję instruktora ROPP PZPR w Wągrowcu[6].

W 1990 założył Głos Wągrowiecki, którego przez 29 lat był redaktorem naczelnym i w którym pełnił rolę dziennikarza, budując jednocześnie zespół. W składzie pierwszej redakcji znaleźli się między innymi: Władysław Purczyński, Jolanta Nowak-Węklarowa, Leokadia Grajkowska, Krystyna Karpińska, Jacek Marcinkowski, Andrzej Słoma. Nowak-Węklarowa, Purczyński, Słoma i Mianowski byli członkami spółki cywilnej, do której od 1991 roku należał Głos Wągrowiecki. Gazeta zainicjowała plebiscyt "Wągrowczanin Roku" oraz wiele innych społecznych i lokalnych inicjatyw[7], ukazywała się regularnie przez prawie 30 lat – do 4 grudnia 2019 roku[8][9]. Pismo obejmowało swym zasięgiem powiat wągrowiecki, w tym gminy: Wągrowiec miasto, Wągrowiec gmina, miasto i gmina Gołańcz, miasto i gmina Skoki, gminy: Damasławek, Wapno, Mieścisko, Kcynia, Rogoźno, Janowiec Wielkopolski, Margonin, Budzyń[10]. Nakład Głosu Wągrowieckiego wynosił między 4 a 7 tysięcy egzemplarzy (co dawało tygodnikowi pierwsze miejsce w zestawieniach sprzedaży w regionie)[11]. W momencie powstania gazeta była pierwszym niezależnym tytułem lokalnym. Głos był wielokrotnie nagradzany, między innymi przez: Instytut Na Rzecz Demokracji w Europie Wschodniej IDEE, Stowarzyszenie Prasy Lokalnej, Stowarzyszenie Dziennikarzy RP. Tytuł uhonorowano także Odznaką Honorową za zasługi dla województwa wielkopolskiego. Pismo otrzymało również Nagrodę Pro Publico Bono "Samorządność dla solidarności" im. Bolesława Wierzbiańskiego w 2009 roku dla najlepszej gazety lokalnej w Polsce[10].

Jerzy Mianowski działał w Stowarzyszeniu Prasy Lokalnej (SPL w Poznaniu), będąc najpierw wiceprezesem, a w 2007 r. wybrano go prezesem SPL - funkcję tę pełnił aż do śmierci. W tym samym roku siedziba stowarzyszenia została przeniesiona do Wągrowca. W 2013 r. SPL wdało się w konflikt ze Stowarzyszeniem Dziennikarzy Polskich[12]. SPL odrzuciło propozycję SDP przystąpienia do projektu "Wzmocnienie mediów lokalnych i obywatelskich"[13]. Jerzy Mianowski działał również w Stowarzyszeniu Gazet Lokalnych. Jako członek Stowarzyszenia Dziennikarzy RP - współtworzył Stowarzyszenie "Konferencja Mediów Polskich"[14]. Był jednym z założycieli Wągrowieckiego Stowarzyszenia Społeczno-Kulturalnego im. Stanisława Przybyszewskiego[15]. Współorganizował konferencje naukowe dotyczące mediów regionalnych[16]. Od 1972 roku był komendantem hufca Wągrowiec (ZHP)[17]. Działał także w Zjednoczeniu Kurkowych Bractw Strzeleckich RP[18], udzielał się w Kręgu Seniora "Damy Radę" ZHP[19].

Był prezesem zarządu Wągrowieckiej Oficyny Wydawniczej (założona w 2001 roku), dyrektorem Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego w Wągrowcu[20][2], a także członkiem Wągrowieckiego Zrzeszenia Handlu i Usług[21].

Pasją Jerzego Mianowskiego była fotografia, jako juror Wielkopolska Press Photo współpracował między innymi z Chrisem Niedenthalem, Tadeuszem Rolke, Mariuszem Foreckim, Łukaszem Trzcińskim. Był autorem wielu indywidualnych wystaw fotograficznych (Poznań, Gniezno, Leszno, Szamotuły, Grodzisk, Wągrowiec), wydał album "Powiat wągrowiecki"[3].

Zmarł po ciężkiej chorobie 3 kwietnia 2019 roku, został pochowany w Wągrowcu na cmentarzu starofarnym[22], kilka dni po benefisie 30-lecia pracy dziennikarskiej.

Nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Za działalność w Zjednoczeniu Kurkowych Bractw Strzeleckich RP otrzymał: Krzyż Rycerski (2000), Krzyż Oficerski (2007), Krzyż Komandorski (2011), Krzyż Komandorski z Mieczami (2016).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Arkadiusz Dembiński: Nie żyje znany wągrowiecki dziennikarz Jerzy Mianowski.
  2. ↑ a b Administrator, Nie żyje Jerzy Mianowski [online], Portal WRC [dostęp 2020-03-27] (pol.).
  3. ↑ a b c webkameleon.com, Spełniam się każdego dnia [online], www.wbp.poznan.pl [dostęp 2020-03-27] (pol.).
  4. ↑ Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [online], katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2020-03-27].
  5. ↑ Inwentarz archiwalny Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych w Pile [1975] 1983-1990 [online], inwentarz.ipn.gov.pl [dostęp 2020-12-31].
  6. ↑ Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [online], katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2020-12-31].
  7. ↑ Wągrowczanie Roku [online], Oficjalna strona Miasta Wągrowiec [dostęp 2020-03-27] (pol.).
  8. ↑ KONIEC „GŁOSU WĄGROWIECKIEGO”! UKAZYWAŁ SIĘ PRAWIE 30 LAT! • Okno na Wągrowiec [online], Okno na Wągrowiec, 11 grudnia 2019 [dostęp 2020-03-27] (pol.).
  9. ↑ Po 29 latach przestał się ukazywać "Głos Wągrowiecki" [online], Press.pl [dostęp 2020-03-27] (pol.).
  10. ↑ a b Głos Wągrowiecki | [online] [dostęp 2020-03-27] (pol.).
  11. ↑ webkameleon.com, Spełniam się każdego dnia [online], www.wbp.poznan.pl [dostęp 2020-03-27] (pol.).
  12. ↑ t, Oswiadczenie SDP w sprawie krytyki [online], old.sdp.pl [dostęp 2021-01-03] (ang.).
  13. ↑ Prasa lokalna nie chce być wyręczana przez SDP [online], Press.pl, 21 czerwca 2013 [dostęp 2021-01-03] (pol.).
  14. ↑ Jerzy Mianowski (1949 – 2019). Odszedł Redaktor z Wągrowca [online], Portal Stowarzyszenia Dziennikarzy RP, 4 kwietnia 2019 [dostęp 2020-03-27] (pol.).
  15. ↑ Wągrowieckie Stowarzyszenie Społeczno-Kulturalne im. Stanisława Przybyszewskiego [online], Wągrowieckie Stowarzyszenie Społeczno-Kulturalne im. Stanisława Przybyszewskiego [dostęp 2020-03-27] (pol.).
  16. ↑ Administrator strony UAM, Nie żyje przyjaciel naszego Wydziału - Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM [online], wnpid.amu.edu.pl [dostęp 2020-03-27] (pol.).
  17. ↑ Arkadiusz Dembiński, Nie żyje znany wągrowiecki dziennikarz Jerzy Mianowski [online], Wągrowiec Nasze Miasto, 3 kwietnia 2019 [dostęp 2020-03-27] (pol.).
  18. ↑ Pożegnanie Brata Jerzego Mianowskiego | Bractwo Strzeleckie w Wągrowcu [online] [dostęp 2020-03-27] (pol.).
  19. ↑ Nie żyje wągrowiecki dziennikarz Jerzy Mianowski [online], faktypilskie.pl [dostęp 2020-03-27] (pol.).
  20. ↑ Gustawa Patro, Miasto Wągrowiec 1381-2006, Wągrowiec: nakł. autora, 2006, ISBN 9788392111419, OCLC 750009726 [dostęp 2020-04-26].
  21. ↑ Nie żyje Jerzy Mianowski [online], Wągrowieckie Zrzeszenie Handlu i Usług [dostęp 2020-03-27] (pol.).
  22. ↑ Arkadiusz Dembiński, Jak wspominamy Jerzego Mianowskiego? Dziś pogrzeb znanego wągrowieckiego dziennikarza [online], Wągrowiec Nasze Miasto, 6 kwietnia 2019 [dostęp 2020-03-27] (pol.).
  23. ↑ WIELKOPOLSKA PRESS PHOTO 2000 [online], www.wbp.poznan.pl [dostęp 2020-04-09].
  24. ↑ Członkowie honorowi TPZP [online], www.tpzp.eu [dostęp 2020-04-13].
  25. ↑ Odszedł śp. Jerzy Mianowski, znany dziennikarz i społecznik [online], Oficjalna strona Miasta Wągrowiec [dostęp 2020-03-27] (pol.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jerzy_Mianowski&oldid=67350655”