Museum Secretum (Muzeum Brytyjskie)
Museum Secretum, także Secret Museum – zamknięta kolekcja Muzeum Brytyjskiego w Londynie obejmująca eksponaty uznane za nieprzyzwoite i z tego powodu niewystawiane publicznie; prowadzona w latach 1865–1953.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Na początku XIX w. Muzeum Brytyjskie wydzielało ze swoich zbiorów udostępnianych publicznie obiekty uznane za obsceniczne[1]. W 1865 roku zbiory muzeum powiększyły się o kolekcję George’a Witta (1804–1869) obejmującą przedmioty, teksty i przedstawienia związane z kultem fallicznym – „Collection Illustrative of Phallic Worship”[2]. W zbiorach Witta znajdowały się obiekty z całego świata, przy czym większość pochodziła z Egiptu, Grecji, Indii, Tybetu i Japonii (m.in. japońskie ilustracje erotyczne Shunga[3])[4]. Przyczyniło się to do utworzenia formalnego Museum Secretum[1][3], po przyjęciu w 1857 roku Obscene Publications Act (tłum. „Ustawy o nieprzyzwoitych publikacjach”)[5]. Zbiory Museum Secretum obejmowały 200 obiektów[5]. Kuratorzy muzeum określili obiekty Museum Secretum mianem „ohydnego świadectwa rozwiązłości człowieka” (ang. abominable monuments to human licentiousness)[5]. Ich istnienie nie było nagłaśniane, a dostęp do nich podlegał ścisłej regulacji[3]. Kolekcję mogli oglądać wyłącznie mężczyźni („dojrzali wiekiem i o zdrowym morale”) za specjalnym pozwoleniem[5]. Od 1939 roku niektóre obiekty z kolekcji były stopniowo przenoszone do ekspozycji, lecz dostęp do Museum Secretum nadal podlegał regulacji[6].
Ostatni eksponat włączono do Museum Secretum w 1953 roku[1], po czym kolekcję rozwiązano, a jej zbiory przekazano poszczególnym sekcjom muzeum[1]. Część z nich trafiła do ekspozycji[3]. Nowe nabytki muzeum o treści erotycznej lub pornograficznej zaczęły bezpośrednio trafiać do zbiorów otwartych[6].
Jednym z ostatnich przykładów zmiany polityki muzeum było nabycie w 1999 roku i wystawienie w ekspozycji muzealnej pucharu Warrena – rzymskiego skyfosa z początku I w. n.e., na którym przedstawiono dwie homoerotyczne sceny[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Fraser i Heimlich 2016 ↓, s. 31.
- ↑ Wickstead 2018 ↓, s. 1.
- ↑ a b c d Adair i Levin 2020 ↓.
- ↑ Wickstead 2018 ↓, s. 4.
- ↑ a b c d British Museum ↓.
- ↑ a b Levin 2010 ↓, s. 140–141.
- ↑ Levin 2010 ↓, s. 141–143.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Joshua G. Adair, Amy K. Levin: Museums, Sexuality, and Gender Activism. Routledge, 2020. ISBN 978-0-429-51490-6. [dostęp 2020-12-08]. (ang.).
- 29 things you (probably) didn't know about the British Museum. [w:] blog.britishmuseum.org [on-line]. [dostęp 2020-12-10]. (ang.).
- John Fraser, Joe E. Heimlich (red.). Where is Queer?. „Museums & Social Issues”. 3 (1), 2008. Routledge. (ang.).
- Amy K. Levin: Gender, Sexuality and Museums: A Routledge Reader. Routledge, 2010. ISBN 978-1-136-94364-5. [dostęp 2020-12-10]. (ang.).
- Helen Wickstead. Sex in the Secret Museum: Photographs from the British Museum’s Witt Scrapbooks. „Photography and Culture”. 0 (0), s. 1–11, March 2018. Routledge. DOI: 10.1080/17514517.2018.1545887. ISSN 1751-4525. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
Przykłady obiektów z kolekcji Museum Secretum:
- Figure: Pan and a goat. [w:] www.britishmuseum.org [on-line]. [dostęp 2020-12-10]. (ang.).
- Lamp: Representation of: Cleopatra the Great (perhaps). [dostęp 2020-12-10]. (ang.).
- Limestone seated figure with large phallus.. [dostęp 2020-12-10]. (ang.).