Merrilee Rush
 Merrilee Rush w 2013 | |
| Data i miejsce urodzenia |
26 stycznia 1944 |
|---|---|
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Aktywność |
od 1960 |
| Zespoły | |
| Amazing Astecs Tiny Tony, Merrilee and the Statics Merrilee and the Turnabouts | |
Merrilee Rush (de domo Gunst, ur. 26 stycznia 1944 w Seattle) – amerykańska wokalistka, nominowana do nagrody Grammy.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Początki[edytuj | edytuj kod]
Jest córką Reubena i Edith Gunstów[1]. Podczas uczęszczania do szkoły podstawowej zaczęła brać lekcje gry na fortepianie[2]. W wieku 16 lat brała udział w przesłuchaniu do zespołu Amazing Aztecs prowadzonemu przez 18-letniego saksofonistę Neila Rusha. Początkowo miała jedynie grać na fortepianie, z czasem Rush zachęcił ją do zostania wokalistką grupy. Po rozpadzie Amazing Astecs weszła wraz z Neilem w skład zespołu Merrilee and Her Men[1].
Okres Tiny Tony, Merrilee and the Statics[edytuj | edytuj kod]
Na początku lat 60. zespół Merrilee and Her Men został częścią grupy The Statics, którą przemieniono na Tiny Tony, Merrilee and the Statics. Zespół nagrał pierwszą płytę w 1962, na której zamieścili utwory Hey Mrs. Jones (nagrany wcześniej w 1952 przez Jimmy'ego Forresta) i I Wanna Hold Your Hand (taki sam tytuł nosi piosenka z repertuaru The Beatles, lecz jest to inny utwór). 28 lipca 1962 dali koncert podczas Wystawy Światowej w Seattle, na którym Merrilee grała na organach Hammonda. Po tym występie grupa nagrała covery piosenek The Girl Can't Help It Little Richarda oraz Harlem Shuffle Bob & Earl. Przy okazji nagrania utworu Buster Brown członkowie zespołu założyli własną wytwórnię o nazwie TT BREGG Records. 1 lipca 1963 Merrilee pobrała się z Neilem Rushem i przyjęła jego nazwisko, rok później na świat przyszedł ich syn, Michael[1].
Okres Merrilee and the Turnabouts[edytuj | edytuj kod]
Podczas tzw. beatlemanii, w 1965, Merillee i Neil oddzielili się od The Statics i założyli zespół o nazwie Merrilee and the Turnabouts pod przewodnictwem Dave'a Ericksona (innego członka The Statics), w skład którego weszli również Vern Kjellberg (gitara), Terry Gregg (bas) i Ed Leckenby (perkusja). Merrilee została wokalistką grupy, porzucając grę na fortepianie czy organach. Wkrótce Neil Rush nawiązał współpracę z didżejem radiowym Billem Rosencranzem z Idaho, z którym założyli wytwórnię muzyczną RU-RO Records (nazwa pochodzi od pierwszych sylab nazwisk założycieli). Efektem zwrotu z muzyki rhythmandbluesowej w kierunku popu i rocka, również za sprawą popularności The Beatles, był singiel Party Song/It's Alright. W 1966 małżeństwo Rushów założyło kolejną wytwórnię o nazwie Merrilin Records (której nazwa łączyła imię Merilee z imieniem piosenkarki Lindy Hughes, która była żoną jednego z partnerów wytwórni, Texa Hughesa). Merrilee and the Turnabouts dawali występy na całym zachodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych[1].
Sukces Angel of the Morning[edytuj | edytuj kod]
W 1967 były pracownik techniczny The Statics, Jimmy Johnson, zaczął pracować dla grupy Raiders. Johnson zaprosił Rush do udziału w tournée zespołu po południowych stanach. Podczas pobytu w Memphis w stanie Tennessee została zaproszona na sesję, podczas której Raiders nagrywali album Goin' to Memphis w American Sound Studio. Właściciel studia, Chips Moman, poprosił Merrilee o zaśpiewanie kilku przykładowych piosenek. Moman zaproponował Rush nagranie utworu Angel of the Morning autorstwa Chipa Taylora, na co przystała. Po powrocie wokalistki do Seattle w 1968 piosenka została wydana przez nowojorską wytwórnię Bell i w maju tegoż roku osiągnęła 7. miejsce na liście przebojów Hot 100 tygodnika Billboard i utrzymując się na liście przez 16 tygodni[1], Rush była również nominowana do nagrody Grammy za 1968 rok[3] w kategorii najlepsza współczesna wokalistka popowa[2]. Po sukcesie Angel of the Morning wydała utwór That Kind of Woman, który utrzymywał się na wspomnianej liście przez 6 tygodni, uzyskując 76 miejsce. Następnie Rush wydała album Angel of the Morning, również za pośrednictwem wytwórni Bell. Inny singiel z tego albumu, Reach Out (I'll Be There), notowany był na Hot 100 przez 4 tygodnie i osiągnął na niej 79 miejsce. Rush na fali popularności rozpoczęła trasę koncertową, która trwała nieprzerwanie przez 7 lat[1].
Dalsze życie[edytuj | edytuj kod]
W 1976 Rush podpisała kontrakt z wytwórnią United Artists, z którą wydała album Could It Be I Found Love Tonight. Rok później wydała z nią album Merrilee Rush, z którego single Rainstorm i Save Me znajdowały się na Hot 100 przez 7 tygodni, uplasowując się na 54 miejscu[1].
W 1977 Merrilee rozwiodła się z Neilem Rushem, po czym zamieszkała w Redmond na przedmieściach Seattle. W 1981 Rush stała na czele kwintetu The Edge. We wrześniu 1984 Rush zagrała utwór Hey Mrs. Jones wraz z zespołem Tiny Tony na festiwalu Bumbershoot. W czerwcu 1986 jej singiel Don't przez niedługi czas znajdował się w pierwszej dziesiątce UK Independent Singles and Albums Charts[1].
Dyskografia[edytuj | edytuj kod]
| Nazwa | Wytwórnia | Rok wydania |
|---|---|---|
| Angel of the Morning | Bell Records | 1968 |
| Could It Be I Found Love Tonight | United Artists Records | 1976 |
| Merrilee Rush | United Artists Records | 1977 |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i Rush, Merrilee (b. 1944) [online], www.historylink.org [dostęp 2022-12-30].
- ↑ a b Merrilee Rush & The Tournabouts posing behind a pool of water during an outdoor photo shoot, probably Gig Harbor, May 1966 [online], digitalcollections.lib.washington.edu [dostęp 2022-12-30] (pol.).
- ↑ Merrilee Rush [online], www.grammy.com [dostęp 2022-12-30].