Mike Gartner

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mike Gartner
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

29 października 1959
Ottawa

Obywatelstwo

kanadyjska

Wzrost

183 cm

Pozycja

prawoskrzydłowy

Uchwyt

prawy

Draft

NHL 1979, numer: 4 (1 runda)
Washington Capitals

Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole
Cincinnati Stingers (WHA)
Washington Capitals
Minnesota North Stars
New York Rangers
Toronto Maple Leafs
Phoenix Coyotes

Michael Alfred Gartner (ur. 29 października 1959 w Ottawie) – kanadyjski zawodowy hokeista na lodzie grający na pozycji prawoskrzydłowego. W NHL grał przez 19 sezonów występując w zespołach Washington Capitals, Minnesota North Stars, New York Rangers, Toronto Maple Leafs i Phoenix Coyotes. Jeden sezon rozegrał w nieistniejącej World Hockey Association w barwach Cincinnati Stingers. Gartner urodził się w Ottawie a dorastał w Mississauga.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Gartner został wybrany z numerem czwartym w 1 rundzie NHL Entry Draft 1979 przez Washington Capitals[1]. Karierę zawodową rozpoczął sezon wcześniej, w 1978 roku. Jako nastolatek grał w WHA (World Hockey Association) w zespole Cincinnati Stingers. Grał w linii ofensywnej razem z Markiem Messierem[2], a kampanię zakończył zajmując drugie miejsce za Wayne’em Gretzkym w klasyfikacji debiutanta roku (Rookie of the Year)[3]. W rezultacie rozwiązania WHA po zakończeniu sezonu, Gartner przeniósł się do NHL do zespołu Washington Capitals, w którym, jak się później okaże, spędzi 10 kolejnych sezonów. W swoim debiucie w NHL 11 października 1979 zanotował asystę w meczu przeciwko Buffalo Sabres. W Caps grał z numerem 11.

Sezon 1979–80 dla Gartnera był udany. Zdobył nagrodę dla debiutanta roku i nagrodę MVP, a także został wybrany przez kibiców na najbardziej obiecującego gracza Capitals. W pierwszym sezonie w NHL, z 36 bramkami na koncie, został najskuteczniejszym zawodnikiem swojej drużyny. W kolejnych sezonach w barwach Capitals, z wyjątkiem ostatniego, zdobywał więcej niż 35 bramek. 7 marca 1989 Gartner oraz inny zawodnik Capitals Larry Murphy przenieśli się do Minnesota North Stars na zasadzie wymiany za Dino Ciccarellego i Boba Rouse'a[4]. Z Waszyngtonu odchodził jako najlepszy strzelec, asystent i punktujący w historii drużyny.

Gartner w Minnesocie rozegrał tylko 1 sezon, zanim został oddany do New York Rangers 6 marca 1990 roku, za Ulfa Dahléna i prawo wyboru w drafcie[5]. Już w debiucie z Rangers przeciwko Philadelphia Flyers strzelił dwie bramki. W pozostałych 12 meczach sezonu zasadniczego zdobył 11 bramek i 16 punktów. W sezonie 1991–92 stał się pierwszym zawodnikiem w historii NHL, który zdobył swoją pięćsetną bramkę, pięćsetną asystę i tysięczny punkt w jednym sezonie[6]. W następnym sezonie Gartner stał się pierwszym Rangerem strzelającym nie mniej niż 40 goli w trzech kolejnych sezonach. Zdobył też 4 gole w meczu gwiazd NHL i nagrodę MVP tego spotkania[7].

W 1993 Rangers oddali Gartnera Toronto Maple Leafs w zamian za Glenna Andersona, jednego młodzieżowego zawodnika i prawo wyboru w drafcie. W Leafs grał do 1996, kiedy to został sprzedany do drużyny Phoenix Coyotes, która dopiero co przeniosła się z Winnipeg (zespół występował wcześniej pod nazwą Winnipeg Jets). 7 października 1993 w drugim meczu sezonu z Boston Bruins Gartner strzelił pierwszą bramkę oraz hat-tricka w historii zespołu z Arizony[8]. Z kojotami rozegrał 2 sezony, by w sierpniu 1998 roku odejść na sportową emeryturę[9].

Gartner brał również aktywny udział w Stowarzyszeniu graczy NHL (NHLPA), będąc prezesem związku od 1996 do swojej rezygnacji w 1998. W NHLPA pełnił też funkcję przewodniczącego fundacji Goals & Dreams. Zrezygnował 19 marca 2007 roku[10].

Gartner jest nawróconym chrześcijaninem. Nawrócony został przez jego kolegę z drużyny z czasów gry w Waszyngtonie, Jeana Pronvosta. Jego syn Josh był bramkarzem na Uniwersytecie Yale i prawoskrzydłowym w drużynie Tuck School of Business (studia podyplomowe w Kolegium Dartmoutha) występującej w Upper Valley Hockey League[11][12].

Gartner i jego były kolega z drużyny, Wes Jarvis, są właścicielami trzech lodowisk w prowincji Ontario znajdujących się w Newmarket, Richmond Hill i Barrie[13].

Wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Ceremonia zastrzeżenia numeru w Waszyngtonie
28 grudnia 2008

File:0812AK03-Gartner.jpg Pomimo długiej i imponującej kariery, Gartner nigdy nie zdobył Pucharu Stanleya ani nie zagrał w finale rozgrywek, nie wygrał nagrody NHL ani nie został wybrany do drużyny All-Star całego sezonu. To sprawia, że jest jednym z zaledwie kilku tego typu zawodników NHL wprowadzonych do Hockey Hall of Fame. Dino Ciccarelliemu również nie udało się zdobyć nagród indywidualnych ani Pucharu Stanleya, natomiast w przeciwieństwie do Gartnera był dwukrotnie w finale NHL. Tylko Phil Housley rozegrał więcej meczów (1495) niż Gartner jednocześnie nie zdobywając Pucharu, chociaż Housley uczestniczył w finale w 1998 oraz został wybrany do drugiej drużyny All-Star[14].

Gartner był członkiem drużyny New York Rangers, która zdobyła mistrzostwo w 1994 roku, ale w trakcie sezonu przeniósł się do Toronto. Mimo że w tych rozgrywkach Gartner dotarł najdalej w swojej karierze w fazie play-off, gdy Maple Leafs zagrali w finale konferencji Zachodniej, to drużyna z Toronto przegrała z Vancouver Canucks w 5 meczach i tym samym nie wystąpiła w finałowym meczu o Puchar Stanleya.

Gartner w trakcie swojej kariery 9-krotnie zostawał najlepszym strzelcem w swojej drużynie, zdobywając 30 lub więcej bramek przez pierwsze 15 sezonów w NHL[14]. Pomimo że tylko raz strzelił 50 goli w jednym sezonie, został dopiero piątym zawodnikiem w historii NHL ze strzelonymi 700 bramkami[15] (później Brett Hull i Jaromír Jágr również osiągnęli kamień milowy w postaci 700 trafień). Obecnie Gartner jest 7 zawodnikiem NHL pod względem liczby strzelonych bramek (708).

Gartner był również znany ze swojej szybkości i umiejętności „posadzenia” obrońców na lodzie[16].

28 grudnia 2008 roku w ceremonii przed meczem z Toronto Maple Leafs klub Washington Capitals zastrzegł numer 11, z którym na koszulce występował Gartner[17].

W trakcie zawodów NHL All-Star Game SuperSkills w 1996 roku Gartner ustanowił rekord w konkurencji najszybszego łyżwiarza (Fastest Skater) z czasem 13,386 sekundy. Wynik utrzymywał się na szczycie przez rekordowe 16 lat, do czasu gdy Carl Hagelin z New York Rangers ustanowił najlepszy wynik z czasem 13,218 sekundy[18] (w 2016 roku czas poprawił Dylan Larkin z Detroit Red Wings)[19].

Nagrody i osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

  • Zastrzeżony numer 11 przez Washington Capitals 28 grudnia 2008 roku[17].
  • Jeden z 7 graczy w historii NHL z 700 bramkami na koncie[15].
  • Wprowadzony do Hockey Hall of Fame w 2001 roku[20].
  • Gracz tygodnia NHL w tygodniu kończącym się 22 lutego 1987 roku[21].
  • Gracz miesiąca NHL w lutym 1987 r., stając się pierwszym zawodnikiem Capitals z tym wyróżnieniem[22].
  • Gracz tygodnia NHL w tygodniu kończącym się 26 listopada 1989 roku.
  • MVP meczu gwiazd NHL w 1993 roku[7].
  • NHL's Fastest Skater w trakcie zawodów All-Star Game Skills w 1991, 1993 i 1996 roku[18].
  • Udział w meczu gwiazd NHL w 1981, 1985, 1986, 1988, 1990, 1993 i 1996 roku.
  • Jeden z trzech ostatnich graczy WHA, którzy byli wciąż aktywni w zawodowym hokeju (Mark Messier i Wayne Gretzky to pozostali dwaj) w momencie przejścia na emeryturę.
  • W 1998 roku uplasowany na 89 miejscu na liście 100 najlepszych hokeistów magazynu The Hockey News[23].
  • 67 miejsce na liście najlepszych zawodników New York Rangers w książce 100 Ranger Greats (John Wiley & sons, 2009).
  • Wprowadzony do World Hockey Association Hall of Fame w kategorii Legends of the Game w 2012 roku[24].

Rekordy[edytuj | edytuj kod]

  • Rekord NHL pod względem liczby kolejnych sezonów z 30 lub więcej golami - 15 (wraz z Jaromírem Jágrem)[14]
  • Rekord NHL w liczbie sezonów ze strzelonymi 30 lub więcej golami - 17[14]
  • Rekord NHL pod względem liczby bramek w All-Star Game (1993) - 4 (wspólnie z: Wayne’em Gretzkym, Danym Heatleyem, Mario Lemieux, Vincentem Damphousse’em, Johnem Tavaresem)[25]
  • Rekord NHL – dwie najszybciej strzelone bramki w All-Star Game od rozpoczęcia meczu (1993) - 3:37[25]
  • Rekord Washington Capitals serii meczów z punktem - 17 (dwukrotnie)
  • Rekord Washington Capitals serii meczów z golem (1986–87) - 9
  • Rekord Washington Capitals w liczbie zdobytych bramek w osłabieniu (1986–87) - 6
  • Rekord Washington Capitals w liczbie punktów zdobytych przez prawoskrzydłowego w jednym sezonie (1984–85) - 102

Statystyki[edytuj | edytuj kod]

Sezon zasadniczy i play-off[edytuj | edytuj kod]

    Sezon zasadniczy   Play-off
Sezon Drużyna Liga M G A Pkt Min M G A Pkt Min
1975–76 Toronto Young Nationals MTHL 26 18 18 36 46 – – – – —
1975–76 St. Catharines Black Hawks OMJHL 3 1 3 4 0 4 1 0 1 2
1976–77 Niagara Falls Flyers OMJHL 62 33 42 75 125 – – – – —
1977–78 Niagara Falls Flyers OMJHL 64 41 49 90 56 – – – – —
1978–79 Cincinnati Stingers WHA 78 27 25 52 123 3 0 2 2 2
1979–80 Washington Capitals NHL 77 36 32 68 66 – – – – —
1980–81 Washington Capitals NHL 80 48 46 94 100 – – – – —
1981–82 Washington Capitals NHL 80 35 45 80 121 – – – – —
1982–83 Washington Capitals NHL 73 38 38 76 54 4 0 0 0 4
1983–84 Washington Capitals NHL 80 40 45 85 90 8 3 7 10 16
1984–85 Washington Capitals NHL 80 50 52 102 71 5 4 3 7 9
1985–86 Washington Capitals NHL 74 35 40 75 63 9 2 10 12 4
1986–87 Washington Capitals NHL 78 41 32 73 61 7 4 3 7 14
1987–88 Washington Capitals NHL 80 48 33 81 73 14 3 4 7 14
1988–89 Washington Capitals NHL 56 26 29 55 71 – – – – —
1988–89 Minnesota North Stars NHL 13 7 7 14 2 5 0 0 0 6
1989–90 Minnesota North Stars NHL 67 34 36 70 32 – – – – —
1989–90 New York Rangers NHL 12 11 5 16 6 10 5 3 8 12
1990–91 New York Rangers NHL 79 49 20 69 53 6 1 1 2 0
1991–92 New York Rangers NHL 76 40 41 81 55 13 8 8 16 4
1992–93 New York Rangers NHL 84 45 23 68 59 – – – – —
1993–94 New York Rangers NHL 71 28 24 52 58 – – – – —
1993–94 Toronto Maple Leafs NHL 10 6 6 12 4 18 5 6 11 14
1994–95 Toronto Maple Leafs NHL 38 12 8 20 6 5 2 2 4 2
1995–96 Toronto Maple Leafs NHL 82 35 19 54 52 6 4 1 5 4
1996–97 Phoenix Coyotes NHL 82 32 31 63 38 7 1 2 3 4
1997–98 Phoenix Coyotes NHL 60 12 15 27 24 5 1 0 1 18
OMJHL razem 129 75 94 169 181 4 1 0 1 2
NHL razem[26] 1432 708 627 1335 1159 122 43 50 93 125

Międzynarodowe[edytuj | edytuj kod]

Rok Drużyna Turniej   M G A Pkt Kary
1978 Kanada MŚJ 6 3 3 6 4
1981 Kanada MŚ 8 4 0 4 8
1982 Kanada MŚ 10 3 2 5 6
1983 Kanada MŚ 10 4 1 5 12
1984 Kanada CC 8 3 2 5 10
1987 Kanada CC 9 2 2 4 6
1993 Kanada MŚ 7 3 4 7 12
Juniorskie razem 6 3 3 6 4
Seniorskie razem 52 19 11 30 54

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Riley Haas: Rebuilding on the Fly: How Brian Burke Doomed the Maple Leafs to More Disappointment. 2013. ISBN 978-0-99215-131-7.
  2. ↑ Gil Martin: Ice Wars The Complete Story of New York's Greatest Modern Sports Rivalry. Bloomington, IN: Authorhouse, 2016. ISBN 978-1-5246-1752-3. (ang.).
  3. ↑ Evan Weiner: Gartner a goal-scorer, journalist. NHL.com, 2008-02-22. [dostęp 2016-11-03]. (ang.).
  4. ↑ Robert Fachet: Gartner, Murphy Traded for Ciccarelli, Rouse. The Washington Post, 1989-03-08. [dostęp 2016-11-02]. (ang.).
  5. ↑ Joe Sexton: Rangers Trade Dahlen To Minnesota for Gartner. nytimes.com, 1990-03-07. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
  6. ↑ Stan Fischler: New York Rangers: Greatest Moments and Players. Nowy Jork: Sports Publishing, 2015, s. 30. ISBN 978-1-61321-825-9.
  7. ↑ a b Mark Stewart: The New York Rangers. Chicago, Illinois: Norwood House Press, 2010, s. 40. ISBN 978-1-59953-339-1.
  8. ↑ Coyotes Get First Victory. nytimes.com, 1996-10-08. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
  9. ↑ The Associated Press. After 19 seasons and 708 goals, Gartner retires. „Sun Journal”, 1998-08-27. Lewiston, Maine. 
  10. ↑ Hall of Famer Gartner steps down at NHLPA. usatoday.com, 2007-03-20. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
  11. ↑ Josh Gartner. yalebulldogs.com. [dostęp 2016-06-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-21)]. (ang.).
  12. ↑ Josh Gartner. uvhl.com. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
  13. ↑ National Training Rinks: About Us. National Training Rinks. [dostęp 2016-06-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-26)].
  14. ↑ a b c d Stan Fischler: New York Rangers: Greatest Moments and Players. Nowy Jork: Sports Publishing, 2015, s. 31. ISBN 978-1-61321-825-9.
  15. ↑ a b N.H.L.: LAST NIGHT; Gartner Gets His 700th Goal. nytimes.com, 1997-12-15. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
  16. ↑ Floyd Conner: Hockey's most wanted : the top 10 book of wicked slapshots, bruising goons, and ice oddities. Waszyngton: Brassey's, 2002. ISBN 1-57488-364-X.
  17. ↑ a b Capitals Retire Mike Gartner's No. 11. capitals.nhl.com, 2008-12-28. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
  18. ↑ a b NHL Skills Competition All-Time Results, 1990-2012. nhl.com. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
  19. ↑ Shawn Roarke: Red Wings' Larkin sets fastest skater record. National Hockey League, 2016-01-30. [dostęp 2016-01-30].
  20. ↑ Hockey Hall of Fame Announces 2001 Inductees. hhof.com, 2001-06-14. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
  21. ↑ Gartner earns player of the week award. „Gettysburg Times”, 1987-02-24. Landover, Maryland. 
  22. ↑ Alex Yannis: DEVILS IN NO-WIN SITUATION. nytimes.com, 1987-03-04. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
  23. ↑ The Top 100 NHL players of all-time. thehockeynews.com, 1997. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
  24. ↑ WHA Hall of Fame Members. [dostęp 2016-06-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-15)].
  25. ↑ a b NHL All-Star Game Record Book - Individual Records. nhl.com. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
  26. ↑ Mike Gartner Statistics. nhl.com. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mike_Gartner&oldid=71270618”