No. 18 Squadron RAF

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje) o 00:17, 21 sty 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
No. 18 Squadron RAF
Animo et fide
Historia
Państwo

 Wielka Brytania

Sformowanie

11 maja 1915

Nazwa wyróżniająca

18

Organizacja
Dyslokacja

Northolt, Francja (St. Omer, Treizennes, Auchel, Bertangles, Serny, La Brayelle) (1915-1918), Upper Heyford, Lympne, Malta (1941-1942), Egipt (1942), Libia (1942), Afryka Północna (1942-1943), Sycylia, Włochy (1943-1945), Waterbeach, Scampton, Gütersloh, Falklandy (1982), Zatoka Perska (1991), Irak (2003), Odiham

Rodzaj sił zbrojnych

RAF

Podległość

RFC, RAF

No. 18 Squadron RAF brytyjska jednostka lotnicza utworzona 11 maja 1915 w Northolt z Nr 4 Reserve Squadron.

Jednostka została wyposażona w samoloty Vickers FB.5 i skierowana na front francuski została wysłana w listopadzie 1915 roku i umieszczona najpierw na lotnisku St. Omer, a następnie Treizennes. Piloci jednostki wykonywali zadania rozpoznawcze oraz wspomagające. W kwietniu 1916 roku jednostka została przezbrojona w samoloty Royal Aircraft Factory F.E.2, a w maju 1917 roku w Airco DH.4.

Po zakończeniu wojny jednostka była częścią sił okupacyjnych i powróciła do Wielkiej Brytanii we wrześniu 1919 roku. Został rozwiązany 31 grudnia 1919 roku w Weston-on-the-Green.

W całym okresie I wojny światowej odniosła 6 zwycięstw.

Łącznie w jednostce w okresie I wojny światowej służyło paru asów myśliwskich m.in.[1]:

Okres międzywojenny i II wojna światowa

20 października 1931 roku jednostka został ponownie powołana do istnienia. Została sformowana z jednej z eskadr No. 49 Squadron RAF jako jednostka bombowców dziennych. Została wyposażona w Hawker Hart i stacjonowała w Upper Heyford. W 1939 roku została wyposażona w samoloty Bristol Blenheim.

W momencie wybuchu wojny jednostka brała udział w obronie Wielkiej Brytanii, a w maju 1940 roku została wysłana do Francji, gdzie walczył przez 10 dni. Po powrocie do Wielkiej Brytanii jednostka brała udział w Bitwie o Anglię, a po jej reorganizacji została przeniesiona w rejon morza śródziemnego. Od października 1941 do stycznia 1942 roku stacjonowała i walczyła z lotniska na Malcie. Po ewakuacji ostatnich pięciu samolotów do Egiptu, 18 dywizjon został rozwiązany 21 marca 1942. W tym samym czasie część personelu jednostki przebywająca w Wielkiej Brytanii rozpoczęła organizację dywizjonu w nowej odsłonie. Jednostka osiągnęła zdolność bojową i weszła do akcji 26 kwietnia 1942 roku. Wyposażona była dalej w samoloty Bristol Blenheim IV, które we wrześniu zostały zastąpione nową wersją Bristol Blenheim V. W listopadzie 1942 roku jednostka została przeniesiona do Algierii. W czasie walk w Tunezji[3] (listopad - grudzień 1942) w czasie nalotu na niemieckie lotnisko w Chouigui zginął jej ówczesny dowódca Wing Commander Hugh Gordon Malcolm, który pośmiertnie został odznaczony Krzyżem Wiktorii. Do końca II wojny światowej jednostka pozostała w rejonie morza śródziemnego, operując na Sycylii oraz w południowych Włoszech. Jednostka została rozwiązana 31 marca 1946 roku.

Okres powojenny

18 dywizjon pojawił się ponownie 1 września 1946 roku w wyniku reorganizacji RAF-u i przemianowania No. 621 Squadron RAF stacjonującego w Egipcie w Ein Shemer. Jednostka operowała w rejonie morza śródziemnego i wyposażona była w samoloty Lancaster. Jednak po dwóch tygodniach została zlikwidowana. 15 marca 1947 roku No. 1300 Squadron RAF - meteorologiczny stacjonujący w Butterworth w Malezji został przemianowany na 18 Squadron RAF, lecz i ta jednostka został wkrótce bo 15 listopada 1947 roku rozwiązana.

W niecały miesiąc później w Waterbeach w Cambridgeshire sformowano nowy 18 dywizjon wyposażony w samoloty transportowe Dakota. Jednostka natychmiast została włączona do akcji transportowej na tereny okupowanych przez aliantów Niemiec, w 1948-1949 brała udział w Berlin Airlift. Po zakończeniu blokady Berlina jednostka znowu została rozwiązana 20 lutego 1950 roku. W trzy lata później 1 sierpnia 1953, w Scampton, utworzono lekki dywizjon bombowy z numerem 18, jednak i ta jednostka został 1 lutego 1957 roku rozwiązana.

Ostatnie powołanie jednostki do życia odbyło się 16 grudnia 1958 roku kiedy to eskadra C z No. 199 Squadron RAF została wydzielona i oznaczona No. 18 Squadron RAF. Jednostka została wyposażona w samoloty Vickers Valiant. W 1964 roku nastąpiła reorganizacja jednostki, jej przezbrojenie i zmiana jej charakteru z bombowej na helikopterową. W sierpniu 1970 roku została przeniesiona do jednostki w Gütersloh w Niemczech gdzie pozostała do listopada 1980 roku. Po powrocie do Wielkiej Brytanii została wyposażona w śmigłowce Boeing CH-47 Chinook i ponownie wysłana do Niemiec gdzie przebywała od sierpnia 1983 do sierpnia 1997 roku.

Oznaczenia jednostki

  • GU - maj 1939 - wrzesień 1939
  • WV - wrzesień 1939 - październik 1942
  • B -
  • BA - BZ - sierpień 1981 - obecnie

Wyposażenie jednostki[4]

Przypisy

  1. ↑ W nawiasach podano liczbę zwycięstw odniesionych przez każdego asa w opisywanej jednostce.
  2. ↑ Łącznie 6 zwycięstw, 5 w No. 23 Squadron RAF.
  3. ↑ Patrz artykuł na Wikipedii.en.
  4. ↑ [1].
  5. ↑ Sqn Markings_18

Bibliografia

  • Christopher F. Shores, Russell Guest: Above the trenches: a complete record of the fighter aces and units of the British Empire Air forces 1915-1920. London: Grub Street, 1990, s. 31. ISBN 0-948817-19-4.
  • Strony RAF: 18 Squadron. [dostęp 17 marca 2011]. (ang.).
  • The Aerodrome: 718 Squadron. [dostęp 17 marca 2011]. (ang.).
  • Air of Authority - A History of RAF Organisation: No 16 - 20 Squadron Histories. [dostęp 17 marca 2011]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=No._18_Squadron_RAF&oldid=51929351”