Karpin (powiat piski)
53°38′26″N 22°13′58″E/53,640556 22,232778| uroczysko-dawna miejscowość | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| SIMC |
nie nadano |
Położenie na mapie gminy Biała Piska  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego  | |
Położenie na mapie powiatu piskiego  | |
| 53°38′26″N 22°13′58″E/53,640556 22,232778
| |
Karpin (niem. Karpinnen[1]) - uroczysko, dawna miejscowość w Prusach wschodnich, obecnie obszar wsi znajduje się w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie piskim, w gminie Biała Piska[2].
Wieś powstała w ramach kolonizacji Wielkiej Puszczy, w komturstwie piskim (późniejsze starostwo piskie). Wcześniej był to obszar Galindii. Wieś ziemiańska, dobra służebne w posiadaniu drobnego rycerstwa (tak zwani wolni, ziemianie w języku staropolskim), z obowiązkiem służby rycerskiej (zbrojnej). W XV w. wieś wymieniana w dokumentach pod nazwami: Bartuschen, Lipińskie, Lyppynsky, Carpino.
Wieś służebna lokowana w 1480 przez komtura Flacha von Schwartzburga na 19 łanach na prawie magdeburskim z obowiązkiem jednej służby zbrojnej. Dobra, leżące w dąbrowie między Jeziorem Borowym wsią Dmusy, Skarżyn, Szłapie i Rogale (później zwane Rogalami Wielkimi), otrzymał Bartosz Rakowski. Według Kętrzyńskiego jest to późniejsza wieś zwana Lipińskie. W 1495 osadę określono jako Bartosze (Bartuschen), a nazwa Karpin (Carpin) pojawiła się w dokumentach dopiero w 1541. Od 1579 wieś należała do parafii w Różyńsku.
Obecnie[edytuj | edytuj kod]
Na mapie z 1928 roku 7 małych budynków w gęstej zabudowie i jeden większy[1]. Obecnie las, na zdjęciach satelitarnych brak śladów zabudowy.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Portal Meyersgaz
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – nazwy obiektów fizjograficznych – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 1 stycznia 2024
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Grzegorz Białuński: Kolonizacja Wielkiej Puszczy (do 1568 roku) - starostwa piskie, ełckie, straduńskie, zelkowskie i węgoborskie (węgorzewskie). Olsztyn, OBN, 2002, 237 str., ISBN 83-87643-97-1, ISSN 0585-3893