Lotnictwo łącznikowe
Lotnictwo łącznikowe – jeden z rodzajów lotnictwa pomocniczego (wsparcia[1]), spełniający ważną rolę w systemie łączności dowodzenia i współdziałania na rzecz dowódców i sztabów związków operacyjnych i taktycznych[2].
Pododdziały (oddziały) lotnictwa łącznikowego organizacyjnie mogą wchodzić w skład związków wszystkich rodzajów sił zbrojnych[3] → Rodzaje sił zbrojnych w Wojsku Polskim. Lotnictwo łącznikowe realizuje swoje zadania wykorzystując samoloty łącznikowe.
W polskim planie mobilizacyjnym „W” przewidziano utworzenie dwunastu plutonów łącznikowych oznaczonych kolejnymi numerami od 1 do 12. Jednostkami mobilizującymi były pułki lotnicze. Każdy z sześciu pułków formował dwa plutony. Cztery plutony były mobilizowane niejawnie przez 3 i 4 Pułk Lotniczy, natomiast pozostałe były formowane w I rzucie mobilizacji powszechnej[4]. Wszystkie pododdziały zostały zmobilizowane na przełomie sierpnia i września 1939 roku, i wzięły udział w kampanii wrześniowej. W toku działań wojennych zostały improwizowane kolejne dwa pododdziały → plutony łącznikowe II RP.
Plutony łącznikowe posiadały po trzy samoloty szkolne RWD-8 lub PWS-26 pochodzące z poszczególnych aeroklubów regionalnych oraz ośrodków szkolenia lotniczego. Personel latający stanowili żołnierze rezerwy. Jednym z pilotów był Bohdan Arct, późniejszy dowódca 316 Dywizjonu Myśliwskiego Warszawskiego.
„Załogi plutonów łącznikowych latając podczas Wojny Obronnej 1939 roku na powolnych i nie uzbrojonych samolotach, zapisały jedną z najpiękniejszych kart w historii polskiego lotnictwa, wykonując powierzone zadania z pełnym poświęceniem, w ustawicznym zagrożeniu od lotnictwa nieprzyjaciela, jak też niemieckiej obrony przeciwlotniczej oraz - niestety - własnej”[5].
Lotnictwo Ludowego Wojska Polskiego, w latach 1944-1945 występujące pod nazwą „Lotnictwo Frontu Wojska Polskiego”, miało w swoim składzie jeden oddział i siedem pododdziałów lotnictwa łącznikowego[6]:
- 17 Pułk Lotnictwa Łącznikowego → Dowództwo Lotnictwa Frontu WP
- 2 Samodzielna Lotnicza Eskadra Łączności → 1 Mieszany Korpus Lotniczy
- 3 Samodzielna Saska Lotnicza Eskadra Łączności → 2 Armia Wojska Polskiego
- 4 Samodzielna Lotnicza Eskadra Łączności Frontu → Naczelne Dowództwo WP
- 5 Samodzielna Lotnicza Eskadra Łączności Frontu → Naczelne Dowództwo WP
- 103 Samodzielna Eskadra Lotnictwa Łącznikowego → 1 Armia Wojska Polskiego
- Klucz Samolotów Łączności Korpusu Pancernego → 1 Drezdeński Korpus Pancerny
- 2 Klucz Samolotów Łączności Dowództwa Wojsk Pancernych i Zmotoryzowanych WP
Jednostki lotnictwa łącznikowego były zorganizowane według radzieckich etatów i wyposażone w radzieckie samoloty wielozadaniowe Po-2.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Lotnictwo artyleryjskie
- Lotnictwo bombowe
- Lotnictwo frontowe
- Lotnictwo korygująco-rozpoznawcze
- Lotnictwo morskie
- Lotnictwo myśliwskie
- Lotnictwo pokładowe
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Michał Huzarski (red.), Jarosław Wołejszo (red.): Leksykon obronności. Polska i Europa. Warszawa: Wydawnictwo „Bellona”, 2014, s. 116. ISBN 978-83-11-13382-2.
- ↑ Mała Encyklopedia Wojskowa, s. 201.
- ↑ Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979, s. 194. ISBN 83-11-06229-3.
- ↑ Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Najlepsza broń ..., s. 454, 457, 458, 460, 462, 463, 465.
- ↑ Jerzy Pawlak, Polskie eskadry w Wojnie Obronnej 1939, s. 241.
- ↑ Strzałkami zaznaczono związki operacyjne i taktyczne w skład, których wchodziły jednostki lotnictwa łącznikowego.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mała Encyklopedia Wojskowa, tom II (K – P), Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1970.
- Jerzy Pawlak, Polskie eskadry w Wojnie Obronnej 1939, Biblioteczka Skrzydlatej Polski, tom 14, Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa 1982, ISBN 83-206-0281-5.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja, Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, Warszawa 2010, ISBN 978-83-86100-83-5.