Milan Gavrilović
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Minister sprawiedliwości | |
| Okres |
od 16 stycznia 1942 |
| Przynależność polityczna |
Partia Agrarna |
| Poprzednik |
Božidar Marković |
| Następca |
Nikola Mirošević-Sorgo |
| Odznaczenia | |
 
| |
Milan Gavrilović cyr. Милан Гавриловић (ur. 23 listopada 1882 w Belgradzie, zm. 1 stycznia 1976 w Waszyngtonie[1]) – serbski polityk, adwokat i dyplomata, senator Królestwa Jugosławii, przywódca Partii Agrarnej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Urosza Gavrilovicia. Po ukończeniu szkoły średniej w Zaječarze studiował prawo w Belgradzie[1]. W czasie studiów należał do jednego z oddziałów czetnickich i wziął udział w bitwie pod Čelopekiem, w której został ranny. W 1911 na paryskiej Sorbonie obronił pracę doktorską[1]. W tym samym roku związał się z tajną organizacją Ujedinjenje ili smrt (Zjednoczenie albo śmierć). W tym samym roku rozpoczął pracę w serbskim ministerstwie spraw zagranicznych, a następnie pełnił funkcję sekretarza Nikoli Pašicia. W sierpniu 1916 znalazł się w Londynie, gdzie pracował w poselstwie serbskim. W czerwcu 1918 pracował w serbskim poselstwie w Atenach, a we wrześniu 1919 został przeniesiony do Sofii[1]. W listopadzie 1919 objął stanowisko dyrektora Wydziału Politycznego w ministerstwie spraw zagranicznych Królestwa SHS. W 1922 pełnił służbę dyplomatyczną w Berlinie i w Rzymie, a rok później przeszedł na emeryturę[1].
Od 1920 związany z Savezem zemljoradnika (Związek rolników), należał do organizatorów Partii Agrarnej, od 1937 kierował pismem Selo - organem agrarystów[1]. W 1937 wziął aktywny udział w protestach przeciwko podpisaniu konkordatu ze Stolicą Apostolską. W 1939 po śmierci Jovana Jovanovicia Piżona stanął na czele partii. W tym samym roku został wybrany senatorem[1]. Po nawiązaniu w czerwcu 1940 przez Jugosławię stosunków dyplomatycznych z ZSRR, Gavrilović kierował poselstwem jugosłowiańskim w Moskwie. Był inicjatorem podpisania paktu o nieagresji z ZSRR w kwietniu 1941[1]. Po agresji niemieckiej na Jugosławię wyjechał do Londynu, a następnie do Moskwy, gdzie próbował forsować ideę współpracy wszechsłowiańskiej. Po powrocie do Londynu pełnił funkcję ministra bez teki, a od 1942 ministra sprawiedliwości w rządzie Slobodana Jovanovicia. Po zakończeniu II wojny światowej pozostał w Wielkiej Brytanii, skąd przeniósł się do Stanów Zjednoczonych. Tam też działał w serbskich organizacjach emigracyjnych[1].
Był żonaty (żona Jelena z d. Cincar-Janković), miał syna i cztery córki.
Odznaczony Orderem Świętego Sawy, Orderem Świętego Spasa IV kl., a także czarnogórskim Orderem Daniły I[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Momčilo Pavlović: Senatori Kraljevine Jugoslavije. Biografski leksikon. Belgrad: 2016, s. 105-109. ISBN 978-86-7403-206-0.