Ludwik Nowicki
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Ludwik Nowicki (ur. około 1830 w Wilnie, zm. przed 13 lutego 1886 w Kazaniu[1]) – polski kompozytor, pianista i pedagog muzyczny.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem teatralnego klarnecisty[2]. W latach 1853–1858 występował jako akompaniator Apolinarego Kątskiego, później uczył w szkole muzycznej w Wilnie[1][2]. Wziął udział w powstaniu styczniowym, za co w 1864 roku w ramach represji został zesłany do Ufy[1][2]. Na zesłaniu działał jako nauczyciel muzyki, do grona jego wychowanków należała pianistka Wiera Timanowa, której towarzyszył w podróżach koncertowych[1][2]. Od 1870 roku prowadził szkołę muzyczną w Kazaniu[1]. O jego działalności pedagogicznej z uznaniem wypowiadał się Anton Rubinstein[1][2].
Opublikował podręcznik Szkoła na fortepian (Petersburg 1850)[1][2]. Był autorem operetki Noc na cmentarzu (wyst. Wilno 1860), zbioru 11 pieśni na głos i fortepian Piosennik (wyd. Wilno 1861), 3 polonezów fortepianowych (Koncert nad koncertami Jankiela, Jan Zamoyski, Kasper Karliński), fantazji fortepianowej Słowik[1][2]. Jego muzyka cieszyła się dużą popularnością wśród publiczności, przez krytyków była jednak oceniana jako niezbyt wyszukana[1][2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Ludwik Nowicki – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project