Kościół Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Kisielinie
| kościół parafialny | |||||||||||||||||||
 Widok ogólny | |||||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||||||||
| Wezwanie |
Niepokalane Poczęcie Najświętszej Maryi Panny | ||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Położenie na mapie obwodu wołyńskiego  | |||||||||||||||||||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||||||||||||||||||
 50°50′58,74″N 24°48′14,72″E/50,849650 24,804089
| |||||||||||||||||||
Kościół Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Kisielinie – nieczynny barokowy rzymskokatolicki kościół w Kisielinie na Ukrainie, wzniesiony do 1720, zdewastowany po II wojnie światowej. Miejsce zbrodni UPA na polskich mieszkańcach Kisielina 11 lipca 1943.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Kościół został wzniesiony na przełomie XVII i XVIII w. z fundacji Marianny i Abrahama Głuchowskich, na miejscu starszej katolickiej świątyni (dawnego zboru braci polskich). Kościół był częścią kompleksu klasztoru karmelitów trzewiczkowych. W rękach zakonników pozostawał do 1832, gdy klasztor został skasowany decyzją władz carskich. Kościół stał się świątynią parafialną[1]. W czasie I wojny światowej kościół ucierpiał wskutek rosyjskiego ostrzału artyleryjskiego. Po zakończeniu działań wojennych podjęto jego odbudowę, jednak nie została ona nigdy ukończona[1].
11 lipca 1943 kościół został zaatakowany przez oddział UPA. Napastnicy otoczyli obiekt w czasie niedzielnej mszy świętej, a następnie rozstrzelali w nawie głównej świątyni zgromadzonych w niej Polaków. Część wiernych zdołała dostać się do murowanej plebanii i tam obronić się przed upowcami. Zginęło ok. 90 osób[2].
Po 1945, gdy Kisielin znalazł się w granicach ZSRR, zniszczona świątynia została zaadaptowana na międlarnię lnu i konopi, zdjęto z niej blaszany dach. Ostatecznie kościół popadł w ruinę wskutek kolejnego pożaru. Przetrwały ściany zewnętrzne obiektu, na nich nieliczne elementy zdobnicze[1].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c J. Tokarski, Ilustrowany przewodnik po zabytkach kultury na Ukrainie, t.2, Burchard Edition 2001, ISBN 83-87654-11-6, s.101-102
- ↑ Grzegorz Motyka, Ukraińska partyzantka 1942-1960, Warszawa 2006 Wyd. Instytut Studiów Politycznych PAN, Oficyna Wydawnicza "Rytm", ISBN 83-88490-58-3 (ISP PAN,) ISBN 83-7399-163-8 (Rytm), ISBN 978-83-88490-58-3, s.334