Michał Okoński (dziennikarz)
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Zawód, zajęcie | |
| Pracodawca |
Michał Okoński (ur. 1971[1]) – polski pisarz i dziennikarz, publicysta działu krajowego „Tygodnika Powszechnego”, gdzie pracuje od 1991, poprzednio m.in. jako sekretarz redakcji, kierownik działu krajowego i zastępca redaktora naczelnego (do 2015 r.)[2].
Michał Okoński jest autorem bloga Futbol jest okrutny[3] oraz książek Futbol jest okrutny (wyd. Czarne, 2013), Światło bramki[4] (wyd. Znak, 2021) i Stałe fragmenty (wyd. Znak, 2023[5]). Stały współpracownik magazynu „Kopalnia", publikował także m.in. w „Gazecie Wyborczej”, „Rzeczpospolitej”, „Charakterach”, „Kontekstach” i „Frankfurter Allgemeine Zeitung”. Wydał rozmowę-rzekę z Małgorzatą Chmielewską (Wszystko, co uczyniliście..., wyd. Znak, 1999), był również współautorem rozmów z Tomaszem Węcławskim (Pascha Jezusa, wyd. Znak, 2006) oraz redaktorem wyborów publicystyki Jerzego Turowicza (Bilet do raju, wyd. Znak, 1999) i ks. Adama Bonieckiego (m.in. Zakaz palenia, wyd. Znak, 2014). Tłumacz (Aniołowie o brudnych twarzach Jonathana Wilsona, 2018[6], Dziedzictwo Barcelony, dziedzictwo Cruyffa Jonathana Wilsona, 2021[7], Nazwiska dawno niesłyszane Jonathana Wilsona, 2023[8]). Od 2022 r. ekspert Viaplay Sport, komentujący w tej stacji mecze angielskiej Premier League[9].
W marcu 2024 został pierwszym laureatem Nagrody Mariusza Waltera w kategorii Sport w mediach „za wiedzę, erudycję, styl i umiejętność prostego tłumaczenia skomplikowanej rzeczywistości, za teksty dla Tygodnika Powszechnego i publikowane na blogu Futbol jest okrutny oraz za książkę Stałe fragmenty o pięknej i brudnej twarzy futbolu"[10]. W grudniu 2023 roku otrzymał nagrodę Grand Press w kategorii Publicystyka za tekst Dłoń w ogniu (Tygodnik Powszechny)[11], wcześniej dwukrotnie (2016, 2018) nominowany do nagród Grand Press w tej kategorii[12]. W 2021 i w 2023 roku nominowany także do Nagrody im. Bohdana Tomaszewskiego[13], którą nagradzani są dziennikarze sportowi za „warsztat dziennikarski”, „elegancję w posługiwaniu się językiem polskim” oraz „kulturę zawodową i osobistą”[13]. Nominowany do nagrody Mediatory 2018[14]. Jest laureatem nagrody Dziennikarz Małopolski w kategorii publicystyka internetowa za rok 2011[15].
Były mąż Janiny Ochojskiej[16][17].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ czarne.com.pl
- ↑ Tygodnik Powszechny [online], tygodnikpowszechny.pl [dostęp 2017-06-02].
- ↑ okonski.blog.tygodnikpowszechny.pl
- ↑ Światło bramki [online] [dostęp 2021-04-12] (pol.).
- ↑ Stałe fragmenty. Piękny i wstrętny. Opowieść o dwóch twarzach futbolu [online] [dostęp 2023-08-24] (pol.).
- ↑ Aniołowie o brudnych twarzach. | Wydawnictwo SQN [online] [dostęp 2019-01-21] (pol.).
- ↑ Dziedzictwo Barcelony, dziedzictwo Cruyffa [online], wsqn.pl [dostęp 2021-03-04] (pol.).
- ↑ SQN Originals: Nazwiska dawno niesłyszane [online], Oficjalna strona Wydawnictwa SQN | www.wsqn.pl [dostęp 2023-08-24] (pol.).
- ↑ Nowe studio i wzmocnienie redakcji. Viaplay Sport gotowe na nowy sezon [online], Media2.pl [dostęp 2022-09-05] (pol.).
- ↑ Nagroda Mariusza Waltera przyznana! Nagroda Mariusza Waltera [online], Nagroda Mariusza Waltera [dostęp 2024-03-17] (pol.).
- ↑ XXVII EDYCJA KONKURSU GRAND PRESS [online], Grand Press [dostęp 2023-12-12] (pol.).
- ↑ Andrzej Stankiewicz z Grand Pressem, Anna Goc i Michał Okoński – nominowani [online], tygodnikpowszechny.pl, 17 grudnia 2018 [dostęp 2019-01-21] (pol.).
- ↑ a b Chromik, Leniarski, Okoński nominowani do Nagrody im. Bohdana Tomaszewskiego [online], Press.pl [dostęp 2021-12-07] (pol.).
- ↑ CodeSite, Nominowani 2018 [online], MediaTory - Studenckie Nagrody Dziennikarskie [dostęp 2019-01-21] (pol.).
- ↑ www.rmf24.pl
- ↑ Ochojska 13. objawienia.pl. [dostęp 2015-09-04].
- ↑ Wszyscy siedzimy na walizkach. chorzowianin.pl, 10 czerwca 2011. [dostęp 2019-03-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-02)].