Kieżmarska Czuba
 Kieżmarska Czuba wśród podpisanych obiektów | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°11′55,7″N 20°13′21,4″E/49,198806 20,222611
| |
Kieżmarska Czuba[1], w części literatury tatrzańskiej Kiezmarska Czuba[2] (słow. Kežmarský hrb[1]) – rozłożysty, kopiasty szczyt w południowo-wschodniej grani Kieżmarskiego Szczytu opadającej na Huncowską Przełęcz. Na północnym zachodzie Kieżmarska Czuba graniczy z kopułą szczytową Kieżmarskiego Szczytu, od której oddziela ją Wyżni Kieżmarski Przechód, natomiast na południowy wschód od niej znajduje się Mała Kieżmarska Czubka oddzielona Niżnim Kieżmarskim Przechodem[2].
Północno-wschodnie stoki opadają z Kieżmarskiej Czuby do Świstówki Huncowskiej (górnego piętra Doliny Huncowskiej), południowo-zachodnie – do Lejkowego Kotła w Dolinie Łomnickiej[3]. Zbocze spadające ze szczytu na północny wschód w górnej części ma charakter piarżysto-skalisty, niżej przekształca się w urwistą ścianę, zlewającą się w całość z północno-wschodnią ścianą Kieżmarskiego Szczytu. Na stronę Doliny Łomnickiej opada z Kieżmarskiej Czuby wysoka południowa ściana, oddzielona od ściany Kieżmarskiego Szczytu głębokim żlebem zbiegającym z Wyżniego Kieżmarskiego Przechodu[2].
Wzniesienie jest wyłączone z ruchu turystycznego. Najdogodniejsze drogi dla taterników prowadzą na nie granią z obu stron. Szczególnie łatwe jest dojście od Wyżniego Kieżmarskiego Przechodu[2].
Pierwsze wejścia na szczyt miały miejsce przy okazji pierwszych wizyt na Kieżmarskim Szczycie, zazwyczaj jednak omijano o kilka metrów sam wierzchołek wzniesienia[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 411. ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ a b c d e Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXII. Wyżnia Miedziana Przełączka – Mała Rakuska Czubka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1979, s. 115–116. ISBN 83-217-2203-2.
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124–125. ISBN 83-909352-2-8.