Katarzyna Załuska
| ||
| Data śmierci | ||
|---|---|---|
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Inkardynacja | ||
Katarzyna Załuska (zm. 1703) – polska zakonnica ze zgromadzenia bernardynek, przełożona i fundatorka klasztoru w Przasnyszu.
Według Encyklopedii kościelnej[1] siostra biskupa płockiego Andrzeja Chryzostoma Załuskiego. W 1683 r. posłana z Warszawy do Przasnysza. Tam w 1687 r. została obrana przełożoną (uzyskała 3 głosy na 5). Potem obierana była jeszcze trzykrotnie, a wyniki elekcji są dobrą ilustracją rozwoju wspólnoty w Przasnyszu: w 1691 r. uzyskała 11 głosów, w 1698 r. – 11 głosów na 14, w 1702 r. – 17 na 18[2]. Zatwierdzenie elekcji z 1698 r. przyszło z Rzymu dopiero w 1701 r.
Załuska pomnożyła włości zgromadzenia, odbudowała i ozdobiła kościół oraz klasztor (konsekracja 1694[3]). Za to wszystko poprosiła w 1695 r. władze prowincji o tytuł fundatorki. Odmówiono jej, twierdząc, że wszystko odbyło się wspólnym kosztem i pracą. Zapewne jej staraniem bernardynki w 1701 r. otrzymały prawo wrębu do lasów koronnych[4].
Pośmiertnie zapisana jako fundatorka konwentu w Przasnyszu.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Encyklopedia kościelna podług teologicznej encyklopedii Wetzera i Weltego z licznemi jej dopełnieniami. T. II. Warszawa: 1873, s. 231.
- ↑ Małgorzata Borkowska: Leksykon zakonnic polskich epoki przedrozbiorowej. T. II: Polska Centralna i Południowa. Warszawa: 2005, s. 94. ISBN 83-7181-398-8.
- ↑ Katalog zabytków sztuki w Polsce. Izabella Galicka i Hanna Sygietyńska (red.). T. X: Dawne województwo warszawskie, zeszyt 18: Przasnysz i okolice. Warszawa: 1980, s. 31. ISBN 83-221-121-X.
- ↑ Antoni Brykczyński. Kronika Zgromadzenia Panien Bernardynek w Przasnyszu. „Kwartalnik Teologiczny”. I 1902, z. 1-2. s. 33.