Jerzy Rachwalski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Józef Rachwalski
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

1915
Łódź

Data i miejsce śmierci

1993
Łódź

Profesor
Specjalność: ekonomika i organizacja przemysłu
Alma Mater

Szkoła Główna Handlowa w Warszawie

Doktorat

1949 – nauki ekonomiczne

Profesura

1964

Dziekan
Wydział

Przemysłu Wyższej Szkole Ekonomicznej w Łodzi

Okres spraw.

1950–1952

Rektor
Uczelnia

Wyższa Szkoła Ekonomiczna w Łodzi

Okres spraw.

1954–1956

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Medal Komisji Edukacji Narodowej Order Sztandaru Pracy I klasy Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL”

Jerzy Rachwalski (ur. 1915 w Łodzi, zm. 1993 tamże) – polski ekonomista, specjalista w dziedzinie ekonomiki i organizacji przemysłu, profesor Politechniki Łódzkiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W latach 1933–1936 studiował w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. W 1949 roku uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych, docenta w 1954 roku, tytuł profesora nadzwyczajnego w 1964, tytuł profesora zwyczajnego w roku 1971. W Wyższej Szkole Ekonomicznej w Łodzi był dziekanem Wydziału Przemysłu (1950-1952), prorektorem (1953–1954, 1958–1959) i rektorem (1954–1956). W 1959 rozpoczął pracę na Wydziale Włókienniczym PŁ jako kierownik. W latach 1970–1976 był dyrektorem Instytutu Ekonomiki i Organizacji Produkcji. W latach 1976–1982 kierował Zespołem Organizacji i Zarządzania Przemysłem Włókienniczym. W okresie 1959–1976 stworzył szkołę naukową i dydaktyczną w zakresie ekonomiki i organizacji przedsiębiorstw w obszarze głównie przemysłu włókienniczego i chemicznego.

Jego ważniejsze publikacje dotyczą ekonomiki i organizacji przedsiębiorstwa włókienniczego, zarządzania i rachunku gospodarczego w przedsiębiorstwie przemysłowym. Wypromował 22 doktorów.

Członek Rady Naukowej Instytutu Włókiennictwa (1960–1985), Przewodniczący Rady Naukowej Ośrodka Ekonomiki, Normowania Pracy i Organizacji Przemysłu Lekkiego w Łodzi (1969-1989), w latach 1972–1973 i 1980 ekspert ONZ, konsultant w Algierze, wiceprezes (1963–1967) i prezes (1975–1980) PTE, członek NOT, SWP, American Association for the Advancement of Science i innych organizacji. Był odznaczony[1] m.in. Krzyżem Komandorskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I klasy, Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Otrzymał tytuł „Zasłużonego Nauczyciela PRL” oraz Nagrodę Naukową Miasta Łodzi.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, str. 1072

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Ewa Chojnacka, Zbigniew Piotrowski, Ryszard Przybylski (red.): Profesorowie Politechniki Łódzkiej 1945–2005. Łódź: Wydawnictwo Politechniki Łódzkiej, 2006, s. 216.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]