Lotniczy karabin maszynowy Typ 1
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj |
lotniczy karabin maszynowy |
| Historia | |
| Produkcja |
1940–1945 |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
7,92 mm |
| Nabój |
7,92 x 57 mm |
| Magazynek |
siodłowy, 2 x 50 |
| Wymiary | |
| Długość |
1180 mm |
| Długość lufy |
600 mm |
| Masa | |
| broni |
16,7 kg |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku |
750 m/s |
| Szybkostrzelność teoretyczna |
2200 strz./min |
Lotniczy karabin maszynowy Typ 1 (karabin maszynowy Typ 100) – japoński podwójnie sprzężony lotniczy karabin maszynowy kalibru 7,92 mm z okresu II wojny światowej.
Nazwa[edytuj | edytuj kod]
Do 1940 roku karabiny maszynowe do kalibru 11 mm używane przez Cesarską Armię Japońską nazywane były kikan juu (dosłownie - „karabin maszynowy”)[1], dalsze oznaczenie, w tym przypadku „Typ 100” oznaczało według kalendarza japońskiego rok wprowadzenia do służby 2600 (1940 według kalendarza gregoriańskiego, w Marynarce rok „zerowy” oznaczany był tylko zerem, ale w Armii używano do tego celu liczy 100). W 1940 wprowadzono nowy system oznaczeń, karabiny maszynowe do kalibru 11 mm otrzymały oznaczenie te będące skrótem od kana teppou (dosłownie „karabin”) oraz shikki - numer kolejny, typ[2].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Karabin został opracowany jak ruchomy, obronny lotniczy karabin maszynowy[3]. Konstrukcja mechanizmu strzelającego była prawie identyczna jak ta zastosowana w czechosłowackim ZB vz. 26 z tym, że wersji japońskiej był to podwójnie sprzężony karabin[3]. Obydwa karabiny, będące lustrzanym odbiciem, były połączone pojedynczą komorą zamkową i zasilane ze 100-nabojowego magazynka siodłowego[3].
W 1941 roku do służby wszedł karabin maszynowy Ho-103, znany także pod oznaczeniem „karabin maszynowy Typ 1 (stały)” i karabin maszynowy Typ 100 otrzymał nowe oznaczenie (bez jakichkolwiek zmian konstrukcyjnych) „karabin maszynowy Typ 1 (ruchomy)”[3]. Na wszystkich akcesoriach do karabinów Typ 100, takich jak pudełka narzędziowe, na których widniał napis „Typ 100”, cyfry „0” w napisach zostały wykreślone czy przebite poprzecznymi kreskami[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. Londyn: Putnam, 1979. ISBN 0-370-30251-6.
- Robert C. Mikesh: Japanese Aircraft Equipment 1940–1945. Atglen, PA: Schiffer Publishing, 2004. ISBN 0-7643-2097-1.