Niutouzong

Niutouzong ((chiń. 牛頭宗, pinyin Niútóu zōng; Wade-Giles Niu-t'ou tsung; dosł. "szkoła Wolej Głowy"); kor. udu chong; jap. gozu shū; wiet. ngưu đầu tông) – radykalna i ikonoklastyczna szkoła chan założona przez mistrza chan Niutou Faronga.

Źródła

O szkole tej dowiadujemy się z kilku źródeł.

• Jednym z najwcześniejszych i zarazem interesujących, bo pochodzących spoza chanu, jest inskrypcja napisana przez Li Hua dla mnicha szkoły tiantai Zuoqi Huanlanga (673–754), gdzie wśród 4 wymienionych frakcji chan jedną jest szkoła niutou.

• Mistrz chan, jego historyk i teoretyk, a także patriarcha szkoły huayan Guifeng Zongmi (780–841) wymienia ją jako jedną z siedmiu niezależnych szkół tego okresu. Linia przekazu biegnie od Czwartego Patriarchy Daoxina do mistrza chan ósmej generacji Jingshan Daoqina (Faqin) (714–792). Według Guifenga szkoła niutou należała do czterech radykalnych i ikonoklastycznych tradycji chan obok hongzhou, południowej szkoły nagłego oświecenia Huinenga, szkoły baotang i syczuańskiej szkoły lao’an.

• Zutang ji (Antologia Gmachu Patriarchów). Została zredagowana w 952 r. Zeszyt trzeci podaje linię przekazu począwszy od Niutou Faronga. Dokument ten powstał później od tekstu Guifenga, dlatego też podaje dalszych mistrzów po Jingshanie.

• Jingde chuandeng lu (Księga z okresu Jingde o przekazie lampy). Została zredagowana w 1004 r. Zeszyt czwarty poświęca bardzo dużo uwagi tej szkole. Opisuje 6 generacji mistrzów od Niutou Faronga do Niutou Huizhonga (682–769).

Nauki

Po otrzymaniu przekazu Dharmy od Czwartego Patriarchy DaoxinaNiutou Farong założył własną, niezależną szkołę chan. Od nazwy góry, na której przebywał, nosiła ona nazwę niutou. Ponieważ w młodości był on pilnym studentem nauk takich szkół jak sanlun (madhjamika), która powstała pod wpływem doktryny pustki Mahāprajñāpāramitā Sūtra oraz tiantai – on sam, tak jak i jego szkoła, pozostawali pod przemożnym wpływem idei pustości.

Teoria szkoły niutou zmierzała do wskazania drogi ukazującej zasadniczą pustkę wszystkich światowych i pozaświatowych dharm. Poprzez objawienie się tej prawdy, sprawy tego świata – które zwykle postrzegane są jako realne – ujawniają się jako złudne halucynacje niewiedzącego umysłu. Według nauk szkoły, właśnie poprzez zrozumienie iluzorycznej natury wszystkich spraw i rzeczy, osiągana jest zdolność do odrzucenia wszelkich przywiązań. Ktoś, kto urzeczywistnił pustkę, może w końcu przekroczyć także i cierpienie.

Szkoła koncentrowała się więc mocno na podkreślaniu niezmiennego aspektu dharm – ich pustki. Uznawała, że wszystkie cechy, zarówno światowe i jak i pozaświatowe doświadczenie nirwany czy oświecenia – zasadniczo nie istnieją. Był to więc pogląd jednostronny i negatywny, i jako taki, niezbyt zachęcający przeciętnych ludzi do praktyki.

Nauki szkoły niutou przenikały przez fałszywość, ale nie osiągały pełnego urzeczywistnienia, w którym natura dharmy postrzegana jest jako suma niezmienności i adaptatywności. Niezależnie jednak od tego, negatywne nauki tej szkoły w kombinacji z pozytywnymi naukami szkoły hongzhou stały się doskonałą i obowiązującą, ortodoksyjną drogą do oświecenia.

Linia przekazu Dharmy zen

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

• 31/4. Daoxin (579–651)
  • 32/5. Niutou Farong (594–657) szkoła niutou
    • 33/6. Niutou Zhiyan (577-654)
      • 34/7. Niutou Huifang (627-695)
        • 35/8. Niutou Fazhi (635-702)
          • 36/9. Niutou Zhiwei (646-722)
            • 37/10. Anguo Xuanting (bd)
            • 37/10. Helin Xuansu (688-752) (Masu)
              • 38/11. Chao’an (bd)
              • 38/11. Wuzhou Fajing (bd)
              • 38/11. Fali (bd)
              • 38/11. Huiduan (bd)
              • 38/11. Long’an Ruhai (bd)
              • 38/11. Wuxing Fahai (bd) autor Sutry Szóstego Patriarchy
              • 38/11. Jingshan Daoqin (714-792) (Faqin)
                • 39/12. Zhangxin Chonghui (bd)
                • 39/12. Funiu Zucai (bd)
                • 39/12. Niaoke Guiyi (bd) (?)
                • 39/12. Niaoke Daolin (741–824)
                  • 40/13. Bo Judi (772-846)
                  • 40/13. Huitong Yuanxiang (zm. 839)
            • 37/10. Niutou Huizhong (682-769)
              • 38/11. Taibo Guanzong (732-809)
              • 38/11. Furong Taiyu (747-826)
              • 38/11. Danyuan Yingzhen (bd)
              • 38/11. Foku Weize (751-830)
                • 39/12. Yunju Puzhi (bd).

Bibliografia

• Stephan Schuhmacher, Gert Woerner: The Encyclopedia of Eastern Philosophy and Religion. Boston: Shambala, 1989. ISBN 0-87773-433-X. (ang.).brak strony w książce
• Andy Ferguson: Zen's Chinese Heritage. Boston: Wisdom Publications, 2000. ISBN 0-86171-163-7. (ang.).brak strony w książce
• Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. India and China. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1990. ISBN 0-02-908220-X. (ang.).brak strony w książce
• Albert Welter: Monks, Rulers, and Literati. The Political Ascendancy of Chan Buddhism. Oxford: Oxford University Press, 2006. ISBN 0-19-517521-2. (ang.).brak strony w książce