Lech Wróblewski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lech Wróblewski
Data i miejsce urodzenia

23 listopada 1918
Wieliczka

Data i miejsce śmierci

17 lutego 1990
Neuilly-sur-Seine

Miejsce spoczynku

Cmentarz Champeaux w Montmorency

Zawód, zajęcie

żołnierz

Miejsce zamieszkania

Paryż (po 1945)

Rodzice

Wincenty, Paulina z Januszkiewiczów

Małżeństwo

Ruth Mandelik

Odznaczenia
Brązowy Krzyż Zasługi z Mieczami Krzyż Walecznych (1920–1941) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wojenny 1939–1945 (Francja) Brązowy Medal Wdzięczności Francuskiej

Lech Władysław Jacenty Wróblewski[1][2][3](ur. 23 listopada 1918 w Wieliczce, zm. 17.02.1990 w Neuilly-sur-Seine) – polski żołnierz francuskiego ruchu oporu w czasie II wojny światowej.

Był synem Wincentego (1871–1942), doktora medycyny, autora licznych prac z dziedziny bakteriologii i Pauliny z Januszkiewiczów. Miał trzech braci: Stanisława, Janusza (bracia przyrodni, synowie Henryki z bar. Konopków) i Wincentego.

W chwili wybuchu II Wojny Światowej przebywał za granicą, dlatego zgłosił się na ochotnika do armii francuskiej 27 września 1939. Lech Wróblewski został przeszkolony w szkole oficerskiej w Coetquidan (październik 1939 – marzec 1940). Przydzielony do 5 polskiego pułku piechoty, został wzięty do niewoli w walce 15 czerwca 1940. Po 14 miesiącach niewoli w Austrii został repatriowany w konwoju medycznym 26 sierpnia 1941, po czterech nieudanych próbach ucieczki. Po rekonwalescencji został zdemobilizowany w Auch 5 marca 1942.

Skontaktował się z podziemną polską organizacją w maju 1942 i został jednym z organizatorów sieci POWN-Monika w regionie Dauphiné. Miał pseudonim "Gaston"[4]. Organizował komórki oporu wśród polskich studentów w Grenoble, organizował skrzynki na broń i sprzęt spadochronowy w Haute-Loire i Ardèche. Odpowiedzialny za komunikację i propagandę, nawiązał połączenie radiowe z Londynem i prowadził tajną prasę drukarską. W sierpniu 1942 został mianowany szefem regionu Grenoble-Valence, a w styczniu 1943 szefem grupy ochronnej kwatery głównej. Wykonywał także misje łącznikowe w Paryżu i na północy.

Aresztowany przez OVRA 19 marca 1943 w swoim domu w Grenoble w wyniku denuncjacji, został internowany we Włoszech (Imperia Oneglia) od 21 marca do 20 kwietnia 1943, a następnie przekazany gestapo do aresztu we Fresnes. 20 stycznia 1944 został deportowany do Buchenwaldu[5][6], gdzie został poddany kwarantannie przed przeniesieniem 3.03.1944[7] do obozu Mittelbau-Dora[8]. 4 kwietnia 1945 został wysłany do Bergen-Belsen, gdzie doczekał uwolnienia przez aliantów 15 kwietnia. Został repatriowany do Francji przez Lille 30 kwietnia 1945. Pozostał we Francji i osiadł w Paryżu. Żonaty z Ruth Mandelik[7] (ur. 4.03.1916 w Hamburgu, zm. 9.10.2001 w Saint-Raphaël)[9].

Został uhonorowany płytą pamiątkową w Montmorency (Val d’Oise)[7].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

W literaturze popularnej[edytuj | edytuj kod]

Jest jednym z bohaterów wspomnień Karola Obidniaka Jak zostać generałem. Wspomnienia szeregowca[10].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f Fabrice Bourrée, Nota biograficzna [online], 2016 [dostęp 2020-10-11] (fr.).
  2. ↑ Akta Lecha Wróblewskiego [online], Ministère des Armées, Service historique de la Défense, sygnatura 16 P 604388 (dossier d'homologation de Lech Wroblewski) [dostęp 2020-07-02] (fr.).
  3. ↑ matchID - Moteur de recherche des personnes décédées [online], Institut National de la Statistique et des Etudes Economiques (Insee) [dostęp 2023-12-14] (fr.).
  4. ↑ La Résistance polonaise en France [online], Musée de la résistance en ligne, 2013 [dostęp 2023-12-14] (fr.).
  5. ↑ Arolsen Archives [online], Arolsen Archives [dostęp 2023-12-14] (pol.).
  6. ↑ Arolsen Archives [online], Arolsen Archives [dostęp 2023-12-14] (pol.).
  7. ↑ a b c Andrzej Biernat, Sławomir Górzyński, Cmentarz Champeaux w Montmorency. Groby polskie, Warszawa: Wydawnictwo Dig i Ediion La Rama, 2021, s. 633, ISBN 978-83-286-0126-0 [dostęp 2023-12-14] (pol.).
  8. ↑ Arolsen Archives [online], Arolsen Archives [dostęp 2023-12-14] (pol.).
  9. ↑ matchID - Moteur de recherche des personnes décédées [online], Institut National de la Statistique et des Etudes Economiques (Insee) [dostęp 2023-12-14] (fr.).
  10. ↑ Karol Obidniak, Jak zostać generałem, Wspomnienia szeregowca, Wydawnictwo Łódzkie, ISBN 83-218-0111-0.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lech_Wróblewski&oldid=73475982”