LRAC F1

Lance-Roquettes AntiChar de 89 mm modèle F1
	; LRAC F1
Państwo	Francja
Producent	Manufacture Nationale d'Armes de Saint-Etienne
Rodzaj	granatnik przeciwpancerny
	Historia
Produkcja	1969-?
	Dane techniczne
Kaliber	89 mm
Nabój	kumulacyjny
	Wymiary
Długość	1600 mm (załadowany)
	Masa
broni	5,5 kg (niezaładowany; bez celownika)
	Inne
Prędkość pocz. pocisku	300 m/s
Zasięg skuteczny	400 m
Przebijalność pancerza	420 mm
	Multimedia w Wikimedia Commons

Lance-Roquettes AntiChar de 89 mm modèle F1 (LRAC F1, czasem nazywany ACL-STRIM) – francuski granatnik przeciwpancerny wprowadzony do uzbrojenia w latach 70.

Granatnik LRAC F1 składa się z dwóch części. Przednia, wielokrotnego użytku, tworzy krótką wyrzutnię do której przyłączony jest celownik, dwójnóg, oporę naramienną i mechanizm spustowy. Drugą część wyrzutni stanowi pocisk w kontenerze który jest dołączany przed strzałem do wyrzutni.

Wyrzutnia i kontener pocisku wykonane są z tworzywa sztucznego wzmocnionego włóknem szklanym. Przed strzałem z zasobnika pocisku zdejmuje się przednia ściankę po czym przyłącza się go do wyrzutni. Następnie zdejmowana jest tylna pokrywa zasobnika pocisku. Celowanie przy pomocy celownika optycznego APX M309 o trzykrotnym powiększeniu i nastawach 100–1000 m.

Odpalenie pocisku rakietowego elektryczne, po naciśnięciu dźwigni spustowej induktor elektromagnetyczny generuje impuls powodujący odpalenie zapłonnika silnika rakietowego. Pocisk napędzany jest silnikiem prochowym. Ładunek silnika został dobrany w ten sposób, aby jego spalanie zakończyło się przed opuszczeniem przez pocisk wyrzutni.

Podstawowym rodzajem amunicji do granatnika LRAC F1 jest kumulacyjny pocisk przeciwpancerny z zapalnikiem piezoelektrycznym o przebijalności 400 mm RHA. Poza tym stosowany jest pocisk przeciwpancerno-odłamkowy o przebijalności 100 mm RHA, rażący po wybuchu 1600 kulkami stalowymi (promień ok. 20 m), dymny i oświetlający.^[1]

Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]

Masa: 8,2 kg
Masa pocisku: 2,2 kg^[2]
Długość: 1170/1600 mm^[2]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c Igor Witkowski: Broń przeciwpancerna. Warszawa: Lampart, 1996, s. 56-57. ISBN 83-86776-25-0.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ВячеславВ. Ликсо ВячеславВ., Оружие пехоты. 450 лучших образцов, Litres, 2022, s. 144, ISBN 978-5-04-251485-2 (ros.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Jacek Szymański, Ryszard Woźniak. Granatniki przeciwpancerne (II). „Nowa Technika Wojskowa”. 1995. Nr. 12. s. s. 14-16. ISSN 1230-1655.

[kuwwl-1] Igor Witkowski: Broń przeciwpancerna. Warszawa: Lampart, 1996, s. 56-57. ISBN 83-86776-25-0.

[Monzonit-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ВячеславВ. Ликсо ВячеславВ., Оружие пехоты. 450 лучших образцов, Litres, 2022, s. 144, ISBN 978-5-04-251485-2 (ros.).

[1]

[2]