Michał Kuryłowicz

Michał Kuryłowicz
	generał audytor
Data i miejsce urodzenia	26 września 1858 ; Nałuże
Data i miejsce śmierci	6 lutego 1919 ; Lwów
	Przebieg służby
Lata służby	1878–1916
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier
Jednostki	Najwyższy Sąd Wojskowy
Stanowiska	prezydent senatu
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Michał Kuryłowicz (ur. 26 września 1858 w Nałużu, zm. 6 lutego 1919 we Lwowie) – polski prawnik i wojskowy pochodzenia ukraińskiego, generał audytor armii Austro-Węgier.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się we wsi Nałuże, w rodzinie duchownego greckokatolickiego^[1]. Ukończył w c. k. Gimnazjum w Brzeżanach oraz prawo na Uniwersytecie Lwowskim zdając egzaminy państwowe w 1882^[1]. 3 kwietnia 1878 wstąpił jako jednoroczny ochotnik do Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 55 w Brzeżanach. W listopadzie 1879 awansował na stopień porucznika rezerwy. Po zakończeniu studiów i zdaniu egzaminów rozpoczął praktykę w Wojskowym Sadzie Wyższym w Wiedniu. W maju 1885 rozpoczął pracę jako sędzia w Sądzie Garnizonowym w Aradzie. W 1887 jako kapitan audytor przeszedł do Lwowa do tamtejszego sadu garnizonowego. W 1888 przeniesiony został do Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 30 we Lwowie na stanowisko audytora pozostając tam kolejne 4 lata. W latach 1892-1894 kierował sądem garnizonowym w Tarnowie. 3 marca 1895 przeniesiony zostaje do c. k. Obrony Krajowej, wcielony do 20 Pułku Piechoty Obrony Krajowej w Stanisławowie i przydzielony do Komendy Obrony Krajowej w Krakowie na stanowisko referenta prawnego (niem. Justitz-Referent). W 1896 awansuje na majora. W 1899 został przeniesiony na takie samo stanowisko w Komendzie Obrony Krajowej w Przemyślu. W 1901 został podpułkownikiem audytorem. W 1908 przeniesiono go do Lwowa już jako pułkownika. 26 października 1910 przeniesiony został do Wiednia na stanowisko referenta do spraw wymiaru sprawiedliwości przy Inspektoracie Żandarmerii^[2]. 30 października 1912 awansował na stopień generała audytora^[3]. W czerwcu 1914 mianowano go naczelnym obrońca wojskowym, a 12 września 1915 prezydentem senatu Najwyższego Sądu Wojskowego^[1]. 1 sierpnia 1916 przeszedł w stan spoczynku.

Powrócił do Lwowa, gdzie włączył się w organizowanie wojsk polskich. 2 grudnia 1918 mianowano go szefem biura szkód wojennych w kwatermistrzostwie Dowództwa „Wschód”. Zmarł nagle 6 lutego 1919 we Lwowie, pochowany został na Cmentarzu Łyczakowskim. 6 października 1919 został pośmiertnie przyjęty do Wojska Polskiego^[4].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

W czasie służby w Siłach Zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej otrzymał:

Order Korony Żelaznej 3. klasy,
Krzyż Rycerski Orderu Franciszka Józefa,
Złoty Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii,
Krzyż Jubileuszowy Wojskowy^[3].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c Rydel 2001 ↓, s. 217.
↑ O przeniesieniu do Inspektoratu Żandarmerii.
↑ ^a ^b Schematismus 1914 ↓, s. 1139.
↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 94 z 10 listopada 1919 roku, poz. 3634.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1914. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, luty 1914. (niem.).
Jan Rydel: W służbie cesarza i króla: generałowie i admirałowie narodowości polskiej w siłach zbrojnych Austro-Węgier w latach 1868-1918. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2001. ISBN 83-7188-235-1.

[CITEREFRydel2001217-1] Rydel 2001 ↓, s. 217.

[2] O przeniesieniu do Inspektoratu Żandarmerii.

[CITEREFSchematismus19141139-3] Schematismus 1914 ↓, s. 1139.

[4] Dz. Rozk. Wojsk. Nr 94 z 10 listopada 1919 roku, poz. 3634.

[1]

[2]

[3]

[4]