Le Monde

Le Monde

Częstotliwość	dziennik
Państwo	Francja
Tematyka	społeczno-polityczny
Średni nakład	360 000
Format	dziennik
ISSN	0395-2037
Strona internetowa

{{Czasopismo infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | stali współpracownicy = | organ prasowy = | wikiźródła = | ostatni numer = | eISSN = | OCLC = | redaktor naczelny = | sprzedaż = | alt grafiki = | państwo = | DOI = | wikicytaty = | commons = | język = | adres = | liczba stron = | odznaczenia = | opis grafiki = | podtytuł = | tytuł oryginalny = | pierwszy numer = Nieznane pola: "opis_grafiki", "organizacja", "naczelny", "odpowiednik", "ukazywał_się_do", "kraj", "ukazuje_się_od" oraz "liczba_stron".

Le Monde – francuski dziennik założony w 1944 w Paryżu, krótko po tym, jak stolicę Francji opuściły wojska niemieckie.

Gazetę, na prośbę generała Charles’a de Gaulle’a, założył Hubert Beuve-Mery, francuski dziennikarz. De Gaulle obiecał mu, że gazeta zachowa niezależność i swobodę wypowiedzi. Pierwsze wydanie ukazało się po południu 18 grudnia 1944 w nakładzie 140 tys. egzemplarzy. Nakład „Le Monde” sięga 390 tysięcy egzemplarzy. Linia gazety ma charakter centrolewicowy; oficjalnie „Le Monde” prezentuje się jako gazeta umiarkowana.

W latach 60. XX w. „Le Monde” zwrócił się przeciw NATO jako gwarantowi bezpieczeństwa Francji oraz generałowi de Gaulle'owi, popierając Pierre’a Mendèsa France’a, socjalistę i przeciwnika kolonializmu. W 1968 gazeta wsparła tzw. Związek Lewicy – koalicję Partii Socjalistycznej, Radykalnego Ruchu Lewicy i Partii Komunistycznej. W 1981 podczas wyborów prezydenckich we Francji gazeta oficjalnie popierała kandydaturę socjalisty François Mitterranda.

Według materiałów z tzw. Archiwum Mitrochina dwóch głównych dziennikarzy „Le Monde” pracowało dla ZSRR. Kiedy w 1973 z ZSRR wydalono Aleksandra Sołżenicyna Le Monde przez kolejne kilka lat w swoich publikacjach konsekwentnie nazywał go „hitlerowcem”.

W 2003 ukazała się książka La face cachée du Monde (Ukryta twarz „Le Monde”) autorstwa Pierre’a Péana i Philippe’a Cohena twierdząca, że gazeta nie jest obiektywna i ma lewicowe inklinacje. W jednym z rozdziałów autorzy oskarżają wieloletniego redaktora naczelnego Colombaniego o „ksenofilię” i niechęć do Francji. Mimo kontrowersyjności książka cieszyła się dużą popularnością.