Minuskuł 346
| Data powstania |
XII wiek |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Numer |
346 |
| Zawartość |
Ewangelie |
| Język |
grecki |
| Rozmiary |
22,3 × 16,5 cm |
| Typ tekstu | |
| Kategoria |
III |
| Miejsce przechowywania |
Minuskuł 346 (wedle numeracji Gregory—Aland), ε 226 (von Soden)[1] – rękopis Nowego Testamentu z tekstem czterech Ewangelii pisany minuskułą na pergaminie w języku greckim z XII wieku. Powstał w Kalabrii, obecnie przechowywany jest w Mediolanie. Zawiera księgi liturgiczne.
Opis rękopisu[edytuj | edytuj kod]
Kodeks zawiera tekst czterech Ewangelii, na 168 pergaminowych kartach (22,3 cm na 16,5 cm)[2]. Zawiera księgi liturgiczne z życiorysami świętych: synaksarion i menologium[3]. Zawiera tylko jedną lukę, z powodu utraconych kart (Jan 3,26-7,52).
Tekst pisany jest jedną kolumną na stronę, 31-32 linijek w kolumnie[2]. Scrivener ocenił, że pismo jest niestaranne[4].
Tekst Ewangelii dzielony jest według dwóch systemów, według κεφαλαια (rozdziały), których numery umieszczono na marginesie, oraz według krótszych jednostek - Sekcji Ammoniusza. Sekcje Ammoniusza nie zostały opatrzone odniesieniami do Kanonów Euzebiusza. Przed każdą z ewangelii umieszczone zostały listy κεφαλαια (spis treści). Tekst ewangelii zawiera ponadto τιτλοι (tytuły)[4]. Według umieszczonych na końcu ksiąg subscriptio Ewangelia Mateusza napisana została w języku hebrajskim, Ewangelia Marka w łacińskim, a Ewangelia Łukasza w greckim[3].
Tekst Pericope adulterae (Jan 7,53-8,11) umieszczony został w Ewangelii Łukasza, za 21,38, tekst Mt 17,2b-3 (znaki czasu) został opuszczony, Łk 22,43-44 (krwawy pot Jezusa) umieszczony został za Mt 26,39[3].
Tekst[edytuj | edytuj kod]
Grecki tekst Ewangelii reprezentuje tekst cezarejski. Aland zaklasyfikował go do Kategorii III[2]. Reprezentuje tekstualną rodzinę Ferrara, co zostało potwierdzone przez Claremont Profile Method. Metodą tą zbadano jednak tylko trzy rozdziały Ewangelii Łukasza (1; 10; 20)[5].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Paleograficznie datowany jest na wiek XII[2]. Rękopis prawdopodobnie powstał w Kalabrii[3]. W 1606 roku został zakupiony w Salentinis, w Kalabrii[4]. Rękopis badali Scholz, Ferrar, Burgon. Ferrar, ze względu na stan zdrowia, nie był w stanie skolacjonować tekstu tego rękopisu, zrobił to dlań Ceriani, który skolacjonował tekst Ewangelii Mateusza oraz sporządził dlań pełne kopie pozostałych trzech ewangelii[6]. Abbott opublikował facsimile z tekstem Łk 11,49-51[3].
Na listę rękopisów Nowego Testamentu wciągnął go J.M.A. Scholz[7].
Obecnie przechowywany jest w Bibliotece Ambrozjańskiej (S. 23 sup) w Mediolanie[2].
Jest cytowany w naukowych wydaniach greckiego Novum Testamentum Nestle-Alanda.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Caspar René Gregory: Die griechischen Handschriften des Neuen Testament. Leipzig: J. C. Hinrichs'sche Buchhandlung, 1908, s. 60.
- ↑ a b c d e Aland i Aland 1995 ↓, s. 129.
- ↑ a b c d e Gregory 1900 ↓, s. 181.
- ↑ a b c Scrivener 1894 ↓, s. 231.
- ↑ Wisse 1982 ↓, s. 59.
- ↑ Ferrar 1877 ↓, s. XV.
- ↑ Scholz 1823 ↓, s. 70-73.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- K. Aland, B. Aland: The Text of the New Testament: An Introduction to the Critical Editions and to the Theory and Practice of Modern Textual Criticism. przeł. Erroll F. Rhodes. Grand Rapids, Michigan: William B. Eerdmans Publishing Company, 1995, s. 129. ISBN 978-0-8028-4098-1. (ang.).
- W.H. Ferrar: A Collation of Four Important Manuscripts of the Gospels. ed. T. K. Abbott. Dublin: Macmillan & Co., 1877. (ang.).
- C.R. Gregory: Textkritik des Neuen Testamentes. T. 1. Leipzig: J.C. Hinrichs, 1900, s. 181. (niem.).
- J.M.A. Scholz: Biblisch-kritische Reise. Leipzig: 1823, s. 70-73.
- F.H.A. Scrivener: A Plain Introduction to the Criticism of the New Testament. T. 1. London: 1894, s. 231. (ang.).
- Frederik Wisse: The Profile Method for the Classification and Evaluation of Manuscript Evidence, as Applied to the Continuous Greek Text of the Gospel of Luke. Grand Rapids: William B. Eerdmans Publishing Company, 1982, s. 59. ISBN 0-8028-1918-4.