Kamienica Kencowska w Krakowie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kamienica Kencowska
Symbol zabytku nr rej. A-169 z 8.12.1965[1]
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Miejscowość

Kraków

Adres

Rynek Główny 38

Kondygnacje

4

Ukończenie budowy

XIV

Ważniejsze przebudowy

XVI/XVII, XVII, XIX, XX

Położenie na mapie Starego Miasta w Krakowie
Mapa konturowa Starego Miasta w Krakowie, u góry znajduje się punkt z opisem „Kamienica Kencowska”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Kamienica Kencowska”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Kamienica Kencowska”
Położenie na mapie Krakowa
Mapa konturowa Krakowa, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Kamienica Kencowska”
Ziemia50°03′46″N 19°56′15″E/50,062778 19,937500

Kamienica Kencowska, in. kamienica Kęcowska – zabytkowa kamienica znajdująca się w Krakowie przy Rynku Głównym 38, na Starym Mieście.

Powstała około połowy XIV wieku, a na przełomie XIV i XV wieku została przebudowana. Nowożytny wygląd uzyskała podczas modernizacji na przełomie XVI i XVII wieku. W tymże okresie (wiek XVI i początek XVII) kamienica była własnością bogatych mieszczańskich rodzin pochodzenia niemieckiego – Schillingów, Fogelewederów, Stauberów, a przez dużą część wieku XVII należała do Kenców. W pierwszej połowie XVIII wieku była własnością rajcy Andrzeja Szafałkowica, a od 1746 roku należała do Karola Tuszki – właściciela sąsiedniej Kamienicy Wosińskiej. W roku 1787 kamienicę zamieszkiwał architekt Józef Le Brun. W czwartej ćwierci XVIII wieku przeprowadzono modernizację, w rezultacie której budynek uzyskał klasycystyczne wyposażenie, dekorację i nową fasadę. Kształt obecny kamienica uzyskała w latach 1825-1831, kiedy m.in. wzniesiono trzecie piętro budynku frontowego i wymieniono dach.

W roku 1823 Lorenzo Paganino Cortesi założył w kamienicy cukiernię słynącą z produkcji likierów i wódek. W roku 1841 przejęta została przez szwajcarskich cukierników Gaudentego Redolfiego i Parysa Maurizio – nowych właścicieli domu. Rodziny zajmujące się cukiernią mieszkały tam aż do lat czterdziestych XX wieku. Na potrzeby zakładu dokonano licznych adaptacji.

Na fasadzie wmurowano w 1930 roku marmurową tablicę informującą, że w kamienicy mieszkał i w 1854 umarł generał Józef Chłopicki.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]